Η Κρίσι Γκίβενς δεν κατοικοεδρεύει πλέον στα μέρη μας. Το πρωτάθλημα γίνεται φτωχότερο, αφού η Αμερικανίδα ήταν μια από τις κορυφαίες παίκτριες που πέρασαν από τα γήπεδά μας, μια μοναδική ατραξιόν, ένας λόγος για να πας να τη δεις να παίζει. Κι αυτόματα αναρωτιέται κανείς “γιατί να φύγει“;
Οι λόγοι δεν ήταν οικονομικοί, αφού ο Γιέσπερ Ουίκστρομ και οι αδερφοί Ντάνοι έχουν φροντίσει να καλύπτουν (λάθος! Να υπερκαλύπτουν) όλες τις ανάγκες του X-LEVEL Αθηναϊκού. Άλλωστε η Γκίβενς (όπως και όλοι στην ομάδα) ήταν πληρωμένη μέχρι και για την τελευταία ημέρα που αγωνίστηκε.
Το όλο εγχείρημα του φετινού Αθηναϊκού, όχι μόνο δεν στηρίχθηκε κατ’ ελάχιστο, αλλά ήταν σαν να ενόχλησε αυτούς ακριβώς που όφειλαν να το χειροκροτήσουν. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην ομοσπονδία, αλλά και στην ομοσπονδία.
Η κοινότητα του γυναικείου μπάσκετ από την αρχή ήταν αρνητική στην προσπάθεια. “Ποιοι Σουηδοί;“, “θα έχουν φύγει μέχρι τον Δεκέμβρη“, “θα διαλυθεί η ομάδα” ήταν τα πιο… θετικά σχόλια, από μερίδα ανθρώπων οι οποίοι χρωστάνε μεγάλο μέρος της ύπαρξής τους στον Αθηναϊκό και προσωπικά στον Νίκο Χαρδαλιά.
Στη συνέχεια έγινε μάχη (πόλεμος χαρακωμάτων) για να μην περάσουν η Ζέντα Μέλνικα και η Ενίσα Σεμανιάκου (δευτερευόντως και η Ζωή Νιξίνα). Ας μου εξηγήσει κάποιος σε απλά ελληνικά γιατί ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι περισσότερο Έλληνας από τα δύο κορίτσια που προαναφέραμε; Μήπως επειδή είναι άντρας και μας ενδιαφέρει μόνο η Εθνική των Ανδρών και ουχί των Γυναικών;
Μην βρεθείς κανείς ηλίθιος να μου πει για τον Γιαννάκη, γιατί τουλάχιστον εμείς, σε αυτό το site, έχουμε δώσει εξετάσεις, έχουμε αποδείξει έμπρακτα την απέχθειά μας σε κάθε μορφή ρατσισμού, έχουμε δώσει μάχη να αρθούν οι περιοριστικοί όροι για τη συμμετοχή αλλοδαπών σε εφηβικές ομάδες (μέχρι τη Βουλή έφτασε η χάρη μας, με επερώτηση του ΚΚΕ).
Οι ίδιοι που ακολουθούσαν με ευλάβεια το γράμμα του νόμου στις περιπτώσεις Μέλνικα και Σεμανιάκου, αποδέχθηκαν ως “καλώς καμωμένο” το δελτίο της Νιξίνα, χωρίς υπογραφή γονέα. Ανήλικη η Ζωή, ξεκάθαρος ο κανονισμός, δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Ο X-LEVEL Αθηναϊκός υποχρεώθηκε να παίξει χωρίς ψηλές. Μοιραία έχασε μεγάλο μέρος της δυναμικής του, η Γκίβενς αναγκάστηκε να αγωνίζεται για 40 λεπτά, ενίοτε και σε θέση που δεν ήταν το… φόρτε της. Πόσο να αντέξει; Και πόσο να αντέξει και η ομάδα χωρίς ψηλές;
Η Αμερικανίδα δεν έπεσε… θύμα των περιστάσεων, αλλά και της κακής νοοτροπίας πολλών εκ των -κατά τα άλλα- πρωταγωνιστριών και πρωταγωνιστών του χώρου. Κακές συνήθειες του γυναικείου μπάσκετ, με ορισμένους εκ των ανθρώπων του χώρου να επιλέγουν την γκετοποίηση και την αέναη κίνηση στον μικρόκοσμό τους, αντί να διεκδικήσουν αυτό που τους ανήκει.
Αναφέρομαι σε προπονητές, παίκτριες, “δημοσιογράφους” (του στενού χώρου). Αντί να αξιοποιήσουν την παρουσία τής Γκίβενς (όπως και της Τζάκι Γέμελος, της Ρασίντ από τη μακρινή Παλαιστίνη κι 1-2 άλλων μεγάλων παικτριών), έκαναν το παν για να φύγει. Παρότι γνώριζαν και γνωρίζουν πως η Κρίσι ήταν ένας λόγος για να πάει κόσμος στο γήπεδο.
Το δόγμα “καλύτερα πρώτος στο χωριό, παρά δεύτερος στην πόλη” έχει κατακυριεύσει ως καρκίνωμα το σώμα του γυναικείου μπάσκετ. Και το έχει αρρωστήσει. Οι όποιες προσπάθειες, ακόμα και οι πιο σπουδαίες, μοιάζουν με χορήγηση ακετυλοσαλικυλικού οξέος, της κοινώς λεγόμενης ασπιρίνης. Νικιέται ο καρκίνος με ασπιρίνη;
Το ότι ο ένας μετά τον άλλον όσοι επιχείρησαν με σχέδιο και πλάνο να ασχοληθούν με τον χώρο φεύγουν αηδιασμένοι, προφανώς και δεν έχει απασχολήσει πολλούς και κυρίως πολλές. Γιατί τα κορίτσια έχουν μάθει να κινούνται σε μια συγκεκριμένη πορεία, χωρίς να παρεκκλίνουν, χωρίς να ρωτούν πότε τελειώνει το σοκάκι και που στο διάολο είναι η λεωφόρος.
Υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις, παραγόντων, προπονητών, παικτριών (όχι “δημοσιογράφων” του χώρου, οι οποίοι είναι πιο χαμηλού επιπέδου από αυτό που έχει το γυναικείο μπάσκετ), που δυστυχώς απλά τονίζουν τον κανόνα.
Σταματώ εδώ. Επιβάλλω στον εαυτό μου να σταματήσει, πριν τρέξουν στο χαρτί λέξεις και σκέψεις που δεν θα… μαζεύονται. Γιατί, δυστυχώς, αυτά που σημείωσα απλά έξυσαν λίγο τη σκουριά, δεν έφτασαν ούτε κατ’ ελάχιστο στη βάση του προβλήματος. Ενός προβλήματος, το οποίο στο τέλος του (και μόνο) είναι αθλητικό. Είναι όλα τα άλλα. Το αθλητικό είναι το μικρότερο…
Η Κρίσι είναι αφορμή. Και το φευγιό της απλά επιβεβαίωσε την κρίση που περνά ο χώρος. Κρίση που ευτυχώς δεν έχει “χαλάσει” εκείνους που με χρήματα, αλλά ΚΥΡΙΩΣ προσωπικό χρόνο και μεράκι, ήρθαν να ανάψουν μια λάμπα, ένα φως στο σκοτάδι. Μακάρι να μην απογοητευτούν, αν και σχεδόν όλοι παλεύουν για το αντίθετο.
Για να καταλάβετε πόσο αδιάφοροι είναι όλοι όσοι κατ’ ευφημισμό ασχολούνται με το γυναικείο μπάσκετ, δεν μπήκαν καν στον κόπο να πιουν έναν καφέ, να γνωρίσουν έναν άνθρωπο που -προσωπικά- τον γνώρισα ως σκεπτόμενο (στα όρια του… “ψυχρού“) Σουηδό κι έχει γίνει πιο ενθουσιώδης και διαχυτικός “Έλληνας“.
Αντί επιλόγου γι’ αυτούς/ές που πανηγυρίζουν για το φευγιό της Γκίβενς: “Αν ο κροκόδειλος έφαγε τον εχθρό σου, αυτό δεν σημαίνει πως έγινε και φίλος σου” είχε γράψει ο Γκαίτε. Τί παραπάνω να πω εγώ; Ό,τι καταλάβατε “κορίτσια“…
