Από το «Αλλάχ ου Ακμπάρ» στο «God Bless the USA» ούτε ένα τσιγάρο δρόμος.
Παρακολουθώ -με ξενύχτι- ανελλιπώς τους Μπακς (λόγω Γιάννη, φυσικά) κι αυτό που μπορεί να διαπιστώσει κανείς, χωρίς να απαιτούνται βαθυστόχαστες πολιτικές αναλύσεις, είναι ότι το ΝΒΑ και τα σπορ εν γένει, είναι ένα εργαλείο για την ενίσχυση ενός άκρως επικίνδυνου εθνικισμού (εν προκειμένω των ΗΠΑ), που πλασάρεται ως πατριωτισμός.
Πατριώτης είναι αυτός που πεθαίνει για την πατρίδα του, ενώ εθνικιστής είναι αυτός που σκοτώνει για την πατρίδα του.
Αναρωτιέμαι αν στο Ανόι, την Πιονγιάνγκ και την Τεχεράνη, ψάλλουν τον εθνικό ύμνο, επαινούν τον στρατό για τις υπηρεσίες του και βραβεύουν βετεράνους των επεκτατικών επιδρομών τους, κάνοντας -κατά διαστήματα- και κιτσάτες επιδείξεις στρατιωτικών σχηματισμών πριν τους αγώνες, όπως γίνεται στις ΗΠΑ.
Δημιουργία συνειδήσεων στις ΗΠΑ
Οι Ντάλας Μάβερικς κάποια στιγμή αποφάσισαν να μην ακολουθήσουν αυτό το τελετουργικό κι υποχρεώθηκαν από τη διοργανώτρια αρχή να το επαναφέρουν, που επιβεβαιώνει ότι είναι στρατηγική επιλογή η δημιουργία συνειδήσεων.
Από ποιους κινδυνεύουν άραγε οι ΗΠΑ, ώστε να δικαιολογείται αυτός ο απίστευτος παρανοϊκός μιλιταρισμός; Από το Μεξικό; Τον Καναδά; Την Κούβα; Λες και τους έχουν περικυκλώσει με πυραύλους και βάσεις.
Τουλάχιστον 251 στρατιωτικές επεμβάσεις από το 1991. Δεν τα γράφω εγώ. Αυτά τα δεδομένα δημοσιεύθηκαν στις 8 Μαρτίου 2022, από την Υπηρεσία Ερευνών του Κογκρέσου (CRS), σε ένα έγγραφο με τίτλο «Περιπτώσεις χρήσης των Ενόπλων Δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών στο εξωτερικό, 1798-2022». Αν πάμε μετρώντας από το 1798, έχουν γίνει 469 στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ.
Ο κατάλογος των χωρών, που στοχεύει ο στρατός των ΗΠΑ, περιλαμβάνει τη συντριπτική πλειονότητα των εθνών στη Γη, συμπεριλαμβανομένων σχεδόν κάθε χώρας στη Λατινική Αμερική και στην Καραϊβική και το μεγαλύτερο μέρος της αφρικανικής ηπείρου.
Συνεπώς, η επίκληση της διεθνούς νομιμότητας είναι για τους αφελείς κι η υποκριτική –δήθεν- συντριβή τους για τα θύματα πολέμων, που κάνουν άλλοι συγκατηγορούμενοι τους (δεν συγκρίνονται με τα δικά τους εγκλήματα, τόσο σε βαρβαρότητα, όσο και σε αριθμό), είναι το λιγότερο εξοργιστική.
Δεν προτείνω να μην παρακολουθούμε τους αγώνες του ΝΒΑ, αλλά να είμαστε σε θέση να δούμε πίσω από τη χλιδάτη εικόνα που μας πλασάρουν και να κρατάμε την ουσία, που είναι το παιχνίδι για τη νίκη και όχι το θέαμα.
