Οι ηγέτες πρέπει να ξεσηκώνουν τις ομάδες τους να χορεύουν στους ήχους μιας μουσικής που δεν ακούγεται ακόμα. Κι αν δεν το καταλάβατε, ο Ολυμπιακός χορεύει ήδη σε ρυθμούς… ανατολίτικους. Αφού δεν… έχασε τα βήματα, βγήκε ο Σπανούλης κι έσυρε τον χορό, κάνοντας τους συμπαίκτες του να τον αγαπούν και τους αντιπάλους να φοβούνται (παραφράσαμε λίγο τον Νικολό Μακιαβέλι).
Υπάρχει κανείς που να αμφισβητεί ότι οι “ερυθρόλευκοι” είναι καλύτεροι από τους αντιπάλους τους; Την απάντηση έδωσε ο Λάο Τσε: “Όταν ο ικανός ηγέτης ολοκληρώσει το έργο του, ο κόσμος λέει ότι όλα έγιναν φυσιολογικά“. Ο Σπανούλης ολοκλήρωσε το έργο της ανατροπής. Την ώρα που όλα έμοιαζαν χαμένα, που οι “κόκκινοι” ήταν με την πλάτη στον τοίχο, εμφανίστηκε ο ηγέτης κι όλα πήραν τον δρόμο τους.
Αυτονόητο -δεν χρειάζεται να παραβιάζουμε ανοιχτές θύρες- είναι πως τίποτα δεν τέλειωσε, πως το πέμπτο ματς της σειράς θα είναι Κόλαση, πως η Εφές δεν θα έρθει με… τουριστική βίζα και πως ακόμα η πρόκριση δεν έχει κριθεί. Παρά ταύτα ο Ολυμπιακός πιστοποίησε ότι είναι αλύγιστος, καθοδηγούμενος από έναν σπάνιο παίκτη, τον οποίο έχουμε την τύχη να είναι Έλληνας και να παίζει στα δικά μας παρκέ.
Ο Νίκος Γκάλης είχε πει ότι ο Σπανούλης έμοιαζε (βάσει του στυλ που έπαιζε) περισσότερο σε αυτόν. Κάτι παραπάνω ήξερε. Ο Ολυμπιακός έχει… κρατημένη θέση στην Κωνσταντινούπολη και στο φάιναλ φορ, γιατί έχει τον παίκτη που θα είναι ο ηγέτης. Και πλέον δεν υπάρχει άνθρωπος που να ασχολείται με το σπορ στη χώρα μας και να μην αποδέχεται (ακόμα κι αν τον αντιπαθεί), ότι αυτός άλλαξε τον ρου της ιστορίας της ομάδας του λιμανιού.
Θα ήταν άδικο να μην αποθεώσουμε τον παίκτη που αποτελεί την επιτομή του ηγέτη. Όπως είναι άδικο να μην σημειώσουμε ότι ο Ολυμπιακός ήταν ΟΜΑΔΑ. Που σημαίνει άμυνα, υπομονή, αφοσίωση, φυσική κατάσταση κι ένας να τραβήξει το κάρο, όταν είχε κολλήσει στη λάσπη. Τα είχε όλα, γι’ αυτό και πήρε το αποτέλεσμα που ήθελε.
Αντί επιλόγου: Ο Βέλιμιρ Περάσοβιτς είναι ο προπονητής που… φοβάται λιγότερο την παρέα του Σπανούλη. Οι τρεις που βρίσκονται ήδη στο φάιναλ φορ και περιμένουν τον τέταρτο, μπορεί να σκιάχτηκαν περισσότερο, βλέποντας τον Kill Bill να ζωγραφίζει στο παρκέ του “Αμπντί Ιπεκτσί” το… επτά.
