Ας μιλήσουμε για την οπερέτα Λιόλιου με καλεσμένο τον Γκάλη…
Είχα αποφασίσει να μην γράψω, κυρίως (και μόνο) από σεβασμό στον τεράστιο Νίκο Γκάλη. Στον μεγαλύτερο Έλληνα αθλητή όλων των εποχών πρέπουν όλες οι τιμές. Το λιγότερο, που μπορούσε να γίνει ήταν η απόσυρση της φανέλας. Η διοίκηση Λιόλιου έκανε ένα βήμα, αλλά δυστυχώς κι αυτό το «καπέλωσε» το πάθος του προέδρου για αυτοπροβολή.
Είχα αποφασίσει να μην γράψω, αλλά είδα ένα κείμενο, με το οποίο ταυτίστηκα, στον λογαριασμό Φίλοι Μπάσκετ (ΦΙ.ΜΠΑ). Αναφέρεται στο σόου Λιόλιου και σας προτρέπω να το διαβάσετε:
«Τώρα που έπεσε ο κουρνιαχτός των διθυράμβων, ας ακουστεί και μια διαφορετική άποψη. Όσοι βρεθήκαμε –Παρασκευή βράδυ- στο κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων, γίναμε μάρτυρες μιας μέτριας -στα όρια της κακής- εκδήλωσης. Εννοούμε οργανωτικά.
Οργάνωση, παντελώς ανάξια για το μέγεθος του βραβευόμενου. Και κυρίως για αυτόν, είχε κατακλύσει ο κόσμος το γήπεδο… Μην μας μπερδεύει η συγκλονιστική αποθέωση από όλους τους παριστάμενους κι η ειλικρινής συγκίνηση του Νίκου Γκάλη. Η οργάνωση της βράβευσης ήταν η απόλυτη αποτυχία.
Αναφέρουμε επιγραμματικά:
- Βερμπαλιστική παρουσίαση του, ενώ στον ίδιο δεν δόθηκε η δυνατότητα να πει καν ένα «ευχαριστώ» στον κόσμο.
- Μόνος περπατούσε αμήχανα στο γήπεδο, ενώ οι προσκεκλημένοι συμπαίκτες του παρακολουθούσαν άπραγοι στην εξέδρα των επισήμων.
- Πρόχειρο, στα όρια του ποδαριού, το αφιέρωμα βίντεο.
- Φτωχή κι ανέμπνευστη η αξιοποίηση της τεχνολογίας.
Τα λάθη του Λιόλιου
Ας μείνουμε λίγο παραπάνω στον Ομοσπονδιάρχη κύριο Λιόλιο, προϊστάμενο όσων ανέλαβαν την οργάνωση.
Στην απονομή που έκανε στον Νικ, σήκωσε αυτός πρώτος το έπαθλο, επιδεικνύοντας το στον κόσμο και μετά το παρέδωσε στον βραβευόμενο. Παγκόσμια πρωτοτυπία απονομής…
Έσπρωξε και διεγκώνισε τον αρχηγό της ομάδας, Κώστα Παπανικολάου, με σκοπό να φωτογραφηθεί δίπλα στον Νικ. Χρειάστηκε η παρέμβαση του αρχηγού της Σλοβενίας Λούκα Ντόντσιτς, για να αποκατασταθεί η τάξη της φωτογραφίας, που βλέπετε στο ποστ. Μόλις -μετά την παρέμβαση- ένιωσε ότι δεν τον παίρνει, έτεινε το χέρι, «περάστε» εν είδει ιππότη, στον σπρωγμένο Παπανικολάου…
Μετά τη βράβευση, απομόνωσε τον Νικ και την οικογένειά του δίπλα του, σε καρέκλες μέσα στην αρένα. Εκεί πια κατάφερε να έχει την αποκλειστική συνφωτογράφιση με το είδωλο Γκάλη. Οπότε, έμειναν άδειες οι τρεις προβλεπόμενες θέσεις στην πρώτη σειρά των επισήμων, ανάμεσα στον Γιαννάκη και τον Φάνη. Νέα παγκόσμια πρώτη, μέσα σε λίγα λεπτά.
Ο βραβευμένος και ο βραβεύων να παρακολουθούν τον αγώνα μέσα στην αρένα, σαν φραγκάτοι φίλαθλοι. που έπιασαν το πλησιέστερο στασίδι…
Η βράβευση, δεν έγινε γιατί την ήθελαν. Προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το λάθος της προηγούμενης διοίκησης και να φανούν αυτοί ότι σέβονται και τιμούν τις αξίες. Με τα τρία παραπάνω ατοπήματά του, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας τσαλαπάτησε και τσαλάκωσε τα όποια εύσημα προσδοκούσε από τη βράβευση…
Στην υπομονή μας να διαβάσουμε κάτι από αυτά από τους πολλούς μπασκετικούς δημοσιογράφους, περιοριστήκαμε σε ψήγματα ελάχιστων τολμηρών. Από που άραγε προέκυψε η σιωπή των υπολοίπων;”.
Σαφέστατα η διοίκηση Λιόλιου έκανε κάτι που η άθλια διοίκηση Βασιλακόπουλου δεν είχε κάνει: Τίμησε τον Γκάλη. Αυτονόητη διαδικασία, που ακόμα κι αν γίνονταν κάθε χρόνο, πάλι ΟΛΟΙ θα χρωστούσαμε στον Νικ. Από εκεί και πέρα, όμως, άλλο να τιμάς γιατί το πιστεύεις, κι άλλο για να φανείς και να πάρεις λάμψη από τον έναν και μοναδικό Γκάλη.
Δεν γράφω περισσότερα, από σεβασμό στον Νίκο. Αυτόν που οι «συνάδελφοι» μου, έσπευσαν να ανεβάσουν φωτογραφία μαζί του. Αυτοί, που τόσα χρόνια δεν είχαν αρθρώσει λέξη, για να μην ενοχλήσουν το τότε αφεντικό (τους). Και τώρα πάλι, το χατίρι του αφεντικού κάνουν…
Αντί επιλόγου: Η εμμονική τάση του σχολιαστή της κρατικής τηλεόρασης, να μιλά πάνω στον παρουσιαστή της εκδήλωσης, είναι άλλο ένα «κιτς» στοιχείο της βραδιάς. Αυτό (για να μην μπερδευόμαστε) δεν είναι ευθύνη του Λιόλιου… Κάποια στιγμή, όμως, ας καταλάβουμε (κι εμείς οι δημοσιογράφοι) ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές. Εμείς, σε καμία περίπτωση.
