Πως μεταφράζεται το lupus dentis, taurus cornis, στον Παναθηναϊκό.
Οι Λατίνοι έλεγαν lupus dentis, taurus cornis, σε μετάφραση ο λύκος επιτίθεται με τα δόντια, ο ταύρος με τα κέρατα. Δηλαδή ο καθένας χρησιμοποιεί τα μέσα τα οποία έχει για να επιβιώσει. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Παναθηναϊκού – κατ εμέ – , είναι πως δεν έχει καταφέρει να βρει πραγματικά τον εαυτό του και να εντοπίσει τι μπορεί να κάνει, για να μπορέσει να επιβιώσει στην αρένα της Ευρωλίγκα και του ελληνικού πρωταθλήματος και έχει πέσει στην παγίδα να μιλάει περισσότερο για το τι δεν έχει και όχι για το τι διαθέτει. Και ο Παναθηναϊκός διαθέτει πράγματα, διαθέτει ποιότητα, διαθέτει και βάθος, αλλά έχει καταφέρει με μία μοναδική ίσως μαεστρία να απαξιώσει ακόμα και τα ασημικά του και να είναι έτοιμος να τα πουλήσει μπιρ παρά ή ακόμα χειρότερα να τα αφήσει να φύγουν έτσι…
Μετά την ήττα από τον Ολυμπιακό, ως κύριος υπαίτιος για την εικόνα και την απογοητευτική πορεία των πρασίνων, θεωρήθηκε ο Αργύρης Πεδουλάκης, ο οποίος απομακρύνθηκε από το πόστο του. Η αλήθεια είναι ότι ο Πεδουλάκης είναι δεδομένο ότι έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την σύσταση του ρόστερ και κατά πάσα πιθανότητα είχε μεταφέρει και στον Ράντονιτς και μέρος της «φιλοσοφίας» του μπάσκετ που ήθελε να παίζει ο Παναθηναϊκός, που σε μεγάλο βαθμό ταυτιζόταν και με το όραμα του Μαυροβούνιου για τον δικό του Παναθηναϊκό.
Υποθέτω ότι μέχρι και τον Σεπτέμβριο, υπήρχε ένα συγκεκριμένο μπάτζετ, με βάση το οποίο κινήθηκε ο Πεδουλάκης, σε αγαστή ή όχι και τόσο αγαστή συνεργασία με τον Ράντονιτς για να φτιάξει τη νέα ομάδα. Εάν γυρίσουμε πίσω σε εκείνη την εποχή και τις κινήσεις που έκανε ο Παναθηναϊκός, η κοινή διαπίστωση ήταν πως τα είχε πάει καλά. Με δεδομένο πάντοτε τα λεφτά που είχε στο ταμείο και μπορούσε να διαθέσει. Επίσης σε όλες τις συζητήσεις με μπασκετικούς και μη, κατά κοινή ομολογία ο Παναθηναϊκός, δεν θα ήταν μία ομάδα που θα διεκδικούσε την είσοδο της στα πλέι οφ, εντούτοις θα μπορούσε να είναι ανταγωνιστικός, να μην αποτελεί εύκολη λεία για την κάθε μικρομεσαία σε «όνομα» ομάδα της Ευρωλίγκα και δεν θα τερμάτιζε στον πάτο της βαθμολογίας της κανονικής περιόδου. Επιπλέον θα μπορούσε να ανταγωνιστεί τον Ολυμπιακό για τον τίτλο στο ελληνικό πρωτάθλημα και Κύπελλο, χωρίς ωστόσο να είναι το φαβορί. Ρεαλιστικό σενάριο, αφού οι ερυθρόλευκοι ξεκινούσαν από άλλη αφετηρία, όπως έχει αποδειχθεί και στην πράξη άλλωστε μέχρι στιγμής.
Ο Μεσσίας Μπέικον
Σε όλα τα παραπάνω να προσθέσω για μία ακόμα φορά, το ελληνικό όνειρο… Αχ αυτό το ελληνικό όνειρο… Να παίξουν δηλαδή τα ελληνόπουλα και να μπουν σιγά σιγά στο ροτέισον και πάνω τους να χτιστεί η ομάδα της επόμενης σεζόν και της μεθεπόμενης… Στη συνέχεια, έγιναν δυο υπερβάσεις. Η πρώτη με τον Πονίτκα, ο οποίος είχε κάνει ένα σούπερ Ευρωμπάσκετ και ήταν μεταγραφή που ζέστανε τον κόσμο. Η δε μεγάλη υπέρβαση έγινε με τον Μπέικον, ο οποίος είναι game changer και όνομα που έκανε σίγουρα μεγάλο κλικ στον κόσμο, αλλά δεν πρέπει να λησμονούμε το ατυχές του επικοινωνιακού του θέματος στην περίπτωση του. Ο ίδιος ο Ράντονιτς είχε πει πως δεν είχε το προφίλ του παίκτη που ήθελε στην ομάδα και στη συνέχεια διαβάζαμε σε άρθρα που μόνο γέλωτα μπορούσαν να προκαλέσουν πως ο παίκτης, είχε φάει άκυρο απ΄ όλους τους προπονητές της Ευρωλίγκα σχεδόν και πως ο Σάσα Ομπράντοβιτς έλεγε σχεδόν τα χειρότερα για τον χαρακτήρα του…
Βέβαια στη συνέχεια ο Μπέικον αποκτήθηκε και τότε μου ήρθε στο μυαλό, μία κουβέντα ενός φίλου και σπουδαίου κατ εμέ προπονητή, του Γιάννη Αδάμ, ο οποίος μου είχε πει κάποτε: «ο τρόπος με τον οποίο πάει ένας παίκτης ή ένας προπονητής σε μία ομάδα, θα καθορίσει τον τρόπο με τον οποίο θα πορευτεί στην ομάδα και τον τρόπο με τον οποίο θα φύγει από αυτή. Ο Μπέικον ήρθε λοιπόν σαν «Μεσσίας» και σαν Μεσσίας αντιμετωπίζεται και σαν Μεσσίας παίζει, για αυτό και παίρνει περισσότερες προσπάθειες ανά ματς, από αυτές που έπαιρνε ο Νίκος Γκάλης αλλά και ο Ντομινίκ Ουίλκινκς όταν φορούσαν την πράσινη φανέλα.
Προχωράμε παρακάτω. Το Α και το Ω σε μία ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, ειδικά σε μία μεταβατική περίοδο, όπως είναι και η φετινή για τους πράσινους, είναι τα αποδυτήρια. Αυτές τις ημέρες γίνεται μεγάλη κουβέντα για την αντίδραση των παικτών των πρασίνων, για τη διάθεση που βγάζουν, το πείσμα, τα συγνώμη και όλα τα συναφή… Εδώ είναι και ο ρόλος των αποδυτηρίων. Για να καταλάβει ο Ουίλιαμς, ο Μπέικον, ο Ουόλτερς, ο Λι και ούτω καθεξής τι σημαίνει να χάνεις από τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ, θα πρέπει να υπάρχουν στα αποδυτήρια οι Έλληνες πρωτίστως, οι οποίοι θα εμπνέουν σεβασμό και από την πρώτη στιγμή θα δώσουν σε όλους τους νεοφερμένους όλες τις απαραίτητες κατευθύνσεις για το ποιας ομάδας την φανέλα φοράνε και τι υποχρεώσεις φέρει αυτό.
Το ελληνικό στοιχείο και τα αποδυτήρια
Κάτι που γινόταν όταν υπήρχε ο Αλβέρτης, όταν υπήρχε ο Διαμαντίδης και όχι μόνο στο ΟΑΚΑ. Όπως συνέβαινε στον Ολυμπιακό, όταν υπήρχε ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης και τώρα που υπάρχουν οι Σλούκας και Παπανικολάου. Ο Παπαγιάννης δεν το έχει και τόσο στον χαρακτήρα του αυτό ή δεν το έχει καλλιεργήσει ακόμα. Και εδώ η απώλεια του Παπαπέτρου πέρα από το αγωνιστικό κομμάτι είναι τεράστια, αφού θα μπορούσε να παίξει αυτό τον ρόλο στα αποδυτήρια.
Ο Παναθηναϊκός έχει δυο βασικά κενά που του δημιουργούν πρόβλημα στον τρόπο με τον οποίο παίζει. Το πρώτο και κύριο, είναι φυσικά ένας παίκτης στο «4» που να μπορεί να παίζει και στο «5» κάνοντας παράλληλα την ομάδα πιο γρήγορη και ευέλικτη, από όταν παίζουν την θέση ο Παπαγιάννης ή ο Γκουντάιτις. Δεν γνωρίζω εάν οι πράσινοι δεν κινήθηκαν για παίκτη στη συγκεκριμένη θέση περιμένοντας την υπόθεση του Ντίνου Μήτογλου. Η αλήθεια είναι ότι ο Μήτογλου είναι ακριβώς ότι χρειάζεται ο Παναθηναϊκός για την φροντ λάιν του, τόσο αγωνιστικά όσο και γιατί είναι Έλληνας και γνωρίζει την ομάδα τόσο από την καλή όσο και από την ανάποδη λόγω της τετραετούς θητείας του σε αυτή. Αλλά η υπόθεση του γνωρίζουμε ότι είναι περίπλοκη και εάν το πλάνο του Πεδουλάκη και του Ράντονιτς ήταν πως μέχρι τον Φλεβάρη – Μάρτη θα μπορούσαν να κουκουλώσουν το κενό στο «4», έσφαλαν και μάλιστα τα μάλα.
Το δεύτερο κενό, είναι στον άσο. Ο Λι και ο Ουόλτερς είναι αμφότεροι παίκτες για να έρχονται από τον πάγκο και όχι να ηγούνται της θέσης. Ο Παναθηναϊκός, εάν είχε αποφασίσει να κάνει την οικονομική υπέρβαση για φέτος, έπρεπε να έχει κινηθεί για την απόκτηση του Καμπάτσο. Αφενός θα άλλαζε επίπεδο ποιοτικά τους πράσινους και αφετέρου θα αποτελέσουμε μία ακόμα ηχηρή μεταγραφή, μία κίνηση πρεστίζ. Ας σταθούμε περισσότερο στην ουσία της κίνησης όμως και να προσπαθήσουμε να κάνουμε εικόνα στο μυαλό μας, πως θα έπαιζε ο Μπέικον δίπλα στον Καμπάτσο, πως θα έπαιζε ο Ουίλιαμς, πόσους χώρους για να σουτάρει θα έβρισκε ο Γκριγκόνις και τί Παπαγιάννη θα βλέπαμε, στις συνεργασίες του με τον Αργεντίνο γκαρντ. Για να μην συνυπολογίσουμε, πόσο πιο εκρηκτικός, παραγωγικός και «μυαλωμένος» θα γινόταν μονομιάς ο Παναθηναϊκός.
Είχαμε επισημάνει από τα τέλη του Νοέμβρη κιόλας, πως ο Παναθηναϊκός, κινδύνευε εάν έχανε από την Βαλένθια και από τον Ολυμπιακό, να βρεθεί και πάλι απομονωμένος και σε κατάσταση εσωστρέφειας. Αυτές οι δυσάρεστες καταστάσεις, για όλες τις ομάδες, ελλοχεύουν κινδύνους και ειδικά για ομάδες σαν τον Παναθηναϊκό, που ζουν υπό τρομερή καθημερινή πίεση. Κινδύνους όπως στο να προβούν σε βεβιασμένες κινήσεις και αλλαγές ή και προσθήκες και να απαξιώσουν παίκτες. Επουδενί για παράδειγμα τέτοια περίπτωση δεν πρέπει να αποτελέσει ο Παπαγιάννης. Γιατί από το ξεκίνημα της χρονιάς υπάρχει μία μόνιμη γκρίνια για τον ψηλό του Παναθηναϊκού. Για τα ριμπάουντ που δεν παίρνει, για την αντιμετώπιση των πικ εν ρολ ψηλά, για το ματσάρισμα με τον Φαλ και άλλα πολλά.
Ο Έλληνας σέντερ έχει για όλα αυτά μερίδιο ευθύνης 15%, όλο το υπόλοιπο είναι προπονητικό. Θα πρέπει να φυλαχθεί σαν «κόρη οφθαλμού» ο αρχηγός της ομάδας, γιατί είναι ηλίου φαεινότερο, ότι όλη αυτή η κουβέντα τον επηρεάζει και μάλιστα αρνητικά. Ο Μεγαρίτης σέντερ θα αποτελέσει κεφάλαιο για τον Παναθηναϊκό την επόμενη 5ετία, αρκεί να προστατευτεί και να διαχειριστεί σωστά από τους προπονητές του.
Όπως επίσης είναι περίεργο το κλίμα, γύρω από τον Γκριγκόνις. Σαφώς ο Λιθουανός δεν έχει βοηθήσει τα αναμενόμενα, δεν έχει παράγει εμφανίσεις με βάση τις προσδοκίες που αποκτήθηκε, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ήρθε σαν βασικός, ξαφνικά δεν είχε ρόλο στην ομάδα και στην συνέχεια ήρθε και ο τραυματισμός του. Σε αυτόν τον Παναθηναϊκό, ο Πονίτκα αποτελεί πλεόνασμα, παρά ο Γκριγκόνις. Ο Πολωνός ήταν και ο λόγος που μπήκε στο περιθώριο ο Άντριους, τον οποίο μην ξεχνάμε ο Παναθηναϊκός είχε υπογράψει με διετές συμβόλαιο. Ο Αμερικανός εάν δεν υπήρχε ο Πονίτκα και λιγότερο χρόνο συμμετοχής θα απαιτούσε και περισσότερο χρήσιμος θα ήταν σε αυτόν τον Παναθηναϊκό.
Οι ευθύνες Ράντονιτς
Πάμε τώρα στον τίτλο του κειμένου. Lupus dentis, taurus cornis… Το μεγάλο πρόβλημα είναι ο Ράντονιτς. Ή αυτός τουλάχιστον το χρεώνεται, αν και σε πρώτη φάση λειτούργησε ο Πεδουλάκης σαν κυματοθραύστης. Ο Μαυροβούνιος δεν ξέρει την ομάδα του, δείχνει να έχει σταθεί περισσότερο στο τι ελλείψεις έχει και όχι σε τι διαθέτει και τι μανέστρα μπορεί να φτιάξει με τα υλικά που έχει στα χέρια του. Ο συγκεκριμένος Παναθηναϊκός θα έπρεπε επιθετικά τουλάχιστον, να είναι μία ομάδα που θα σουτάρει αρκετά, θα ψάχνει το παιχνίδι απομόνωσης, το 1vs1 από Ουίλιαμς και Μπέικον, αλλά μέσα από ένα πλάνο, μία βασική φιλοσοφία και όχι με τον άναρχο τρόπο που βλέπουμε εδώ και ένα δίμηνο. Και στην άμυνα, να εγκαταλειφθούν οι μπασκετικές εμμονές που δεν του βγαίνουν, να ρισκάρει περισσότερο, προκειμένου να καμουφλάρει τα κενά του. ‘Όλα τα παραπάνω είναι ευθύνη και δουλειά του Ράντονιτς, αποκλειστικά.
Η λύση αλλαγής προπονητή τη δεδομένη στιγμή, δεν έχει νόημα, ούτε και ουσία. Και νομίζω αυτό το αντιλήφθηκε και ορθά η διοίκηση. Ούτε Σφαιρόπουλος, ούτε Λάσο, ούτε κάποιος άλλος δεν διαθέτει μαγικό ραβδί. Lupus dentis, taurus cornis λοιπόν και πάλι. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να πάρει μία στρατηγική απόφαση, όπως έκανε επί δεκαετίες και με επιτυχία μάλιστα.
Να αποφασίσει τι μπάσκετ θέλει να παίζει η ομάδα, με τι μπάτζετ θα πορευτεί και ποιος προπονητής μπορεί να υπηρετήσει με περισσότερες πιθανότητες το όραμα του. Και χωρίς να παρασυρθεί από συναισθήματα, να μπορέσει να αποφασίσει ψύχραιμα και ορθά, ποιοι παίκτες από το υπάρχον ρόστερ μπορούν να αποτελέσουν τον κορμό της ομάδας, όχι για την επόμενη χρονιά, αλλά από τώρα, από χθες… κάθ υπερβολή. Και το πιο σημαντικό να συμβιβαστεί με την ιδέα πως και τη φετινή χρονιά στην Ευρωλίγκα δεν θα παραστεί στα πλέι οφ, αλλά και στα εγχώρια ίσως να τελειώσει χωρίς τίτλο, χωρίς να επιτρέψει σε καμία περίπτωση το θυμικό να επηρεάσει το όραμα και το πλάνο του για το μέλλον.