Το ότι στην πιο κρίσιμη καμπή είδαμε το έργο της Κωνσταντινούπολης σε επανάληψη, το ότι το ματς στο Βελιγράδι κρίθηκε με το πεταχτάρι από το ίδιο σημείο, μπορεί να σημαίνει πολλά και τίποτα. Όπως και η νίκη επί του Ερυθρού Αστέρα μπορεί να σημαίνει πολλά και τίποτα. Ο Ολυμπιακός, όμως, απέδειξε ότι είναι ομάδα με κεφαλαίο “Ο”, όχι γιατί νίκησε έναν δύσκολο αντίπαλο, αλλά για τον τρόπο με τον οποίο νίκησε.
Μπορεί ο Γιώργος Πρίντεζης να έκλεψε τις εντυπώσεις με το τελευταίο σουτ (μην ξεχνάτε ότι πέτυχε και το τελευταίο τρίποντο -ακόμα πιο δύσκολο- στην κανονική διάρκεια), μπορεί ο Κώστας Παπανικολάου να είχε άλλη μια ολοκληρωτική εμφάνιση, με τρομερή δουλειά και στις δύο πλευρές του γηπέδου, αυτός όμως που ήταν ο παίκτης, ο οποίος άλλαξε τη ροή της αναμέτρησης ήταν ο Δημήτρης Αγραβάνης.
Όταν ο 11ος παίκτης γίνεται πρωταγωνιστής, πολλά σημαντικά πράγματα έχουν λειτουργήσει. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος ανοίγει τη βεντάλια, δίνει ρόλο σε όλους, ανοίγει το ρόστερ κι αυτό σχεδόν πάντα είναι καλός οιωνός. Όταν όλοι νιώθουν σημαντικοί, όταν όλοι μπορούν να σκοράρουν, όταν όλοι μπορούν να σηκώσουν ευθύνη στους ώμους τους, τότε είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί αυτή η ομάδα.
Ο Ολυμπιακός πέρασε από το Βελιγράδι, έχοντας σε πολύ κακή βραδιά (όχι παράλογο) τον Βασίλη Σπανούλη, εκτός 12άδας τον Ματ Λοτζέσκι κι εκτός τόπου και χρόνου τους δύο βασικούς σέντερ (Κεμ Μπιρτς και Νίκολα Μιλουτίνοφ). Το ότι ο Πάτρικ Γιανγκ ήταν ο καλύτερος των τριών, δεν σημαίνει ότι ήταν καλός.
Ο κόουτς του Ολυμπιακού δεν δίστασε να παίξει με “small ball” στο πιο κρίσιμο σημείο, αλλά και να εμπιστευτεί πέντε Έλληνες, εκ των οποίων οι δύο (Παπαπέτρου και Αγραβάνης) σε πολύ νεαρή ηλικία. Κέρδος, κέρδος, κέρδος.
Η νίκη των “ερυθρόλευκων” δεν είναι ούτε η σημαντικότερη, ούτε η πιο δύσκολη (όχι πως ήταν εύκολη), ούτε αυτή που ήρθε μετά από συγκλονιστική εμφάνιση. Είναι, όμως, μια νίκη με πολλές παραμέτρους, με προεκτάσεις, μια νίκη χαρακτήρα, μια νίκη που αν συζητούσαμε πριν το ματς και λέγαμε ότι κανείς ξένος δεν θα ήταν… υποφερτός κι οι ηγέτες στην επίθεση “απόντες“, κανείς δεν θα… στοιχημάτιζε ότι θα επιτευχθεί.
Όπως ακριβώς συνέβη το 2012 στην Κωνσταντινούπολη. Κι όταν το κάνεις και μια, και δυο, και τρεις φορές, δεν είναι τυχαίο γεγονός. Δεν είναι τυχαίο πως σε άλλο ματς πρωταγωνιστής είναι ο νεοφερμένος Ουότερς, ο Αγραβάνης, ή όποιος νιώθει πιο… καυτός. Ο Σφαιρόπουλος όχι απλά το επιτρέπει, το ενισχύει κιόλας. Κι αυτό είναι το “Α” και το “Ω”, για να μεγαλώσουν (αθλητικά) οι πιτσιρικάδες του Ολυμπιακού και να μάθουν να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους σαν άντρες.
