Όλα καλά κι όλα ωραία. Στην ΕΟΚ άλλαξε (εδώ και καιρό) η ηγεσία, όμως οι… παραδόσεις καλά κρατούν. Ο τρόπος, με τον οποίο η διοίκηση Βασιλακόπουλου διαχειρίζονταν πράγματα και καταστάσεις, παραμένει ίδιος κι επειδή εμείς δεν γράφουμε τίποτα στην τύχη, θα σας το αποδείξουμε…
Παρακολουθήστε την ιστορία, που είναι ενδεικτική του τρόπου, με τον οποίο λειτουργούν στην ΕΟΚ. Ο Οίακας αποχώρησε από τη Β’ εθνική. Αυτοδίκαια ο Διαγόρας ανέβηκε, παίρνοντας τη θέση της ομάδας από το Ναύπλιο. Από τη στιγμή που έφυγαν οι Ροδίτες υπάρχει ένα κενό στη Γ’ εθνική.
Θεωρητικά, δικαίωμα ανόδου είχαν οι 2 ομάδες από το ειδικό πρωτάθλημα, ήτοι οι ΝΟΘ Χίου και Πανναξιακός. Ένας εκ των δύο θα έπρεπε να πάρει τη θέση στη Γ’ κατηγορία, αλλά στην ΕΟΚ έχουν διαφορετική… μέτρηση.
Πρόκοψε ο νέος Γενικός Γραμματέας να στείλει έγγραφο στις νησιωτικές επιτροπές, με το οποίο ζητάει να μάθει αν υπάρχουν άλλες ενδιαφερόμενες ομάδες για άνοδο, μέσω «wild card». Η λογική Βασιλακόπουλου «όλοι οι καλοί χωράνε», φαίνεται πως έχει περάσει στο DNA της ΕΟΚ.
Ένα μικρό μπάχαλο
Ο Οίακας είναι από την ΕΣΚΑΚ. Η Ένωση δεν ερωτήθηκε καν, αν έχει ομάδα να στείλει, από τη στιγμή που μπήκαμε στη λογική της «wild card». Έτσι, μπορεί να ανεβεί από το πουθενά ο Φοίβος Κω (για παράδειγμα).
Μια ομάδα, ιδιαιτέρως δραστήρια, που μέσα σε έναν χρόνο προσκάλεσε δύο φορές τον νέο πρόεδρο της ΕΟΚ στο νησί του Ιπποκράτη. Μπορεί να ανεβεί κι άλλος, αλλά το ζήτημα είναι τα κριτήρια της Ομοσπονδίας. Αφού δεν είναι αγωνιστικά, μπορεί να είναι πάσης φύσεως και το μυαλό μας να πηγαίνει στο… κακό.
Οι χαμένοι της υπόθεσης
Μέσα σε όλο αυτό, υπάρχει και μια ομάδα, που ονομάζεται Αναγέννηση Αρκαλοχωρίου. Στις 10/10 θα έπαιζε στη Ρόδο με αντίπαλο τον Διαγόρα. Όπως κάθε νοικοκυρεμένος σύλλογος, φρόντισε κι είχε κλείσει νωρίς αεροπορικά εισιτήρια (κόστος ταξιδιού 3.000 ευρώ, μην λέμε και λίγα), προκειμένου να πετύχει την καλύτερη δυνατή τιμή.
Η Αναγέννηση δεν ξέρει καν με ποιον και πότε θα παίξει κι επειδή θα ταξιδέψει, πιθανότατα θα της κοστίσει κάτι παραπάνω. Ακυρώσεις, νέες κρατήσεις, αλλά η χαρά του απρόβλεπτου. Δεν είναι μικρή υπόθεση 15 μέρες πριν τον αγώνα να μην ξέρεις τον αντίπαλο. Μιλάμε για μεταμοντέρνες καταστάσεις.
