Σαν σήμερα (16/03), το 1993, ο Άρης κατέκτησε τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο του, επί της Εφές Πίλσεν με 50-48, στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων στο Τορίνο. Ο Θεοδόσης Παραλίκας αποτελεί τον συνδετικό κρίκο του Κυπελλούχου Ευρώπης με τη σημερινή ομάδα και θυμάται εκείνη την ημέρα.
Τότε, ο Παραλίκας ήταν ένας 19χρονος παίκτης ανάμεσα σε μεγαθήρια του ευρωπαϊκού αλλά και παγκόσμιου μπάσκετ. Σήμερα, άμεσος συνεργάτης του Γιάννη Καστρίτη στην τεχνική ηγεσία του Άρη.
Οι αναμνήσεις του, μυριάδες. Και όταν τις αποτυπώνει, είναι σαν να ξαναζεί εκείνη τη μεγάλη μέρα.
«Αυτό που θυμάμαι έντονα, είναι η κάψα, η προσμονή για τον αγώνα και τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο. Ένιωθες αυτήν τη λαχτάρα διάχυτη παντού. Στους παίκτες, τους προπονητές, τον παράγοντες, τον κόσμο. Ήμασταν πολύ έτοιμοι γι’ αυτό. Πήγαμε στην Ιταλία μια εβδομάδα πριν από τον τελικό, για να αποτραβηχτούμε από τα φώτα και την όποια πίεση υπήρχε στη Θεσσαλονίκη. Ο Σβι Σερφ μας προετοίμασε άψογα. Εγώ ήμουν 19 χρονών και έλεγα ότι αν με βάλει στον αγώνα θα είμαι απόλυτα έτοιμος».
Ο 48χρονος, σήμερα, κόουτς εξηγεί πώς ο «Σβίκα» και οι συνεργάτες του προετοίμασαν την ομάδα πριν από ένα τόσο μεγάλο ματς. «Ήμασταν πολύ προσηλωμένοι στην τακτική και τον τρόπο παιχνιδιού, όχι τόσο στο αποτέλεσμα. Ο Σερφ δε μετέδιδε άγχος στους παίκτες. Είχε την ίδια ένταση με μας γι’ αυτόν τον αγώνα. Θα μπορούσε να μας είχε αγχώσει περισσότερο, αλλά τόσο αυτός, όσο και ο Νίκος Κεραμέας ήταν πολύ ήρεμοι και μας μετέφεραν αυτήν την ηρεμία».
Όταν ο Θεοδόσης Παραλίκας μπήκε στο «Palazzetto dello sport Parco Ruffini», ένα πράγμα ήρθε στο μυαλό του. «Όταν είδα τις κερκίδες, είπα σήμερα δε χάνουμε το Κύπελλο, με τέτοιο κόσμο. Ήταν σαν να παίζουμε σε ένα γεμάτο Αλεξάνδρειο. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα σαν βασιλιάς!».
Ο αγώνας με την Εφές έσπασε καρδιές. Και κρίθηκε στην τελευταία φάση. «Δεν περιμέναμε να πάει τόσο χαμηλά το σκορ. Η αλήθεια είναι ότι και οι δύο ομάδες ήταν αγχωμένες. Εμείς δεν είχαμε καταφέρει να κατακτήσουμε έναν ευρωπαϊκό τίτλο στα Final Four του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, ενώ και η Εφές δεν είχε ξαναφτάσει τόσο κοντά σε ένα τρόπαιο. Δεν παίχτηκε μπάσκετ ποιότητας, τον πρώτο λόγο είχαν οι πολύ δυνατές άμυνες».
Για τους φίλους του ΑΡΗ, το τελευταίο σουτ του Πέταρ Ναουμόσκι ήταν σαν να κράτησε… ώρες, πριν βρει τη στεφάνη και οι «κιτρινόμαυροι» στεφθούν Κυπελλούχοι Ευρώπης. «Το θυμάμαι σαν τώρα. Δεν έκανε τρίποντο, αλλά πήγε για την ισοφάριση. Θυμάμαι την πολύ καλή άμυνα που έπαιξε πάνω του ο Μέμος Ιωάννου και τον ανάγκασε να αστοχήσει».
Αυτό που ακολούθησε μετά τη λήξη του αγώνα ήταν πρωτοφανές. «Θυμάμαι τον κόσμο να μπαίνει κατά δεκάδες στο γήπεδο. Η αλήθεια είναι ότι μας στέρησε σε ένα βαθμό τους πανηγυρισμούς, αλλά καταλαβαίνω τη λαχτάρα των φιλάθλων να ακουμπήσουν ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο, το πρώτο που κατέκτησε ο ΑΡΗΣ».
Ο Ρόι Τάρπλεϊ ήταν ο πρωταγωνιστής της σημαδιακής αυτής νίκης και το σαφώς το μεγαλύτερο όνομα που έχει έρθει από τις ΗΠΑ για να αγωνιστεί στον ΑΡΗ.
«Τι να πούμε για τον Ρόι… Αν δεν είχε τους δαίμονές του, όχι μόνο δε θα ερχόταν στην Ευρώπη, αλλά θα ήταν θρύλος στο ΝΒΑ. Για το ύψος και τα κιλά του, ήταν κάτι σαν τον Μάτζικ Τζόνσον σε παίκτη φροντ λάιν. Ήταν αυτός που ξεκίνησε τον όρο «πόιντ φόργουορντ», ο οποίος στη συνέχεια έγινε θεσμός στο μπάσκετ.
Θυμάμαι πως όταν τελείωσε το ματς και πήγαμε στα αποδυτήρια, ο Ρόι καθόταν στα σκαλιά και τον άκουσα να λέει ότι «είμαι ο καλύτερος ριμπάουντερ στον κόσμο»! Τον αγκάλιασα και τον φίλησα, το χάρηκε πολύ αυτό το Κύπελλο. Ήξερε τι παίκτης είναι και πού μπορεί να φτάσει».
Η επιστροφή στη Θεσσαλονίκη ήταν μία πρωτόγνωρη εμπειρία για τον 19χρονο τότε Θεοδόση Παραλίκα. «Ήξερα ότι θα γίνει χαμός, αλλά δεν περίμενα με τίποτα αυτό που συνέβη τελικά. Δεν μπορώ να θυμηθώ καν πόση ώρα κάναμε για να φτάσουμε από το αεροπλάνο έως τα αυτοκίνητά μας. Στη συνέχεια μας ακολουθούσε ολόκληρη πομπή μέσα στην πόλη. Εγώ και ο Ιγκόρ Μοραΐτοφ ήμασταν οι βενιαμίν της ομάδας και το ζήσαμε με τον δικό μας τρόπο. Είναι στιγμές που σου μένουν χαραγμένες στη μνήμη για μια ολόκληρη ζωή».
