Ο ανορθόδοξος πόλεμος και η ανατροπή που έκανε ο Παναθηναϊκός.
Δεν γνωρίζω και δεν έχω και την πεποίθηση πως ο Παναθηναϊκός κι ο Ράντονιτς έχουν εξαντλήσει όλα τα τακτικά μέσα, για να μάχονται και να κερδίζουν παιχνίδια, αλλά απέναντι στη Ζαλγκίρις την Πέμπτη το βράδυ στο «Νίκος Γκάλης», χρειάστηκε να καταφύγουν σε… ανορθόδοξο πόλεμο, προκειμένου να ανατρέψουν ένα ακόμα παιχνίδι, που έδειχνε να έχει ξεφύγει από τον έλεγχο τους.
Το αποτέλεσμα -φυσικά- ήταν το επιθυμητό για τον Παναθηναϊκό και σίγουρα κάθε άλλο παρά μεμπτό είναι να ρισκάρεις και να καταφεύγεις σε «ειδικές καταστάσεις», όταν δεν λειτουργούν οι συμβατικές τακτικές. Άλλωστε, τον ανορθόδοξο πόλεμο τον διεξάγουν επίλεκτες δυνάμεις του τακτικού στρατού, οι οποίες ποντάρουν στο στοιχείο του αιφνιδιασμού και της παραπλάνησης του εχθρού, προκειμένου να καταφέρουν να καταστρέψουν τα εφόδια, τις αποθήκες οπλοστασίου, τις ραδιοεπικοινωνίες, αλλά και το ίδιο το έμψυχο δυναμικό των στρατιωτών του «εχθρού».
Αυτό ακριβώς πέτυχε ο Παναθηναϊκός στο δεύτερο μέρος απέναντι στη Ζαλγκίρις, την οποία αιφνιδίασε απολύτως, της έκοψε την επικοινωνία ανάμεσα στον πάγκο (στρατηγείο) και το παρκέ (πεδίο μάχης) κι εξουδετέρωσε κάθε όπλο, που είχε στη φαρέτρα της και που θα μπορούσε να ρίξει στη μάχη, προκειμένου να πάρει τη νίκη.
Μπασκετική παράνοια
Το παιχνίδι αυτό καθ’ αυτό ήταν, ίσως, μία μπασκετική παράνοια. Ο Παναθηναϊκός, τελείωσε το πρώτο ημίχρονο με 27 πόντους ενεργητικό, βρέθηκε να χάνει με 15 πόντους διαφορά, είχε 1/8 τρίποντα κι 7 λάθη. Έδειχνε παγιδευμένος μέσα σε μία δίνη, που συνέχιζε να τον καταπίνει, όπως συμβαίνει εδώ και καιρό.
Εάν άπαντες περίμεναν το γνωστό «έργο», με τον Μπέικον να βγαίνει μπροστά στο β’ ημίχρονο, παίρνοντας ορθολογικές και μη προσπάθειες, προκειμένου να μαζευτεί η διαφορά, ο Ράντονιτς ξεκίνησε την 3η περίοδο με τον Μπέικον στο «4», τον Γ. Καλαϊτζάκη σε ρόλο καμικάζι και τον Λι σαν να παίζει το τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του και να επιθυμεί να αφήσει μία τελευταία ανάμνηση, χαραγμένη ανεξίτηλη στη μνήμη του κόσμου των «πρασίνων».
Το αποτέλεσμα γνωστό… Ο Παναθηναϊκός, στο τρίτο δεκάλεπτο σκόραρε 37 πόντους, 10 περισσότερους από όσους είχε πετύχει συνολικά στο πρώτο ημίχρονο δηλαδή, ανάγκασε τη Ζαλγκίρις (με την άμυνα του πάνω στην μπάλα) να υποπέσει σε 11 λάθη σε μία μόνο περίοδο. Οι Λιθουανοί ουδέποτε πρόβαλαν την παραμικρή αντίδραση κι έδειχναν εγκλωβισμένοι. Έμειναν απλοί θιασώτες, σε παράσταση ενός ρόλου, με μοναδικούς πρωταγωνιστές τους «πράσινους».
Κάπως έτσι το -15 του ημιχρόνου, έγινε +25 στο τέλος, απέναντι σε μία ομάδα που έτρεχε σερί 4 νικών και που είναι μέσα στο «κόλπο» για τα πλέι οφ. Έτσι ο Παναθηναϊκός, όχι μόνο κέρδισε, αλλά έγραψε και ιστορία, αφού πραγματοποίησε το καλύτερο ημίχρονο στην ιστορία της Ευρωλίγκας με το 62-23 επιμέρους σκορ και το +39 (στο δεύτερο ημίχρονο).
Η νίκη φέρνει ηρεμία
Εάν το ζητούμενο είναι οι νίκες για τον Παναθηναϊκό, προκειμένου να εξασφαλίζει χρόνο κι ηρεμία, ακόμα πιο επιτακτική ανάγκη είναι αποκτήσει αγωνιστική ταυτότητα. Σαφώς δεν πρέπει η νίκη επί της Ζαλγκίρις να κρύψει κάτω από το χαλί, τα δεδομένα προβλήματα που συνεχίζει να έχει ο Παναθηναϊκός. Ακόμα πιο σημαντικό ωστόσο και βασικό ζητούμενο, είναι η νίκη και η εμφάνιση να αποτελέσουν εφαλτήριο για νέα αρχή, όσο οξύμωρο κι εάν ακούγεται κάτι τέτοιο τέλη Γενάρη κι έπειτα από τις τόσες… νέες αρχές, που είχε την ευκαιρία να κάνει.
Οι «πράσινοι» έδειξαν, πως μπορούν να πιέσουν στην άμυνα, ειδικά πάνω στην μπάλα. Έδειξαν πως στην επίθεση, μπορούν τακτικά να έχουν κίνηση χωρίς την «πορτοκαλί σπυριάρα», γρήγορη κυκλοφορία αυτής και να σουτάρουν με καλά ποσοστά από μακριά. Αυτά, ωστόσο, είναι λίγο πολύ γνωστό, πως μπορούν να τα κάνουν. Το ζητούμενο είναι να το κάνουν με συνέπεια και με διάρκεια.
Δεν πρέπει να γελιόμαστε. Ούτε ο Λι, μπορεί να θυμίζει και να παίζει σαν τον Κάρι στα καλά του, ούτε ο Παναθηναϊκός μπορεί να παίζει με τον Μπέικον στο «4» για μεγάλα διαστήματα, εκτός από ειδικές περιστάσεις. Μπορεί η Ζαλγκίρις να αιφνιδιάστηκε, εξαιτίας του γεγονότος πως συνηθίζει να παίζει και με ψηλά σχήματα κι αντί να χτυπήσει στα «μις ματς», εγκλωβίστηκε στην άμυνα των «πρασίνων», αλλά κάτι τέτοιο δεν θα συμβαίνει σε τακτική βάση.
Ο Παναθηναϊκός, ακούγεται και γράφεται, πως ψάχνει για ένα ακόμα παίκτη για την περιφέρεια. Το ματς με τη Ζαλγκίρις έδειξε ξεκάθαρα το προφανές. Οι «πράσινοι» έχουν λύσεις στην περιφέρεια. Το θέμα είναι να βρεθεί ο σωστός τρόπος να αξιοποιηθούν. Η αναζήτηση «Μεσσία» σπάνια φέρνει μακροχρόνια αποτελέσματα.
Ο Παναθηναϊκός «φωνάζει» από την αρχή της σεζόν, πως θέλει ένα παίκτη ακόμα στο «4», για να κάνει πράγματα που δεν μπορεί να κάνει ο Ουίλιαμς, ή για να τον καλύπτει, όταν δεν είναι στην καλή βραδιά του. Εάν χρειάζεται έναν ακόμα παίκτη στην περιφέρεια, δεν έχει παρά να ενεργοποιήσει και πάλι τον Άντριους, στον οποίο για ένα ανεξήγητο λόγο έπεσε όλο το ανάθεμα της μέχρι στιγμής πορείας του Παναθηναϊκού.
Ο σχεδιασμός και η ταυτότητα που ψάχνει
Το είχαμε γράψει και πριν από λίγο καιρό. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να πορευτεί με ρεαλισμό, όσο σκληρό κι εάν είναι αυτό. Όταν έστησε τη φετινή ομάδα κι έδωσε τα κλειδιά στον Πεδουλάκη και στον Ράντονιτς, ούτε από τα φαβορί για να μπει στα πλέι οφ ήταν, ούτε ξεκινούσε από την ίδια αφετηρία με τον Ολυμπιακό για τα εγχώρια. Η πορεία των πραγμάτων φανερώνει του λόγου το αληθές.
Το μεγάλο πρόβλημα, είναι η εικόνα που έχει δείξει ο Παναθηναϊκός έως τούτο εδώ το σημείο. Η μηδενική βελτίωση του, η παντελής έλλειψη διάρκειας και το γεγονός ότι δεν έχει ταυτότητα. Ακόμα και τον ανταρτοπόλεμο να επιλέξει από εδώ και μπρος, πρέπει να καταφέρει να τον μετατρέψει σε «τέχνη» και να τον εφαρμόζει σταθερά, επιλεγμένα και συντονισμένα.
Είναι προτιμότερο να σε ψέξουν για πράγματα που κάνεις, αλλά δεν τα κάνεις τέλεια, παρά να σε κατηγορούν πως δεν κάνεις ούτε καν τα αυτονόητα και στον Παναθηναϊκό συμβαίνει αυτό ακριβώς, το τελευταίο.
