Ένα κομμάτι χαρτί δεν μπορεί να διπλωθεί παραπάνω από 7 φορές και μια ομάδα, ακόμα κι αν βάλεις τους καλύτερους σουτέρ του κόσμου στη σύνθεσή της, δεν γίνεται να σουτάρει με ποσοστό 90% στα τρίποντα. Ως εκ τούτου ο Παναθηναϊκός βίωσε στο ξεκίνημα του αγώνα με τη Λαμποράλ Κούτσα μια κατάσταση που… ΔΕΝ υπάρχει στα μπασκετικά χρονικά.
Η απλοϊκή ανάλυση του θέματος οδηγεί σε σκέψεις του στυλ “τραγική άμυνα“, “σούταραν ελεύθεροι“. Ακόμα κι ελεύθεροι να σουτάρουν, το 90% είναι υψηλό ποσοστό (άπιαστο) για βολές, όχι για τρίποντα. Κι όμως η Λαμποράλ ξεκίνησε με 9/10.
Προς επίρρωση όσων ανέφερα πιο πάνω, το 9/10 μετατράπηκε σε 10/18 (ήτοι 1/8). Κι η νέα απλοϊκή ανάλυση είναι πως “ο Παναθηναϊκός έσφιξε την άμυνά του“. Προφανώς και προσαρμόστηκε, προφανώς κι έγινε πιο επιθετική η άμυνά του, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να αντιληφθούμε πως δεν παίζει μόνο μία ομάδα στο παρκέ.
Ούτε ο Παναθηναϊκός “έφαγε” 9/10 τρίποντα, ούτε ο Παναθηναϊκός “κατέβασε τον γενικό“. Διαφοροποίησε προς το καλύτερο την άμυνά του, αλλά τα “παρά φύση” (που θα έλεγε κι ο Γιάννης Ιωαννίδης) ποσοστά των Ισπανών εξορθολογίστηκαν στην πορεία.
Τί κρατάω εγώ από το χθεσινό παιχνίδι; Ότι ο Παναθηναϊκός του Αργύρη Πεδουλάκη δεν διαλύεται, ακόμα κι όταν (πάλι κατά την Ιωαννίδειο ρήση) “οι τυφλοί βλέπουν και οι κουφοί ακούνε“.
Όταν βρέθηκε στο -21 (42-21), πολλοί έσπευσαν να δουν τη διαφορά του πρώτου αγώνα κι αν αυτή μπορούσε να ανατραπεί. Οι “πράσινοι” έχασαν -κατά την προσφιλή τους μέθοδο (όπως με Λιέτουβος και Κούμπαν) στο σουτ.
Ως εκ τούτου, δεδομένων των ιδιαίτερων συνθηκών (ουσιαστικά εκτός ο Λάσμε, μια ομάδα που κι ο Σκαριόλο θα μπορούσε να ευστοχήσει με τρίποντο στο ξεκίνημα), ο Παναθηναϊκός μπορεί να κρατήσει πολλά θετικά από αυτή την ήττα. Όπως για παράδειγμα την αγωνιστική άνοδο του Ρόκο Ούκιτς, τη δεδομένη πρόοδο του Αντώνη Φώτση, αλλά και το εξαιρετικό παιχνίδι του Δημήτρη Διαμαντίδη.
Άλλη μια παραδοξολογία: Σε προηγούμενο παιχνίδι που ο “Μήτσος” δεν βλέπονταν, πέτυχε το τελευταίο σουτ κι έγινε ο ήρωας της βραδιάς. Σε αυτό που ήταν εξαιρετικό το έχασε κι έγινε… “μοιραίος“. Κι άντε τώρα ν’ αποφασίσεις τί ζητάς από το μπασκετικό τζίνι, που βγαίνει από το λυχνάρι: Να “σέρνεται” και να βάλει το τελευταίο σουτ, ή να παίζει σούπερ και να το χάσει; Αυτά για όσους μονοδιάστατα βλέπουν άσπρο – μαύρο.
Ανεξαρτήτων αποτελεσμάτων ο Παναθηναϊκός καθημερινά βελτιώνεται. Έχει πολύ δρόμο, αλλά έχει και πολύ χρόνο μπροστά του. Κανένα από αυτά τα ματς δεν κρίνει πορεία και δεν στερεί προοπτική από το “τριφύλλι“, οπότε αν κανείς μπορούσε να διαλέξει πότε θα χάσει η ομάδα, θα προτιμούσε να είναι τώρα.
Με σπασμένα φρένα
Ο Ολυμπιακός, κόντρα στη Γαλατασαράι, έκανε ίσως το καλύτερο φετινό του παιχνίδι. Κι εδώ δεν έπαιξε μόνος του. Βοήθησε το γεγονός πως οι Τούρκοι άλλη ομάδα σχεδίαζαν κι άλλη έχουν πάνω στο παρκέ κι αυτό είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού.
Όπως και να ‘χει, όμως, ο Γιώργος Μπαρτζώκας πρέπει να είναι ικανοποιημένος από το μισό (όχι πάντως από το τέλος) της απόδοσης του Μίρζα Μπέγκιτς, ο οποίος είναι παίκτης κλειδί, ειδικά από τη στιγμή που ο Σέντρικ Σίμονς μοιάζει να αργεί να επιστρέψει (αν επιστρέψει). Αν ο Σλοβένος βοηθήσει, οι “ερυθρόλευκοι” έχουν γεμάτη τη ρακέτα, άρα έχουν υψηλές βλέψεις. Διαφορετικά υπάρχει ζήτημα προς επίλυση.
Ο Σπανούλης ανεβάζει στροφές κι όταν κάνει καλύτερα παιχνίδια ο Λο, οι Πρωταθλητές Ευρώπης θα έχουν την απόλυτα γεμάτη περιφέρεια. Σημείο αναφοράς για το παιχνίδι τους. Συνολικά, πάντως, μοιάζουν να έχουν λίγες πινελιές να βάλουν, εξ ου και το 17-0.
Για τη μεταγραφή του Βασίλη Καββαδά έχω την ίδια άποψη που είχα και για τη μεταγραφή του Δημήτρη Μαυροειδή: Δεν αλλάζουν την πολικότητα της γης, δεν με ξετρέλαναν.
Συγνώμη κιόλας, αλλά εγώ δεν είμαι από αυτούς που το καλοκαίρι (κακώς) έλεγαν “γιατί πήρε ο Τρινκιέρι αυτόν τον… οικοδόμο στην Εθνική” και τώρα (κακώς) κάνουν λόγο για τον… υπερσέντερ των επτά θαλασσών και των πέντε ηπείρων.
Θέλει δουλειά για να μπορέσει να σταθεί σε υψηλό επίπεδο. Η στασιμότητα στην εξέλιξη που είχε όσο αγωνίζονταν στον Πανιώνιο είναι ένα στοιχείο, αλλά μπορεί να μην σημαίνει και τίποτα. Έχει τη δύναμη, έχει προσόντα, αλλά μιλάμε για έναν παίκτη που φέτος έκανε… ρεκόρ, δίνοντας τη μία (1) και μοναδική του ασίστ, στην πρεμιέρα του φετινού πρωταθλήματος, κόντρα στον Πανελευσινιακό. Γιατί πέρυσι είχε μηδέν (0) τελικές πάσες σε 20 αγώνες!
