Στο μπάσκετ ο… ψηλότερος (βλέπε Μονακό) κερδίζει.
Τα ματς μεταξύ ομάδων από την ίδια χώρα (γνωστά κι ως «εμφύλιοι») έχουν διαφορετική… μέτρηση. Έτσι, μπορεί η Βιλερμπάν να είναι πιο χαμηλά από τη Μονακό, τη δυσκόλεψε όμως περισσότερο απ’ ότι δείχνει η τοποθέτησή τους στον βαθμολογικό πίνακα. Και το τελικό 75-84, προέκυψε από τη μεταξύ τους υψομετρική διαφορά, έτσι όπως καταγράφηκε πάνω στο παρκέ.
Η Μονακό κυριάρχησε στα επιθετικά ριμπάουντ. Όποιος ανανεώνει τις επιθέσεις έχει μεγαλύτερη τύχη για να φτάσει στη νίκη. Η Βιλερμπάν μπορεί για 30 λεπτά να μην άφηνε τη συμπατριώτισσά της να αναπνεύσει, μπορεί οι τρεις περίοδοι να τέλειωσαν χωρίς νικητή, όμως στο τέλος κέρδισε τη μάχη των αιθέρων και μαζί τον αγώνα.
Ο Μπράουν είχε συμμετοχή και στο σκοράρισμα και στα ριμπάουντ (τέσσερα επιθετικά), όντας ο παίκτης που σηματοδότησε την αλλαγή στον αγώνα, ο Λόιντ έβαλε τα ποντάκια του, ο Ντιαλό πρόσφερε σπουδαίες υπηρεσίες, ο Μοτεγιούνας δεν είχε αντίπαλο κι ο Τζέιμς χωρίς να μαγέψει ακολούθησε τη γνωστή του παραγωγική διαδικασία.
Στην αντίπερα όχθη ο κόουτς Πάρκερ μοιάζει λίγο μπερδεμένος στη διαχείριση των περιφερειακών. Δεν ήταν καλός ο ΝτεΚολό κι όσο κι αν προσπαθήσει ο Λάιτι κι ο Ομπασοχάν, δίχως τον φυσικό της ηγέτη η Βιλερμπάν δεν μπορεί να νικήσει. Όχι ομάδες του επιπέδου της Μονακό.
Λίγο πριν το φινάλε (41.3” απέμεναν) ο Μπράουν χτύπησε σε μια ανύποπτη φάση, ενώ έπαιζε άμυνα στον Νουά, «παγώνοντας» παίκτες και φιλάθλους. Αποχώρησε με φορείο και πόνους στον θώρακα. Όση ώρα οι γιατροί του πρόσφεραν τις πρώτες βοήθειες, δεν ακούγονταν ανάσα, μέχρι που όλοι σηκώθηκαν να χειροκροτήσουν τον Αμερικανό, την ώρα που τον μετέφεραν από το γήπεδο στο νοσοκομείο.
Τα δεκάλεπτα: 20-20, 45-45, 60-60, 75-84.
