Ο Παναθηναϊκός αναζητώντας τον εαυτό του, δείχνει να έχει χάσει τον προσανατολισμό του. Και μετά την ήττα από την Εφές -η τρίτη συνεχόμενη- κινδυνεύει, εάν χάσει και στο ντέρμπι απέναντι στον «αιώνιο» αντίπαλο του, να πέσει σε περιδίνηση και σε περίοδο εσωστρέφειας και τρομερής αμφισβήτησης εκ νέου.
Το πρόβλημα με τους πράσινους στα τελευταία παιχνίδια, είναι πως φαίνεται να έχουν εγκαταλείψει το πλάνο της άμυνας και να έχουν την εσφαλμένη, προς το παρόν τουλάχιστον και του αποτελέσματος εντύπωση, πως μπορεί να κερδίζουν τα παιχνίδια τους μόνο με την επίθεση. Ή για την ακρίβεια, μόνο με τις ατομικές ενέργειες του Μπέικον.
Το ακόμα πιο ανησυχητικό είναι πως για τον Παναθηναϊκό, τείνει να γίνει η συνήθεια λατρεία και να είναι απλός παρατηρητής στο πρώτο 20λεπτο των παιχνιδιών του. Το ίδιο συνέβη και σήμερα με την Εφές, το ίδιο έχει συμβεί και σε αρκετά ακόμα παιχνίδια του στη σεζόν, ασχέτως εάν σε κάποια από αυτά στο τέλος έχει πανηγυρίσει τη νίκη. Ο Παναθηναϊκός όσο δεν συνειδητοποιεί ότι μόνο μέσα από την άμυνα του, μπορεί να κερδίσει χρόνο και παιχνίδια μέχρι να γίνει ομάδα, τόσο θα γνωρίζει ήττες σαν αυτή από την Εφές.
Μα θα αναρωτηθεί κάποιος, είναι τόσο έκπληξη να χάνει ο Παναθηναϊκός από την Εφές μέσα στην Πόλη; Μα φυσικά και όχι. Τουναντίον. Το θέμα δεν είναι τόσο η ήττα, ούτε καν η διαφορά αυτής, όσο η εικόνα των πρασίνων. Η Εφές δεν χρειάστηκε να πιάσει ούτε το 60-70% από αυτό που μπορεί να παίξει για να κερδίσει το σύνολο του Ράντονιτς. Αυτό είναι που ξενίζει, αυτό είναι που πικρίζει το κοινό της ομάδας.
Για να προλάβω τις συζητήσεις περί διαιτησίας. Ναι, αυτό που είδαμε στην Πόλη κάθε άλλο παρά συνηθισμένο είναι. Αναφέρομαι στο γεγονός, πως η Εφές έπειτα από τα δυο συνεχόμενα φάουλ που χρεώθηκε ο Μίσιτς στα πρώτα τρία λεπτά της αναμέτρησης, πέρασαν κοντά στα 13 λεπτά χωρίς να χρεωθεί άλλο ομαδικό. Στο διάστημα αυτό έγιναν φάουλ που δεν χρέωσαν οι διαιτητές υπέρ της ελληνικής ομάδας, αλλά και από την άλλη ο Παναθηναϊκός είναι τόσο σοφτ, που δεν μπορεί να κόψει βούτυρο, αφού αποφεύγει τις σωματικές επαφές, όπως ο διάολος το λιβάνι. Και αυτό συμβαίνει όχι μόνο στην επίθεση, αλλά και στην άμυνα.
Επιπλέον είναι κοινή διαπίστωση, πως το επίπεδο της διαιτησίας φθίνει και συν της άλλης πως ο Παναθηναϊκός δεν αντιμετωπίζεται σαν ομάδα της ελίτ, με ότι αυτό συνεπάγεται. Οι πράσινοι έχουν λόγο να σταθούν και να γκρινιάζουν ότι χρεώθηκαν τα διπλά φάουλ από την Εφές και σούταραν σχεδόν το 1/4 των βολών σε σχέση με τους γηπεδούχους. Ωστόσο η σημερινή κακή εικόνα του Παναθηναϊκού, δεν οφείλεται μόνο σε αυτό.
Στο αγωνιστικό κομμάτι, φάνηκε πόσο λείπει ένας παίκτης στο 4 που να μπορεί να παίξει στο 5. Με αφορμή την απουσία του Γκουντάιτις και με τον Παπαγιάννη να είναι ο μόνος ψηλός των πρασίνων, ο Παναθηναϊκός είχε τεράστιο θέμα σήμερα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως η Εφές άρχισε να χτίζει διαφορά και να βρίσκει τρόπους να σκοράρει, όχι μόνο όταν πήρε μπροστά ο Μίσιτς και ο Κλάιμπερν, αλλά όταν τραβηχτηκε στον πάγκο ο Πλάις.
Ο Αταμάν άλλωστε άφησε στο παρκέ πάνω από 30 λεπτά τον Ντάνστον και τον Μ’ Μπαγιέ, με τον Παπαγιάννη να είναι ανήμπορος να γεμίσει τη ρακέτα και να αντιμετωπίσει τα πικ εν ρολ της τουρκικής ομάδας. Και μιλώντας για πικ εν ρολ, ο Παναθηναϊκός δεν το έχει καθόλου στο παιχνίδι του, γιατί δεν μπορεί να στήσει σωστά ένα σκριν και να βγάλει συνεργασίες και αυτοματισμούς.
Το έχουμε γράψει, πριν από λίγες εβδομάδες. Ο Μπέικον είναι παικταράς και παίκτης που μπορεί να κάνει σκορ και να αλλάξει τον ρου ενός παιχνιδιού. Ωστόσο είχαμε μιλήσει πως πρέπει να γίνει μία συζήτηση περί οικονομίας προσπαθειών και επιλογών. Είναι άλλο να παίρνει την μπάλα και άλλο να παίζει σαν να βρίσκεται σε μονό στο παλιό Τροκαντερό στο Παλαιό Φάληρο, ένας εναντίον όλων.
Ένα ακόμα στοιχείο που χτυπάει άσχημα, σε ορισμένα σημεία, είναι το ροτέισον και τα σχήματα του Μαυροβούνιου τεχνικού. Ο Ράντονιτς δείχνει να έχει άγχος να τους χωρέσει όλους και να μοιράσει τον χρόνο. Με αποτέλεσμα ορισμένες φορές τα σχήματα που έχει μέσα στο παρκέ να μην ανταποκρίνονται στον πραγματικό σκοπό της ομάδας του.
Για να πάμε λίγο πίσω, πριν ο Παναθηναϊκός ξεκινήσει αυτή τη μίνι περιοδεία του με τα σερί εκτός έδρας παιχνίδια, είχαμε αναφέρει ότι ήταν σημαντικό οι πράσινοι να κερδίσουν το ματς με τη Βαλένθια. Οι ήττες τόσο από την Μπαρτσελόνα όσο και από την Εφές, ήταν όχι απλά μέσα στο πρόγραμμα, αλλά σχεδόν τικαρισμένες. Αυτό που ξένισε είναι ότι ο Παναθηναϊκός σε αντίθεση με τη Βαρκελώνη, δεν υπήρξε καν ανταγωνιστικός στο παιχνίδι της Κωνσταντινούπολης.
Ένα από τα ελάχιστα που μπορεί να κρατήσει ο Παναθηναϊκός, είναι η επανεμφάνιση του Γκριγκόνις. Ο οποίος είχε λείψει για έξι παιχνίδια και έδειξε να είναι και ορεξάτος και σε καλή κατάσταση. Όχι ότι θα μπορούσε να έχει κάνει τρομερή διαφορά, αλλά εάν δεν υπήρχε ιατρικός λόγος σίγουρα έπρεπε να παίξει παραπάνω από τα 10 λεπτά που αγωνίστηκε. Το δικαιούτο και το κέρδισε με την εικόνα του για όσο αγωνίστηκε.
Και τώρα έρχεται η αναμέτρηση με τον Ολυμπιακό. Έναν Ολυμπιακό, ο οποίος στα τελευταία του ματς, κάνει ακριβώς το αντίθετο από τον Παναθηναϊκό. Είναι εντυπωσιακός σχεδόν στο πρώτο ημίχρονο και παθαίνει μπλακ άουτ στο β μέρος, σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό, ο οποίος ξεκινάει τα παιχνίδια του στο ρελαντί και πατάει γκάζι στο δεύτερο ημίχρονο. Για τον Παναθηναϊκό είναι μονόδρομος η νίκη, όχι μόνο για βαθμολογικό λόγο, αλλά και για ψυχολογικό. Τα σερί ηττών σε χαντακώνουν και είναι δύσκολο να σηκώσεις κεφάλι.
