Μαδρίτη, αποστολή
Ναι, το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα. Όλοι κερδίζουν κι όλοι χάνουν. Κι όταν ο αρχηγός του Ολυμπιακού δεν έβρισκε χώρο να δράσει, όταν τα σουτ του συναντούσαν το σίδερο κι η στατιστική κατέγραφε 0/11, ήταν ο Γιάννης Παπαπέτρου (πόσο ταλέντο έδωσε ο Θεός σ’ αυτό το παιδί;) κι ο Γιώργος Πρίντεζης αυτοί που κρατούσαν όρθια την ομάδα. Ήταν κι ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, που του μετέδιδε ηρεμία και τον εμπιστεύονταν…
Ναι, πληρώνεται για να τα κάνει αυτά. Όμως αυτά που έκανε απόψε, απλά ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ! Δεν γίνονται. Δεν μπορεί να μετράς 0/11 και να παίρνεις αμπάριζα όποιον βρίσκεις μπροστά σου, να πετυχαίνεις 11 πόντους στην τελευταία περίοδο, να παίρνεις όλα τα “μεγάλα” σουτ και να τα βάζεις.
Ο τίτλος θαρρώ ότι λέει τα πάντα. Αυτός ο ημιτελικός είναι μια ωδή στον Βασίλη Σπανούλη. Και μπορεί στην Ελλάδα να μην αντιλαμβανόμαστε τις στιγμές που ζούμε, αλλά όσοι έχουμε την τύχη να βρισκόμαστε σε πολλά φάιναλ φορ, όχι με μία ομάδα, αλλά με κάθε ελληνική ομάδα, μπορούμε να καταλάβουμε πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε έναν Σπανούλη, έναν Διαμαντίδη κι είναι Έλληνες.
Δεν θα συνεχίσω, γιατί θαρρώ ότι δεν έχω να γράψω κάτι που να ταιριάζει με το τεράστιο παιχνίδι του αρχηγού. Και μπορεί ο μικρός γιος του να κοιμόταν την ώρα που ο μπαμπάς οδηγούσε τον Ολυμπιακό στον τελικό, αλλά δεν μπορεί κάτι θα αποτυπώθηκε στο υποσυνείδητό του…
Πάμε στ’ άλλα: Ένας προπονητής, τον οποίο είχαν οι Ρώσοι αλλά δεν πίστεψαν, που τόλμησε να παίξει στο πιο κρίσιμο σημείο με πέντε Έλληνες (ανάμεσά τους ο Αγραβάνης κι ο Παπαπέτρου) δείχνει ότι το μπάσκετ δεν είναι μόνο μπάτζετ. Είναι καρδιά, είναι πάθος, είναι πίστη, είναι (δεν θα γράψω τη λέξη που αρχίζει από κ…) και πρέπει να αφήνεις τους παίκτες σου να τη νιώθουν.
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος είναι αυτός που παίρνει ό,τι έχουν να δώσουν οι παίκτες του. Κάτι που δεν κατόρθωσε ο Δημήτρης Ιτούδης. Όταν ξαναδεί το βίντεο θα ανακαλύψει τα λάθη του. Έχει τον χρόνο να τα διορθώσει.
Κάθε φάιναλ φορ, οσάκις ελληνική ομάδα βρίσκεται στον τελικό, συζητάμε και λέμε “δεν ξανάγινε”. Κάπως έτσι γράφεται η ιστορία του ελληνικού μπάσκετ κι εμείς είμαστε ευλογημένοι γιατί μπορούμε και την καταγράφουμε. Κι είναι ακόμα πιο όμορφο, να νιώθουμε ότι αυτό το πετυχαίνουμε όχι γιατί έχουμε τα λεφτά, αλλά γιατί έχουμε την καρδιά και την ψυχή.
Αντί επιλόγου: Τον Τεόντοσιτς ΔΕΝ τον βάζεις στα τελευταία δευτερόλεπτα, αν έχεις δει (έστω) τον τελικό της Κωνσταντινούπολης…
