Με αφορμή την έναρξη της προετοιμασίας της ομάδας μπάσκετ του Πανιωνίου, πρέπει να σταθούμε στην παρουσία ενός θρύλου, όχι μόνο του συλλόγου, αλλά του ελληνικού αθλητισμού: Του Φάνη Χριστοδούλου. Αλλά και των ανθρώπων που τον περιβάλλουν, όπως ο Χρήστος Μαγγίνας.
Φορείς και παράγωγα (και οι δύο) της φιλοσοφίας του συλλόγου, που συνδέεται με αληθινές επιτυχίες ορατές στον πολύ κόσμο (πχ κύπελλα), ή αόρατες, όπως παραγωγή προπονητών επιπέδου εθνικής ομάδας (Δενδρινός, Μίσσας, Ζούρος), αλλά και αξιόλογους προπονητές και παίκτες που στελεχώνουν ομάδες εθνικών κατηγοριών.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο σύλλογος ήταν το σημείο εισόδου μιας παγκόσμιας αθλητικής προσωπικότητας, του Λευτέρη Πετρούνια. Γεγονός που ενδυναμώνει τα επιχειρήματα, για τη σημασία του κάθε σωματείου, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εκτοξευτήρας σε έναν άλλο κόσμο. Καμία άλλη τοπική συλλογικότητα δεν δίνει αυτήν την ευκαιρία.
Η παρουσία του Φάνη και των υπολοίπων Πανιωνίων, δεν σηματοδοτεί νέα εποχή. Σηματοδοτεί επαναφορά της φιλοσοφίας του συλλόγου, που φτάνει στον Κώστα Τσολακάκη (ένθερμος υποστηρικτής της ανάπτυξης των μικρών ομάδων), η οποία διακόπηκε βίαια, με τους απαράδεκτους νόμους, που μετέτρεψαν έναν εξ ορισμού αταξικό χώρο σε βαθύτατα ταξικό.
Δεν θυμάμαι καμία επιτυχία, που να μην βρίσκεται από πίσω ένας ακραιφνής Πανιώνιος. Ο Γιάννης Αναγνωστόπουλος (θεός), ο Ανδρέας Βαρίκας με την παρέα Κορκίδης, Γιάνναρος, ο Γεράσιμος Βεντούρης με τον Ισίδωρο Κούβελο, ο Μήτσος Μαυρίκης με τον Εμβολιάδη.
Η πτώση που βιώσαμε, είναι ότι κληθήκαμε να λειτουργήσουμε ως κακέκτυπο του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού, με αναπόφευκτη την αποτυχία.
Πανιώνιος: Φτάνει πια με τις νεόπλουτες φαντασιώσεις
Νέα εποχή είναι η τάση μαζικής εγγραφής στον σύλλογο. Αυτός είναι ο σύνδεσμος φιλάθλων, με προτροπή συλλογικοτήτων όπως ο «ΟΡΦΕΑΣ», οι «ΠΑΝΘΗΡΕΣ» κι όλων των συνδέσμων φιλάθλων, που απαιτούν το «φτάνει πιά με τις αστήριχτα νεόπλουτες φαντασιώσεις».
Κοινή συνισταμένη των τάσεων που κυκλοφορούν είναι το αίτημα για καθαρότητα και ολική επαναφορά. Αίτημα, που μόνο με μια μεγάλη Γενική Συνέλευση μπορεί να ελπίζουν ότι θα επιτευχθεί, μέσω της πολιτικής βαρύτητας, την οποία μπορεί να αποκτήσει ο σύλλογος σε όλα τα επίπεδα.
Οι χορηγοί, επιβεβαιωμένοι Πανιώνιοι, πρέπει να γνωρίζουν και να αντέξουν, τη συνεχή κριτική που θα τους γίνεται. Κριτική για το κατά πόσο, το «Πανιώνιος το de jure» συμπίπτει με «Πανιώνιος de facto». Είναι ένα κουραστικό καθήκον, που θα αμφισβητεί τις προθέσεις τους.
Το ζητούμενο είναι να οργανώσουν όσο καλύτερα τον σύλλογο, να αξιοποιήσουν τα έσοδα και να τα επαυξήσουν, με κάποιο μηχανισμό που να εγγυάται συνέχεια. Όχι να είναι οι αποκλειστικοί χρηματοδότες, που -όλοι γνωρίζουμε ότι- τέτοιες προσεγγίσεις έχουν ημερομηνία λήξης.
