Το «ονειρικό» καλοκαίρι και η πραγματικότητα για τον Παναθηναϊκό.
Σε ένα από τα σουξέ των παιδικών μας χρόνων η Σοφία Αρβανίτη, είχε ερμηνέψει το αγαπημένο, «Μην μου μιλάς για καλοκαίρια». Με το ρεφρέν να συνεχίζει και να λέει, για ακρογιαλιές και αστέρια, πες μου μονάχα πως και εδώ το ίδιο μ αγαπάς…. Αγάπες τόσο καλοκαιρινές, που είστε τόσο δυνατές, χαθήκατε στις πόλης τα στενά…
Από κάτι τέτοιο δείχνει να πλήττεται ο Παναθηναϊκός στο ξεκίνημα της σεζόν. Δείχνει να έχει μείνει στο «ονειρικό» του καλοκαίρι και δεν φταίω εγώ δεν φταις εσύ, μπορεί να φταίει το νησί, μας μάγεψε μας πήρε τα μυαλά….
Και εάν χάθηκε στης Πόλης τα στενά την Τρίτη, σε παράφραση των στίχων του τραγουδιού, «χαμένος» ήταν και στο Περιστέρι, το Σάββατο το βράδυ. Και εάν όλοι περίμεναν πως κόντρα στην Φενέρ, αν μη τι άλλο θα ήταν πιο προσεχτικός, απρόσεχτο δεν μπορώ να τον χαρακτηρίσω, αλλά ήταν εμφανώς αγχωμένος, για να μην πούμε και πελαγωμένος…
Τα βαριά χαρτιά και ο Μήτογλου
Τι θα μπορούσε να διεκδικήσει ο ΠΑΟ κόντρα στην Φενέρ, όταν ο Σλούκας τελείωσε το ματς με 4 πόντους, ο Βιλντόζα με 10, τους περισσότερους εκ των οποίων όμως όταν όλα είχαν κριθεί και ο Ερναγκόμεθ έμεινε στο απόλυτο μηδέν στα 21′ λεπτά που αγωνίστηκε; Αυτοί, μαζί με τον Λεσόρτ, ο οποίος ήταν ο μοναδικός που διασώθηκε σχετικά, ήταν τα βαριά χαρτιά, τα βαριά συμβόλαια του καλοκαιριού. Εάν δεν τραβήξουν αυτοί, από ποιον να περιμένει ο Παναθηναϊκός;
Θα αναρωτηθεί κανείς και θα έχει δίκιο, δεν παίζει ρόλο η απουσία του Μήτογλου ή ότι ήταν απών ο Παπαπέτρου; Για τον Μήτογλου, νομίζω τα έχουμε πει και γράψει εδώ και καιρό, πως είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ φροντ λάιν και περιφέρειας. Είναι αυτό που λέει καμία φορά στις περιγραφές του ο Δημητρης Χατζηγεωργίου, ο «glue guy», εδώ νομίζω ότι η φράση αυτή ταιριάζει ταμάμ.
Αλλά δικαιολογείται να χάνει ακόμα και με διαφορά 25 πόντους ο φετινός Παναθηναϊκός, επειδή δεν παίζει ο Μήτογλου; Χωρίς δεύτερη σκέψη λέμε όχι… Αυτό που προβληματίζει για τον Παναθηναϊκό, είναι η εικόνα του και όχι η ήττα. Εάν όλα τα αποδίδουμε στο ότι είναι νέα ομάδα και πως θέλει χρόνο, τότε ο Παναθηναϊκός βλέπει το δέντρο και χάνει το δάσος.
Ο χρόνος που χρειάζεται και αυτός… που απομένει
Θέλει χρόνο… Μα είναι σαφές πως θέλει χρόνο… Τον έχει..; Προς το παρόν ναι τον έχει, αλλά εάν συνεχίζει να εμφανίζει αυτή την εικόνα και να χάνει, τότε οι πιστωτές χρόνου του παρόντος θα μετατραπούν σε κατηγόρους.
Η εικόνα του Παναθηναϊκού ήταν απογοητευτική και σε άμυνα και σε επίθεση. Στην πρώτη περίοδο, οι πράσινοι έμειναν στους 9 πόντους και στη δεύτερη περίοδο και ενώ υποτίθεται ότι έπρεπε να γυρίσουν το ματς, είχαν κάνει μόλις ένα ομαδικό φάουλ, κανά δυο λεπτά πριν λήξει το δεκάλεπτο.
Ο Παναθηναϊκός, δεν δείχνει προς το παρόν, ούτε μία στιβαρή και με συνέπεια ομάδα στην άμυνα, ούτε μία ομάδα που «καλπάζει» στην επίθεση. Ναι καλοί οι αυτοματισμοί, που θέλουν χρόνο, ναι καλή η χημεία, που επίσης θέλει χρόνο, αλλά αυτό το ατομικό ταλέντο και η ποιότητα παικτών του ρόστερ, δεν έχουν εμφανιστεί στο παρκέ.
Είναι αρχή, αλλά σε μία μίνι αναδρομή, των μέχρι στιγμής παιχνιδιών των πρασίνων, έχουν χάσει «μαρς» από τον Ολυμπιακό στο Σούπερ Καπ, το ίδιο και από τη Φενέρ την Τρίτη, έχασαν και στην πρεμιέρα του ΟΑΚΑ, ενώ και με την Μπάγερν υπήρχαν αρκετά θεματάκια και πολύ περισσότερο με το Περιστέρι, απέναντι στο οποίο ο Παναθηναϊκός βρέθηκε και στο -19 και χρειάστηκε τον Καλαϊτζάκη να εμφανιστεί από το πουθενά σχεδόν για να γυρίσει το ματς και να το κερδίσει…
Και για να μην φτάσουμε στους στοίχους «Είναι τόσο ειρωνικό, πως μ αγαπάς και σ αγαπώ, μα στο θυμίζουν κάποιες διακοπές», ο Αταμάν είναι υποχρεωμένος να βρει τον τρόπο, πως θα αφυπνίσει τις βεντέτες του και πως θα τις «οπλίσει».
Δεν θα μιλήσω για Γκάι, Μπαλτσερόφσκι ή Γκραντ… Για να κάνεις κριτική σε αυτούς τους παίκτης, πρέπει πρώτα τα βαριά σου χαρτιά να κάνουν τα προβλεπόμενα και εν συνεχεία να αναλύσουμε εάν οι συμπληρωματικοί ανταποκρίνονται στον ρόλο τους. Διότι επιλέχθηκαν για να συμπληρώσουν, για να ηγηθούν έχουν επιλεχθεί άλλοι…
