Ο Παναθηναϊκός είχε… υποχρέωση νίκης.
Το παιχνίδι κόντρα στην Βιλερμπάν για τον Παναθηναϊκό μου έφερε στο μυαλό μία φράση του Κλεομένη (βασιλιά της Σπάρτης και ετεροθαλή αδερφού του Λεωνίδα). Στον πόλεμο απέναντι στους Αργείους, σε μία μάχη, όταν διαπίστωσε ότι οι αμυνόμενοι της πόλης ήταν γυναικόπαιδα και δούλοι -κυρίως- είπε στους στρατιώτες του τη φράση: «Νικάν άδοξον, ηττάσθαι όνειδος». Δηλαδή, η νίκη δεν θα φέρει δόξα, η ήττα θα είναι μεγάλη ντροπή…
Ο Παναθηναϊκός, μετά την επικράτηση του επί της Βίρτους -είχαμε γράψει πως- κέρδισε χρόνο. Με αντίπαλο τη Βιλερμπάν ήταν δεδομένο πως -πέρα από χρόνο- επιθυμούσε να κερδίσει και λίγο αυτοπεποίθηση. Και να δείξει, αλλά και να αποδείξει, πως το ΟΑΚΑ αρχίζει και πάλι να γίνεται το «απάγκιο» του, όταν τα πράγματα ζορίζουν και οι νίκες κρίνονται εκ του ουκ άνευ.
Προσωπικά πιστεύω ότι η Βιλερμπάν είναι χειρότερη ομάδα από τη Βίρτους, που κέρδισε την Τετάρτη ο Παναθηναϊκός. Έτσι οι «πράσινοι» θεωρητικά είχαν πιο εύκολο έργο, για να φτάσουν σε μία ακόμα νίκη. Ευνοήθηκαν από το γεγονός, επίσης, ότι πέτυχαν και σε μέτρια βραδιά τους Γάλλους κι έτσι κατάφεραν ουσιαστικά να καθαρίσουν το παιχνίδι από το πρώτο κιόλας ημίχρονο.
Ήταν διαβασμένος ο Παναθηναϊκός
Οι Γάλλοι δεν ξεχειλίζουν –άλλωστε- ούτε από ταλέντο, ούτε κι από βάθος κι εναλλακτικές από τον πάγκο τους. Λίγο πολύ είναι μετρημένα κουκιά, τι πρέπει να κάνει μία ομάδα απέναντι τους, για να μην την πατήσει. Δεν πρέπει να τους αφήσει να πάνε στο επιθετικό ριμπάουντ, να τους κλείσει τους διαδρόμους για να μην βρουν το ντράιβ και να μην τους επιτρέψει να πάνε το παιχνίδι στο «ξυλίκι» και την επαφή.
Είναι εύκολο να τα πετύχεις όλα αυτά; Εύκολο δεν είναι τίποτα, μέχρι να το κάνεις πράξη, αλλά ο Παναθηναϊκός, έδειξε διαβασμένος, κατάφερε να κάνει όλα τα παραπάνω και να μην την πατήσει, όπως η Βαλένθια, ή η Μπασκόνια, για παράδειγμα, ή όπως κι η Βίρτους.
Επιπλέον οι «πράσινοι» έδειξαν να είναι και πνευματικά έτοιμοι και συνειδητοποιημένοι, ότι σε ένα τέτοιο παιχνίδι, δεν είχαν να δοξαστούν σε περίπτωση που κέρδιζαν τη Βιλερμπάν, αλλά σίγουρα είχαν να χάσουν πολλά, σε περίπτωση στραβοπατήματος. Εξ ου και ο τίτλος του κειμένου άλλωστε.
Παναθηναϊκός: Αμυντικό δόγμα και Μπέικον
Με εφαλτήριο την άμυνα του, που έφερε και την αυτοπεποίθηση στην επίθεση, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να εξασφαλίσει τη νίκη, από το 25ο λεπτό σχεδόν, όσο παράδοξο και εάν ακούγεται αυτό. Είχε την ευκαιρία να κερδίσει και τον Μπέικον, ο οποίος παρόλο που είναι ένας υπερκλασάτος παίκτης, εντούτοις έχει την ανάγκη κι ο ίδιος για την επιβεβαίωση και για εμφανίσεις όπως η χθεσινή.
Είναι φανερό, άλλωστε, πως τον πραγματικό του ρόλο στην ομάδα δεν τον έχει βρει ακόμα, αλλά με παιχνίδια σαν αυτό με τη Βιλερμπάν, όλο και θα τοποθετείται περισσότερο εκεί που τον θέλει ο προπονητής του.
Ο Παναθηναϊκός μετρά πλέον 4 νίκες σε 10 παιχνίδια. Στην πραγματικότητα δεν λέει και πολλά το ρεκόρ από μόνο του. Η γενική εικόνα του Παναθηναϊκού μέχρι στιγμής, δεν δείχνει ομάδα, που μπορεί να διεκδικήσει θέση στα πλέι οφ. Ωστόσο το ρεκόρ δίνει το δικαίωμα, να είναι μέσα στο κόλπο.
Είναι σημαντικό αυτό, προκειμένου να δίνει κίνητρο στους παίκτες και να διατηρεί άπαντες σε εγρήγορση. Εγρήγορση για να κυνηγάνε ένα στόχο ομαδικό, που θα φέρνει τη βελτίωση τόσο ατομικά, όσο και συλλογικά. Ειδικά στο κομμάτι το ομαδικό, πρέπει να γίνει αρκετή δουλειά ακόμα.
Ο Παναθηναϊκός κερδίζει ηρεμία
Σημαντικό είναι επίσης, πως ο Παναθηναϊκός κέρδισε χρόνο και πάλι. Ο χρόνος είναι πολύτιμος, είναι άλλο να δουλεύεις με σχετική ηρεμία και με καλό κλίμα κι άλλο με γκρίνια και πίεση. Ειδικά μία ήττα στο χθεσινό παιχνίδι, με αντίπαλο τη Βιλερμπάν, θα είχε ίσως δυσάρεστα αποτελέσματα….
Σε σχέση με την αναμέτρηση με την Μπολόνια, στην πραγματικότητα ο Παναθηναϊκός δεν εμφανίστηκε τρομερά βελτιωμένος. Είχε ως σταθερά την άμυνα του κι ευτύχησε να βρει και τη Βιλερμπάν σε μέτρια βραδιά. Επιθετικά ήταν λιγότερο στατικός, σε σχέση με το παιχνίδι απέναντι στη Βίρτους κι είχε σε πολύ καλύτερη βραδιά τον Μπέικον. Κάπου εκεί τελειώνει η ιστορία κι η ανάλυση.
Δεν πρέπει επίσης να λησμονούμε ότι ο Παναθηναϊκός και στα δυο ματς αυτής της εβδομάδας, έπαιξε με την απουσία του Γκριγκόνις. Μπορεί ο Λιθουανός ακόμα να μην έχει δείξει αυτά που μπορεί να κάνει στο παρκέ και να ψάχνει τα πατήματα και τον ρόλο του, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αποκτήθηκε ως ο παίκτης που θα ηγείτο -σε μεγάλο βαθμό- του σκοραρίσματος και η παρουσία του στο παρκέ αναγκάζει από μόνη της τον αντίπαλο να είναι σε επιφυλακή.
Παναθηναϊκός και πληγωμένος εγωισμός
Κρατάμε επίσης το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός έβγαλε αυτή την εβδομάδα εικόνα ομάδας, που έχει πληγωθεί ο εγωισμός της και που πείσμωσε να αποδείξει ότι τη νοιάζει η ήττα. Πως είχε αδικήσει τον εαυτό της, τουλάχιστον ως προς τη μαχητικότητα που επιδείκνυε σε κάποιες από τις ήττες της.
Από την άλλη «ξένισε» λίγο η νευρικότητα κι οι αντιδράσεις του Ράντονιτς από τον πάγκο, ακόμα και όταν η διαφορά ήταν στους 30 πόντους. Δείγμα ότι ο προπονητής των «πρασίνων» βρίσκεται υπό τρομερή πίεση και νοιώθει τη δαμόκλειο σπάθη πάνω από τον λαιμό του σε κάθε ματς.
Για τους «πράσινους» ακολουθεί το παιχνίδι στο Κάουνας, με αντίπαλο τη Ζαλγκίρις. Το ματς αυτό είναι από τα πλέον κομβικά για τη σεζόν. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να πάρει το «διπλό», σε μία από τις πιο δύσκολες έδρες στην Ευρώπη, με αντίπαλο μία ομάδα που πατάει καλύτερα από τον ίδιο -μέχρι στιγμής- στη σεζόν, για να μπορέσει να κεφαλοποιήσει τις δυο νίκες που έκανε αυτή την εβδομάδα. Και μετά ακολουθεί το παιχνίδι με την Αρμάνι, όπου εάν καταφέρει να πετύχει το 4 στα 4, τότε μπορεί να ανεβάσει τον πήχη, να ονειρεύεται και θα έχει την ευκαιρία να δείξει εάν μπορεί.
Ο Παναθηναϊκός έχει υλικό
Η αλήθεια είναι ότι η ποιότητα στο ρόστερ του, υπάρχει. Δεν έχει άσχημο υλικό ο Παναθηναϊκός. Τουναντίον. Το έχουμε γράψει ουκ ολίγες φορές, ειδικά μετά από την προσθήκη του Μπέικον. Σαν μονάδες, υπάρχουν τα υλικά για να επιτευχθεί κάτι καλό, το ζητούμενο -ωστόσο- είναι να παρουσιάσει πιο συμπαγές και συνειδητοποιημένο σύνολο.
Για το τέλος θα επισημάνω το ακόλουθο: Η Βιλερμπάν είχε στο παρκέ τον 17χρονο Ρισασέ, για 20 λεπτά και κάτι. Και χρησιμοποιήθηκε, με βάση το πλάνο του προπονητή στο ροτέισον κι όχι όταν το παιχνίδι πήγε στους 30 πόντους μείον. Στην αντίπερα όχθη ο Μαντζούκας, έπαιξε 1:30 πριν τη λήξη της αναμέτρησης! Έτσι τον παίκτη δεν τον κερδίζεις, δείχνεις απλά πως δεν τον πιστεύεις και σε καμία περίπτωση δεν τον προστατεύεις.
