«Απόψε, σήμερα και χθες, όλες οι πόρτες ειν’ κλειστές κι εγώ είμαι απ’ όξω.
Και μες το θάμπος το θαμπό, παίρνω αμπάριζα να μπω και με πετάνε όξω».
Το παραπάνω επικό ποίημα, απαγγέλλεται από τον Θανάση Βέγγο (υποδυόταν τον ποιητή Αυγερινό), στην ταινία με τίτλο: «Τύφλα να έχει το Μάρλον Μπράντο».
Το χθεσινό ντέρμπι για κάποιο λόγο, μου έφερε στο μυαλό αυτούς τους στίχους και τη συγκεκριμένη ταινία. Ο Ολυμπιακός -σαν άλλος Στέφανος Αυγερινός– φάνηκε να πλανάται πως θα μπορέσει να κερδίσει εύκολα τον «αιώνιο» αντίπαλο. Και μέσα στο θάμπος το θαμπό, πήγε να πάρει αμπάριζα τον Παναθηναϊκό, αλλά χρειάστηκε να φανερώσει την πραγματική του ταυτότητα, για να μπορέσει να πάρει -έστω κι αγκομαχώντας- το ροζ φύλλο αγώνα.
Από τη μεριά του ο Παναθηναϊκός, με τον αέρα της «βαριάς του φανέλας» και με την ψυχολογία του σερί, που τρέχει στην Ευρωλίγκα, έδειξε πως όχι μόνο μπορούσε να πλανέψει τα πλήθη -σαν τον ποιητή Αυγερινό-, αλλά θα μπορούσε και να έχει φύγει με το «διπλό» χθες από το ΣΕΦ, εάν το τελευταίο σουτ του Μπέικον είχε βρει και πάλι τον στόχο.
Σε σχέση με το προηγούμενο τρίποντο, άλλωστε, που είχε ευστοχήσει ο Αμερικανός, δευτερόλεπτα πιο πριν, το τελευταίο έδειχνε να έχει περισσότερες πιθανότητες να βρει στόχο. Το αποτέλεσμα, όμως, δεν τον δικαίωσε κι όπως ο Βέγγος στην ταινία βίωσε την απογοήτευση στο τέλος.
Διαφορετική εικόνα από τη Ρόδο
Για να βάλουμε τα πράγματα σε μία τάξη, μακριά από αλληγορίες, ποιήματα και διαχρονικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, όσοι περίμεναν πως χθες θα είχαμε μία επανάληψη της εικόνας και του αποτελέσματος της Ρόδου, ήταν τουλάχιστον ανίδεοι.
Δυο σημαντικές και ξεκάθαρες διαφορές για τον Παναθηναϊκό, σε σχέση με εκείνο το ματς, ήταν η παρουσία του Μπέικον και του Ουόλτερς στο παρκέ του ΣΕΦ. Συν ότι ο Παναθηναϊκός είχε προσθέσει στις πλάτες του, κάνα δίμηνο περίπου αγωνιστικής συνοχής και δυνατότητα δουλειάς.
Για τον Ολυμπιακό, μπορεί να παίζει πιο ολοκληρωτικό μπάσκετ από τον Παναθηναϊκό, να διαθέτει τη χημεία κι ίσως και παραπάνω βάθος στον πάγκο του, αλλά δεν πρέπει να προσπερνάμε ένα δεδομένο: Προσπαθεί να παίξει και παίζει, το μπάσκετ που έπαιζε στο ξεκίνημα της περιόδου, αλλά δείχνει να είναι ένα κλικ πιο κάτω σε ταχύτητα.
Συν τοις άλλοις οι αντίπαλοί του έχουν καταφέρει να διαβάσουν και να αποκωδικοποιήσουν σε έναν βαθμό τον τρόπο παιχνιδιού του. Το αποτέλεσμα τούτων είναι το σύνολο του Μπαρτζώκα να συναντά περισσότερες δυσκολίες και προκλήσεις, σε σχέση με αυτές που αντιμετώπιζε τον Οκτώβριο και στις αρχές Νοεμβρίου.
Οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια
Εάν πριν από το παιχνίδι, λέγαμε πως καμία από τις δυο ομάδες δεν θα ξεπερνούσε τους 70 πόντους, τότε θα καταλήγαμε στο συμπέρασμα πως μάλλον νικητής θα ήταν ο Παναθηναϊκός, γιατί αυτός –πιθανότατα- ήταν και ο βασικός του στόχος στο συγκεκριμένο ματς. Εν πολλοίς δεν θα είχαμε άδικο, παρότι το αποτέλεσμα μας διαψεύδει.
Υποθετικά πάντοτε μιλώντας, εάν λέγαμε πως ο Ολυμπιακός θα έχει 7 λιγότερα λάθη από τον Παναθηναϊκό, 7 περισσότερες ασίστ από τους «πράσινους» και 5 περισσότερα κλεψίματα, μάλλον οι περισσότεροι θα συμφωνούσαμε πως οι «ερυθρόλευκοι» θα είχαν κερδίσει, όχι δια περιπάτου, αλλά σίγουρα πιο εύκολα από αυτό που στην πραγματικότητα είδαμε χθες, στο «αιώνιο» ντέρμπι.
Ο Ολυμπιακός, η αλήθεια είναι πως δεν υποτίμησε τον Παναθηναϊκό. Το αντίθετο, μάλιστα. Θαρρώ πως ήταν και αρκετά υποψιασμένος κι ίσως και υπερβολικά αγχωμένος. Κατάφερε να κλείσει την πρώτη περίοδο με +10 διαφορά, κάτι το οποίο όμως -κατά ένα περίεργο τρόπο-, αντί να λειτουργήσει ευεργετικά για τον ίδιο φάνηκε να τον υπνωτίζει και να τον αποπροσανατολίζει.
Σε αυτό ίσως σημαντικό ρόλο, έπαιξε και η τρομερή του αστοχία από το τρίποντο. Και για ένα 15λεπτο και βάλε φάνηκε να μην μπορεί να διαχειριστεί, ούτε τη δική του μέτρια απόδοση, ούτε την αντεπίθεση του Παναθηναϊκού.
Ολυμπιακός: Πήρε ελάχιστα, περίμενε περισσότερα
Εάν θεωρήσουμε δεδομένο, πως από τον Βεζένκοφ, πάνω κάτω όλοι περίμεναν ότι θα ηγηθεί της επίθεσης, οι «ερυθρόλευκοι», εάν δεν είχαν τον Φαλ να κερδίζει τη μάχη με τον Παπαγιάννη και τον Σλούκα να πετυχαίνει εκείνο το τρίποντο – μαχαιριά από την κορυφή, τότε ίσως ο Ολυμπιακός δεν θα είχε καταφέρει να πάρει τη νίκη.
Το σύνολο του Μπαρτζώκα, άλλωστε, πήρε ελάχιστα από παίκτες που περίμενε περισσότερα. Και από τον Παπανικολάου, αλλά και από τον Σλούκα, που έδειξε τρομερά εγκλωβισμένος στην άμυνα των «πρασίνων», με εξαίρεση το καθοριστικό τρίποντο κι ένα ντράιβ μαρς που έκανε και έπιασε στον ύπνο όλη την άμυνα των παικτών του Ράντονιτς.
«Απών» και ο Λαρετζάκης, και ο Μακίσικ. Ο Κάνααν επίσης δεν βγήκε μπροστά ούτε απόψε. Δεν πρέπει να αδικηθεί ο Ουόκαπ, ο οποίος ήταν μεστός επιθετικά και οργανωτικά και συνεπής αμυντικά.
Η «λευκή νύχτα» του Ουίλιαμς
Ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να έχει πάρει το «διπλό» στο ΣΕΦ, ακόμα και υστερώντας σε βασικά σημεία της στατιστικής, εάν είχε τον Ντέρικ Ουίλιαμς σε καλύτερη βραδιά. Σε αυτό να προσθέσουμε ότι δεν κατάφερε να εντοπίσει από νωρίς και να βρει το «αντίδοτο», στην προσαρμοσμένη άμυνα του Ολυμπιακού πάνω του, που κατάφερε και να τον εγκλωβίσει και να τον βγάλει εκτός κλίματος επιθετικά.
Οι ίδιοι οι «πράσινοι», δεν τον βοήθησαν και δεν τον τροφοδότησαν, όπως ήταν απαραίτητο σε ένα τέτοιο παιχνίδι, με βάση και τον ρόλο που παίζει στην επίθεση της ομάδας. Ο Ουίλιαμς τελείωσε το παιχνίδι με 4 πόντους, όλους από βολές και με μόλις 5 προσπάθειες στο ενεργητικό του!
Το δεύτερο σημείο κλειδί, είναι πως ο Παπαγιάννης έχασε τη μάχη έναντι του Φαλ. Ο σέντερ του Παναθηναϊκού υστέρησε αμυντικά στο «ένας εναντίον ενός» με τον αντίπαλο του, ενώ φάνηκε για ένα ακόμα παιχνίδι, ότι είναι σημαντικό να δουλέψει τον τρόπο, ώστε να δημιουργεί σκορ για τον εαυτό του, κάτι που θα εκτοξεύσει και τον ίδιο και θα ελευθερώσει και αρκετούς συμπαίκτες του.
Παναθηναϊκός: Να βρει λύση στο «4»
Εάν θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε το αδόκιμο κλισέ πως «χαμογελάνε αμφότερες οι ομάδες μετά το τέλος του παιχνιδιού», θα μπορούσαμε να το κάνουμε. Φυσικά, ο Ολυμπιακός είναι αυτός που έχει προφανές δικαίωμα να χαμογελάει, αφού πέρα από την πρωτιά που εξασφαλίζει κατά πάσα πιθανότητα στην κανονική περίοδο, κερδίζει ηρεμία και γλιτώνει από την έντονη κριτική και τη μίνι εσωστρέφεια, στην οποία θα περιερχόταν σε περίπτωση ήττας.
Ο Παναθηναϊκός, είναι ομάδα με βαριά ιστορία, δεν μπορεί να επικαλείται φράσεις του τύπου «ήττα σαν νίκη»… Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Είναι δεδομένο ότι μπορεί να μην πέτυχε τον βασικό του στόχο, που ήταν η νίκη, η οποία θα εκτόξευε την ψυχολογία του και θα του έδινε το δικαίωμα να ελπίζει σε πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ. Ωστόσο κατάφερε να δείξει ότι η ρότα του έχει αλλάξει, ενώ ακόμα δεν έχει πιάσει το ταβάνι του σε απόδοση.
Ο θυμόσοφος λαός λέει «μονάχος δούλευε, ποτέ δεν θα αποστάσεις» κι ο Παναθηναϊκός, όσο δουλεύει, έχει ηρεμία, και κάνει αξιοπρεπείς εμφανίσεις, μόνο θα βελτιώνεται και κέρδος θα έχει. Πλέον ο βασικός του στόχος, είναι να παραμείνει μέσα στη δεκάδα της Ευρωλίγκας και να μπορεί να ελπίζει για το κάτι παραπάνω.
Ωστόσο, με αφορμή τη συγκεκριμένη εμφάνιση του Ουίλιαμς, είναι φανερό, πως χρειάζεται να βρεθεί μία λύση στο «4». Οι αλχημείες δεν μπορούν να μπαλώνουν το κενό εσαεί.
