Οι προβολείς πέφτουν, οι πόρτες κλείνουν…. Ποιος θα μας σώσει;
Το Κύπελλο γυναικών πλησιάζει και οι προβολείς θολώνουν με τους αρμόδιους να βάζουν «λουκέτο» στον κόπο και τον ιδρώτα που έχουν ρίξει αυτές οι αθλήτριες στο παρκέ για να φτάσουν στο Final Four.
Το γυναικείο μπάσκετ πάντα βρίσκεται σε μια βάση προβληματισμού και αδιαφορίας, το τι θα πεις εσύ το τι θα πω εγώ μάταιο πλέον…
Ένα άθλημα που από όπου και να το πιάσεις είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα… Ποτέ δεν κατάλαβα τον λόγο ποτέ δεν κατάλαβα αυτή τη διάκριση μεταξύ αντρικού – γυναικείου και ούτε θα την καταλάβω…
Πάντα η κατάσταση να φτάνει στα άκρα και πάντα οι ομάδες να βγαίνουν αγανακτισμένες ζητώντας τα αυτονόητα.
Αυτή τη φορά πιανόμαστε από τις προσκλήσεις της διοργάνωσης. Είναι σαν αυτήν τη ρήση που λέει να «τρώει η μάνα και του παιδιού να μην δίνει», γιατί εκεί έχει φτάσει η ιστορία…
Τον ρόλο της μάνας όμως εδώ τον παίρνει η Ομοσπονδία η οποία δεν δίνει στα «παιδιά» της, στις ομάδες της. Η ομοσπονδία που θέλει να αναπτύξει τη γυναικεία καλαθοσφαίριση… Πώς; Κόβοντας την είσοδο σε γονείς και συγγενείς;
Θέλεις να γεμίσεις το γήπεδο; Πώς; Πώς θα χαρούν οι ομάδες αυτή τη διοργάνωση, αυτή τη γιορτή; Σε μια γιορτή που δεν υπάρχει αντιπαλότητα και είναι καθαρά θέμα δυναμικότητας για τον νικητή.
Πώς το μικρό κοριτσάκι που βάζεις στα αναπτυξιακά σου προγράμματα θα δει το είδωλο του να παίζει; Πώς ο πατέρας θα καμαρώσει την κόρη του; Πώς η μάνα θα κλάψει για την επιτυχία του παιδιού της; Πώς η ανδρική ομάδα θα υποστηρίξει τη γυναικεία;
Με 25 προσκλήσεις που διαθέτει η ομοσπονδία ποιον να πρώτο χωρέσει η ομάδα στη λίστα; Ο «κόμπος έχει φτάσει στο χτένι» και αρχίζει και πνιγεί το άθλημα. Το θέμα είναι πως εμείς δεν θελουμε να αφανιστεί αλλά να προβληθεί με τους προβολείς καθαρούς και τις πόρτες των γηπέδων ανοιχτές.
Αυτό που αναζητούμε αυτή την στιγμή είναι μια φωνή! Μια φωνή που θα βγει να πάρει θέση για όσα εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε…
