Η ΔΕΚΑ κατέκτησε το Πανελλήνιο εφήβων, επικρατώντας με 59-58 στον τελικό του Περιστερίου. Ο ιδρυτής και υπεύθυνος της Ακαδημία των Θεσσαλονικιών, Νίκος Χατζηβρέττας, έκανε τη δική του παρέμβαση στην εκπομπή «Τα παιδία παίζει» με τον Αργύρη Παγαρτάνη.
Αναλυτικά τα όσα είπε Νίκος Χατζηβρέττας:
Για την προσπάθεια όλων των χρόνων στην ομάδα της ΔΕΚΑ:
«Είναι μια πολύ μεγάλη προσπάθεια που δεν είχε αυτοσκοπό αυτήν τη νίκη ή τις προηγούμενες. Έχω μεράκι για αυτό το άθλημα που αγαπάω και που μου χάρισε απλόχερα πολλά πράγματα, κάτι για το οποίο είμαι ευγνώμων. Γι’ αυτό και τελειώνοντας τη σταδιοδρομία μου ως παίκτης είχα στο μυαλό μου πώς θα ασχοληθώ σαν προπονητής με τα αναπτυξιακά τμήματα.
Η ΔΕΚΑ δημιουργήθηκε διότι εγώ ήθελα να προσφέρω πολύ στην περιοχή που μεγάλωσα και ζω και αφοσιώθηκα σε αυτό το κομμάτι της περιοχής και της ανάπτυξης των παικτών. Μέσα από πάρα πολύ μεγάλη προσπάθεια όλων των προπονητών, δημιουργήθηκε ένας πάρα πολύ καλός «πυρήνας» παικτών.
Ήμασταν τυχεροί που μέσα απ’ όλο αυτό αναδείχθηκαν κάποιοι αθλητές με πολύ μεγάλη προοπτική και ταλέντο και έτσι αυτή η χρονιά ήταν κάτι πολύ δυνατό, πολύ συγκινητικό και πολύ τιμητικό. Η ομάδα έκλεισε τη χρονιά στο εφηβικό με ρεκόρ 42-0 και τα ίδια παιδιά σχεδόν έπαιξαν και στην αντρική ομάδα με ελάχιστες προσθήκες, κατέκτησαν την άνοδο με ρεκόρ 17-1».
Για το δέσιμο των παιδιών με τον σύλλογο της ΔΕΚΑ:
«Τα παιδιά αγάπησαν την ομάδα. Είναι πάρα πολύ σημαντικό τα παιδιά ν’ αγαπούν το σύλλογο και να δένονται με την ομάδα, να σέβονται τον προπονητή και τον σύλλογο, γιατί μέσα απ’ αυτό θα γίνουν καλύτεροι. Τα παιδιά είναι απ’ την ακαδημία της ομάδας, ήταν αρχάρια, με μεγαλύτερο παράδειγμα τον Σαμοντούροβ, ο οποίος ήταν απ’ τα 10 του χρόνια εδώ και εξελίχθηκε.
Τα παιδιά κέρδισαν ό,τι κέρδισαν φέτος γιατί αγάπησαν την ομάδα, το περιβάλλον της, τη νιώθουν οικογένεια και γι’ αυτό έβγαλαν αυτόν τον εαυτό και ήταν αφοσιωμένοι και προσηλωμένοι στην ομάδα. Όλη η ομάδα είναι μια αγκαλιά και μια οικογένεια.
Οι παίκτες πρέπει να μένουν στην ομάδα τους, να αγωνίζονται από μικρή ηλικία στο ανδρικό τμήμα, διότι έτσι εξελίσσονται, και μετά να παίρνουν μεταγραφή σε άλλους συλλόγους. Έτσι συνέβη και μ’ εμένα, αλλά και με όλους τους παίκτες που αποτέλεσαν τις χρυσές φουρνιές του μπάσκετ”.
Για το πώς διαχειρίζεται μια ακαδημία τους γονείς:
«Όλα ξεκινούν όταν αρχίζει ο ανταγωνισμός. Αυτό είναι ένα γενικό φαινόμενο, όλες οι ομάδες έχουν προβλήματα με τους γονείς. Σε εμάς πρόκειται για οικογένειες εξαιρετικές, αλλά γενικά όταν ο ανταγωνισμός μπαίνει μέσα στο παιχνίδι, είναι ένα πρόβλημα το πώς θα το διαχειριστεί ο κάθε ένας γονιός. Εδώ πρέπει να παίξει ρόλο η εμπιστοσύνη στους ανθρώπους και στις ομάδες. Πρέπει όλα τα προβλήματα να «λύνονται» μέσα στην ομάδα και με σεβασμό στον προπονητή».
Για τον Αλέξανδρο Σαμοντούροβ και τους υπόλοιπους παίκτες της ΔΕΚΑ:
«Εμείς έχουμε την ομάδα όπως είναι στημένη. Ξέρουμε πόσο μεγάλη ποιότητα έχει ο Αλέξανδρος, τι μπορεί να κάνει σαν παίκτης, πόσο καλά αντιλαμβάνεται το παιχνίδι. Έχει τα προσόντα, είναι 2.10 και μπορεί να κάνει πολλά πράγματα στο παρκέ. Είναι πολύ μεγάλη χαρά για ‘μας να τον βλέπουμε να ξεδιπλώνει το ταλέντο του στο παρκέ.
Το πιο σημαντικό είναι ότι ο Αλέξανδρος είναι ένα προσγειωμένο παιδί, ένα παιδί της ομάδος με χαρακτήρα και ήθος και ένα παιδί που η οικογένειά του ασχολήθηκε πολύ σωστά με αυτό. Είναι ένα χαμηλών τόνων παιδί, που εμείς χαιρόμαστε να το βλέπουμε να έχει αυτό το ήθος. Φυσικά στην ομάδα υπάρχουν και άλλα παιδιά, όπως ο Λευτέρης Λιοτόπουλος που κάνει εξαιρετική προσπάθεια και είναι ένα παιδί του 2006.
Σε εμάς δεν έχει σημασία η ηλικία, έχει σημασία το πόσο μπορούν τα παιδιά ν’ ανταπεξέλθουν στην προσπάθειά μας. Υπάρχει και ο Βαγγέλης ο Τσιμερίκας που μπήκε κατευθείαν στο Πανελλήνιο λόγω τραυματισμού και έδωσε και την ψυχή του, παρ’ ότι τελειόφοιτος στο λύκειο και με μεγάλες υποχρεώσεις στο διάβασμά του.
Επίσης ο Γιώργος Καλατζής, που έπαιζε μπάσκετ στο Λονδίνο και πριν 2,5 χρόνια ήρθε στην ομάδα μας για να δουλέψει και να βελτιωθεί. Είναι τιμή για μας που κάποιος επιλέγει την ακαδημία μας επειδή πιστεύει στον τρόπο δουλειάς μας».
