Ένα κουβάρι ο Παναθηναϊκός και πως το ξετυλίγουνε.
Το μπέρδεμα, του μπερδέματος, ω μπέρδεμα… Κάτι τέτοιο μοιάζει να είναι η εικόνα που δείχνει ο φετινός Παναθηναϊκός. Οι «πράσινοι» ψάχνουν απεγνωσμένα να βγουν από το σκοτεινό τούνελ, αλλά φως στον ορίζοντα δεν φαίνεται να υπάρχει. Και σε βραδιές όπως αυτές της Παρασκευής, ακόμα και εκεί που αχνοφαίνεται ένα φως στην άκρη, έρχεται το μπλακ άουτ. Και όχι από κάποια κακοτοπιά, κάποια μοιραία ευθυγράμμιση των πλανητών, αλλά εξαιτίας του δικού του μπερδέματος και της αδυναμίας του να ξεμπερδέψει τον μίτο τον πράσινο, τον μίτο της Αριάδνης.
Και πριν φτάσουμε να μιλάμε για το εάν έπρεπε να κάνει φάουλ στο τέλος για να έχει αυτός την τύχη στα χέρια του, που έπρεπε να κάνει… Πριν φτάσουμε να μιλήσουμε για το εάν έπρεπε να πάει στις βολές ο Γκουντάιτις ή για την ακρίβεια ο Γκριγκόνις, από το φάουλ που κέρδισε ο πρώτος, που έπρεπε να πάει και να σουτάρει ζεύγος βολών. Το πιο σημαντικό, είναι ότι ο Παναθηναϊκός, με αυτό το βάρος φανέλας που έχει, αυτή την ιστορία που κουβαλάει στην Ευρωλίγκα, ακόμα και μέσα στο ΟΑΚΑ, δεν λυγίζει ψυχολογικά, ομάδες ούτε σαν τη Βαλένθια. Όχι τη Βαλένθια με βάση τη βαθμολογία, αλλά τη Βαλένθια σαν ιστορία και σαν υπόσταση ομάδας στην Ευρωλίγκα.
Με φόντο το Final8
Ο Παναθηναϊκός στο πρώτο ημίχρονο, είχε την υπεροχή στο ματς και έδειχνε να το φέρνει στα μέτρα του και να το ελέγχει σε σημαντικό βαθμό. Ωστόσο μόνο ένας αιθεροβάμων θα πίστευε, πως η Βαλένθια θα ήταν εξίσου κακή και στο β μέρος. Ειδικά στην άμυνα. Άλλωστε ο Μούμπρου το μόνο που είπε πριν ξεκινήσει το δεύτερο 20λεπτο, ήταν πως πρέπει η ομάδα του να παίξει κατά πολύ καλύτερη άμυνα από αυτή που είχε παθητικό 50 πόντους. Μπορεί να μην το έκανε με συνέπεια μέχρι το τέλος, ωστόσο στην 3η περίοδο η άμυνα της Βαλένθια δυσκόλεψε τόσο τον Παναθηναϊκό και τον μπέρδεψε, που αφενός τον ανάγκασε να επιστρέψει στις πολλές ατομικές προσπάθειες και στα σουτ της τελευταίας στιγμής και αφετέρου την έβαλε για τα καλά στην υπόθεση νίκη.
Θα πρέπει να αναφερθεί, πως ο Παναθηναϊκός, μπορεί να μην έχει βαθμολογικό κίνητρο στην Ευρωλίγκα, ωστόσο μόνο αδιάφορος δεν ήταν στο παιχνίδι με τη Βαλένθια. Τουναντίον. Όχι μόνο για το ματς με αντίπαλο τις «νυχτερίδες», αλλά και για κάθε παιχνίδι μέχρι το τέλος της κανονικής διάρκειας. Πρώτον, γιατί ο ΠΑΟ ήθελε ρυθμό και ψυχολογία, ενόψει του F8 για το Κύπελλο Ελλάδος, όπου θα διεκδικήσει τον έναν από τους δυο μοναδικούς τίτλους, που μπορεί να διεκδικήσει φέτος. Και δεύτερον, διότι λόγω της ιστορίας του, δεν επιτρέπεται να παίζει χωρίς «το μαχαίρι στα δόντια», σε καμία αναμέτρηση του. Για να μην προσθέσω πως έπρεπε να ενσωματώσει και τους δυο νεοαποκτηθέντες παίκτες του.
Ο Γκριγκόνις και οι Αγραβάνης – Τόμας
Στο παραπάνω ωστόσο και σε αυτό ο Παναθηναϊκός έδειξε να είναι μπερδεμένος. Και εξηγούμαι… Άλλο το να προσπαθήσεις να ενσωματώσεις δυο παίκτες και άλλο να περιμένεις δυο παίκτες – όποιοι και εάν είναι αυτοί- πως θα ηγηθούν μίας προσπάθειας, έχοντας μόνο μία εβδομάδα παρουσίας σε αυτή. Ένα πάντως έγινε ξεκάθαρα αντιληπτό, ο Γκριγκόνις δεν υπολογίζεται σοβαρά από τον Ράντονιτς. Εάν ο Ουόλτερς, ο Παπαγιάννης και ο Πονίτκα ήταν στη διάθεση του Ράντονιτς, τότε ο Λιθουανός, είτε εκτός 12αδας θα ήταν, είτε δεν θα έπαιζε λεπτό.
Γενικά τις προηγούμενες μέρες, υπήρξε μία υπερβολική ευφορία και μία ακόμα πιο υπερβολική δημιουργία προσδοκιών από την απόκτηση του Τόμας, αλλά και του Αγραβάνη. Για τον πρώτο ο κόσμος ίσως είχε αρχίσει να πιστεύει πως ο Παναθηναϊκός των 90s πήρε κάποιο εκ των Ρέτζι Μίλερ, Γκλεν Ράις ή Κρις Μάλιν. Ο Τόμας είναι παίκτης που θα δώσει λύσεις στο μακρινό σουτ στον Παναθηναϊκό, ωστόσο δεν έχω πειστεί πως αυτό ήταν το πρόβλημα των πρασίνων και πως χρειάζονταν έναν ακόμα παίκτη στην περιφέρεια. Το μεγάλο πρόβλημα του Παναθηναϊκού, είναι η κίνηση με και χωρίς την μπάλα, η ταχύτητα κυκλοφορίας αυτής, οι αποστάσεις και οι αυτοματισμοί…
Σε όλα αυτά τα θέματα αμφιβάλλω εάν ο Τόμας είναι η λύση. Περισσότερο έναν άσσο ήθελε ο Παναθηναϊκός, παρά έναν παίκτη σαν τον Τόμας. Όσο για τον Αγραβάνη. Ο Παναθηναϊκός, απέκτησε ένα μπακ απ για τον Ουίλιαμς, έναν πιο έμπειρο και με περισσότερες παραστάσεις παίκτη για το «4» από τον Μαντζούκα. Ο Αγραβάνης θα βοηθήσει τον Παναθηναϊκό, αλλά δεν είναι αυτός που θα έχει τέτοια επίδραση στο παιχνίδι των πρασίνων, είτε στο «4» είτε στο «5», σαν άλλος Τσάρλς Μπάρκλεϊ ή Καρλ Μαλόουν, αφού μιας έπιασε νοσταλγία για τα 90’s.
Ο ρολίστας Πάρις Λι
Και μιας και αναφερθήκαμε παραπάνω σε άσους. Ο Πάρις Λι, ο οποίος κάνει τρομερές εμφανίσεις τελευταία, όπως και την Παρασκευή το βράδυ απέναντι στη Βαλένθια, είναι αρχικά ένας συμπαθέστατος χαρακτήρας και εν συνεχεία ένας υπερ-χρήσιμος ρολίστας και αναπληρωματικός από τον πάγκο. Για το τελευταίο και για τις εμφανίσεις του απέναντι στον Ολυμπιακό στα πλέι οφ πέρσι, αποκτήθηκε από τους πράσινους. Το γεγονός ότι ο Λι κάνει εξαιρετικά παιχνίδια σαν αυτό της Παρασκευής, ιδιαίτερα παραγωγικά τελευταία, παρόλο που έχει καλά ποσοστά, περισσότερο ευνοεί τον ίδιο, παρά την ομάδα του. Και περισσότερο μπερδεύει και αποσυντονίζει τον Παναθηναϊκό… για αυτό ένα ακόμα «ω μπέρδεμα» για τον ΠΑΟ.
Ο Λι είναι ένας παίκτης ο οποίος είναι συμβιβασμένος με τον ρόλο του ρολίστα στην καριέρα του και μπορεί ακόμα και έτσι να είναι ιδιαίτερα χρήσιμος για την ομάδα του. Ωστόσο ο Παναθηναϊκός, έχει 2-3 παίκτες, οι οποίοι δεν μπορούν να είναι χρήσιμοι σαν ρολίστες και δεν μπορούν να αποδεχθούν και αυτό το ρόλο, να τους στερεί ο αμερικανός και χρόνο που θα είχαν οι ίδιοι την μπάλα στα χέρια τους και προσπάθειες. Για να μην αναφερθούμε στο γεγονός ότι υπάρχουν αρκετές επιθέσεις που ο Λι, κάνει υπερ-κατάχρηση ντρίπλας, με αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός να είναι ακόμα πιο στατικός και ακόμα πιο προβλέψιμος.
Παναθηναϊκός και αεράμυνα
Το βασικό πρόβλημα του Παναθηναϊκού ωστόσο, είναι η άμυνα του. Έχει τεράστιο πρόβλημα αμυντικά, ακόμα και απέναντι σε ομάδες όπως η Βαλένθια. Εάν έχεις αγιάτρευτες πληγές στην επίθεση ή έστω πληγές που θέλουν χρόνο για να γιατρευτούν, ο μόνος τρόπος να τις επουλώσεις είναι μέσα από την άμυνα. Εάν σε κάτι έχει αποτύχει παταγωδώς ο Ράντονιτς, είναι σε αυτό. Φυσικά δεν περιμένει κανείς να κρατάει τους αντιπάλους στους 65 πόντους, αλλά όταν δέχεται 90 από τη Βαλένθια εντός έδρας, είναι λογικό η υπόθεση νίκη να κρίνεται στο στρίψιμο του κέρματος, στη μισή λάθος απόφαση και να μην είναι και υπέρ του εν τέλει.
Το έχουμε γράψει πολλές φορές. Ο Παναθηναϊκός, δεν έχει τύχη να προχωρήσει μπροστά, εάν δεν συμβιβαστεί με τη σκληρή πραγματικότητα και την ιδέα, πως η φετινή χρονιά έχει χαθεί εξ ολοκλήρου. Όχι μόνο στην Ευρωλίγκα, αλλά και στην Ελλάδα. Γιατί ποιος σώφρων άνθρωπος, με το μπάσκετ που παίζει ο Ολυμπιακός και με το μπάσκετ που παίζει ο Παναθηναϊκός, μπορεί να υποθέσει πως ο Παναθηναϊκός, μπορεί να πάρει τίτλο από τον «αιώνιο» αντίπαλο του. Η παραπάνω παραδοχή, δεν είναι λευκή πετσέτα για τον Παναθηναϊκό. Αλλά ο μόνος τρόπος να σκύψει πάνω στα λάθη του, να τα εντοπίσει αρχικά και αφού ηρεμήσει και αποβάλλει και το περίσσιο άγχος, να τα διορθώσει στη συνέχεια. Και ίσως τότε να έχει κάποια πιθανότητα να παλέψει και να αντισταθεί. Ω μπέρδεμα.
