Ο Αντώνης Δούκας είναι ένας από τους πιο πολυταξιδεμένους Έλληνες προπονητές. Είναι όμως και εκείνος που έχει τολμήσει να καθίσει στον πάγκο Εθνικών Ομάδων όπως η Αλβανία και το Μπαγκλαντές. Πλήρης εμπειριών από το εξωτερικό και αφού πέτυχε την αναβάθμιση όποιας ομάδας και αν καθοδήγησε τεχνικά, επέστρεψε στην Ελλάδα.
Συγκεκριμένα ο Αντώνης Δούκας έχει προπονήσει ομάδες από Αλβανία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Παλαιστίνη, ΗΠΑ, Γεωργία, Κίνα αλλά και Ισπανία. Όσον αφορά τη Basket League, έχει θητεύσει ως βοηθός προπονητή σε Λάρισα και Ηρακλή. Υπό την καθοδήγησή του, η Εθνική Μπαγκλαντές, ανέβηκε δυο θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη. Ακόμα, κατέλαβε την τρίτη θέση, κατακτώντας και μετάλλιο στο South Asia basketball Association Championship.
Αυτή την εποχή ο… κοσμογυρισμένος Αντώνης Δούκας, είναι στην Ελλάδα. Είναι σε συζητήσεις προκειμένου να αναλάβει κάποια ομάδα. Ωστόσο αυτές δεν έχουν τελεσφορήσει ακόμα κι έτσι οι εξελίξεις τρέχουν ακόμα.
Ο Έλληνας τεχνικός παραχώρησε στο ebasket μια εκτενή συνέντευξη. Τοποθετήθηκε για το πως είναι κάποιος Έλληνας να είναι προπονητής στην Εθνική Αλβανίας. Ακόμα, μας μίλησε και για την πορεία των ελληνικών ομάδων στην Ευρωλίγκα, αλλά και για το ελληνικό πρωτάθλημα.
Αρχικά ο κόουτς Δούκας μας μίλησε για τα πρώτα του βήματα στην προπονητική. Έκανε μάλιστα ειδική μνεία για το τί του προσφέρει η προπονητική και σε ανθρώπινο επίπεδο.
Πριν πόσα χρόνια ξεκινήσατε να ασχολείστε με την προπονητική; Τι θυμάστε από τις πρώτες σας ομάδες;
«Ξεκίνησε εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Σχεδόν από τότε που σπούδαζα. Μία φορά μάλιστα αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά ήταν που σαν παίκτης είχα τραυματιστεί στο χέρι μου. Κατά τη διάρκεια του αγώνα αποβλήθηκε ο προπονητής και άφησε εμένα στη θέση του μέχρι να τελειώσει το παιχνίδι. Τότε ήταν που κατάλαβα ότι είναι αυτό το οποίο μου αρέσει πάρα πολύ και θέλω να κάνω όσο πιο επαγγελματικά μπορώ.
Αυτό που θυμάμαι από τις πρώτες ομάδες ξέρεις είναι αυτό το αίσθημα που έχεις όταν ξεκινάς να κάνεις τον προπονητή. Προσπαθείς να μη σου ξεφύγει τίποτα. Προσπαθείς να είσαι δίκαιος. Ακόμα προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι πρέπει να τα καταφέρεις και σιγά-σιγά αποκτάς τις εμπειρίες.
Είναι κάτι που το καταλαβαίνουν στις ομάδες όταν υπάρχει. Ειδικά όταν είναι έμπειροι παίκτες και τις περισσότερες φορές ώστε να σε βοηθήσουν να σε χαλαρώσουν. Είναι αμφίδρομη η σχέση παίκτη προπονητής. Αυτό πιστεύω εγώ».
Τί σας «προσφέρει» η προπονητική σαν άνθρωπο, αλλά και σαν τεχνικό;
«Η προπονητική είναι ένας τρόπος ζωής. Πρέπει να υπάρχει το κίνητρο να το κάνεις. Πρέπει να έχεις τη διάθεση και αυτό που έχει να προσφέρει, είναι η επαφή με άλλους ανθρώπους, πολλές φορές και με άλλους πολιτισμούς. Εμπλέκεσαι με διαφορετικούς χαρακτήρες και προσπαθείς μέσα από αυτό να φτιάξεις ανθρώπους να φτιάξεις χαρακτήρες. Να τους διαμορφώσεις.
Να τους κάνεις τους κάνεις σωστούς μέσα και έξω από το γήπεδο. Να δεις τα όριά τους. Μέχρι που αντέχουν και μέχρι που αντέχεις εσύ. Είναι μία πολύπλοκη διαδικασία, δεν είναι εύκολη και αν δεν την αγαπάς και δεν τη νιώθεις ότι θέλεις πραγματικά αυτό να το κάνεις δεν μπορείς να έχει διάρκεια είναι πάρα πολύ δύσκολο».
Ποιο είναι το μεγάλο προπονητικό σας όνειρο; Στον πάγκο ποιας ομάδας (Εθνική ή σύλλογος δεν έχει σημασία) θα θέλατε να βρεθείτε ως πρώτος προπονητής;
«Ένας άνθρωπος ο οποίος ασχολείται με την προπονητική και μάλιστα έχει βγει και εκτός συνόρων όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση εγώ, δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο ταβάνι ένα συγκεκριμένο όριο. Πάντοτε στις πρόκλησεις του υψηλού επιπέδου λες ναι. Θέλεις να πας όσο πιο ψηλά μπορείς. Να είσαι σε ένα σταφ με πολύ καλούς προπονητές. Να μάθεις να δουλέψεις δεν έχει σημασία εάν είναι σε εθνική ομάδα ή σε σύλλογο, αλλά να είναι όσο πιο υψηλό επίπεδο γίνεται. Αυτό έχει σημασία για μένα».
Με αφορμή το γεγονός ότι ο κόουτς Δούκας έχει εργαστεί σε αρκετές χώρες, η συζήτηση στράφηκε στην εμπειρία του σε αυτές.
Έτσι, όπως τονίζει το να βγει κάποιος έξω και να δουλέψει προϋποθέτει και την ταυτόχρονη ετοιμότητά του να… «στραπατσαριστεί»! Ακόμα, μας μιλά και για τα προσόντα που πρέπει να έχει ένας προπονητής, αλλά και για την περίφημη «ελληνική σχολή» προπονητών.
Γιατί ένας Έλληνας προπονητής να πάει σε χώρες που δεν έχουν μπασκετική παράδοση; Ποιο είναι το μεγαλύτερο κίνητρο για να κάνετε μια τέτοια επιλογή;
«Είναι δύσκολη ερώτηση αυτή. Καταρχάς πρέπει να έχεις κίνητρο για να πας. Δεύτερον έχεις τα κότσια. Να ξέρεις ότι μπορεί να «στραπατσαριστείς». Να πιστεύεις ότι μπορείς να δημιουργήσεις κάτι καλό. Αρκεί να υπάρχει βέβαια και δυνατότητα δημιουργήσεις κάτι καλό τηρουμένων των αναλογιών.
Επίσης να έχεις ανοιχτός όπως σου είπα σε νέες κουλτούρες σε νέα ήθη και έθιμα. Να θές να μάθεις και να ανοίξεις τους ορίζοντές σου. Αυτή βασικά είναι οι κύριοι λόγοι που θα κάνει κάποιον να πάει σε ομάδες που δεν έχουν μεγάλη μπασκετική παράδοση για να δημιουργήσει κάτι».
Είστε ένας από τις πρεσβευτές του ελληνικού μπάσκετ στο εξωτερικό. Σε ποια χώρα περάσατε καλύτερα σαν άνθρωπος και σε ποια σαν προπονητής;
«Σε όλες τις χώρες στις οποίες έχω δουλέψει και έχω βρεθεί χωρίς καμία εξαίρεση πέρασα πάρα πάρα πολύ καλά. Τόσο σαν προπονητής όσο και σαν άνθρωπος. Παντού βέβαια υπάρχουν διακυμάνσεις ακόμα και στην Ελλάδα. Που δεν υπάρχουν;
Όμως ούτε μπορώ να ξεχωρίσω καμία ούτε έχω παράπονο από κάποιους που δεν ήταν αυτό που περίμενα. Μάλλον έχω φανεί τυχερός μέχρι τώρα με όλους τους οποίους έχω συνεργαστεί».
Όταν καθίσατε στον πάγκο της Εθνικής Αλβανίας υπήρχε πρόβλημα εναντίον σας; Το ρωτώ τόσο από την ελληνική όσο και από την αλβανική μεριά
«Όχι δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα. Ούτε από αυτούς ούτε από τη δική μας την Ελληνική μεριά. Μάλιστα ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Μπάσκετ, είχε έρθει και στην Κέρκυρα και είχαμε βρεθεί επί τούτου.
Οπότε ήταν μία πάρα πολύ καλή συνεργασία. Οι περισσότεροι άνθρωποι που συνάντησα οι ήταν καλοί και σαν άνθρωποι και σαν παράγοντες. Θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ μεγάλη τιμή να εκπροσωπείς ένα έθνος όντας προπονητής της Εθνικής ομάδας».
Η Ελλάδα έχει δική της σκέψη στην προπονητική που θα μπορούσε να ονομαστεί «Ελληνική σχολή» ή το θεωρείτε κλισέ;
«Όχι δεν είναι κλισέ. Οι Έλληνες είναι πραγματικά πολύ υψηλού επιπέδου προπονητές και το έχουν αποδείξει με όλες αυτές τις επιτυχίες. Λίγο προσεκτικοί θα πρέπει να είμαστε σα λαός γενικότερα. Γιατί είμαστε λίγο παρορμητικοί. Όταν πηγαίνουμε κάπου να μπορούμε να αφομοιωνόμαστε και να αφομοιώνουμε αυτά τα στοιχεία που βρίσκουμε έξω, ώστε να γινόμαστε αποδεκτοί. Να δουλεύουμε σκληρά. Να έχουμε το κεφάλι κάτω. Χωρίς φανφάρες. Χωρίς να δημιουργούμε προβλήματα. Έτσι ώστε αυτό το οποίο εξάγουμε να μπορούμε να το υποστηρίξουμε και να έχει και μία συνέχεια. Αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα.
Βλέπετε άλλες σχολές προπονητών όπως των Ισπανών, των Σέρβων είναι πάρα πολύ δεμένοι μεταξύ τους. Έτσι πρέπει να είμαστε κι εμείς. Αυτό θα αποκομίσει εγώ και όλα θα είναι πάρα πολύ καλά γιατί πραγματικά έχουμε υψηλού επιπέδου προπονητές».
Ποιο θεωρείτε το μεγαλύτερο προσόν ενός προπονητή; Έχετε κάποιον προπονητή σαν πρότυπο;
«Το μεγαλύτερο προσόν σε ένα προπονητή είναι να έχει ανοιχτό μυαλό. Να εκπαιδεύεται συνεχώς να μαθαίνει να εξελίσσει αυτό που κάνει να είναι συνεπής να είναι τακτικός να είναι δίκαιος απέναντι σε όλους να δουλεύει πάρα πολύ τις λεπτομέρειες όσες φορές χρειάζεται.
Υπάρχουν προπονητές που μου αρέσουν δεν θέλω τώρα να αναφέρω κάποιο όνομα. Συνήθως όλοι οι προπονητές λένε ότι δουλεύουνε τις λεπτομέρειες αλλά αυτό είναι καραμέλα. γιατί φαίνεται μέσα στο παιχνίδι ποιοι πραγματικά το κάνουμε και ποιο όχι».
Όπως είναι λογικό ο κόουτς Δούκας παρακολουθεί τόσο το ελληνικό πρωτάθλημα, όσο και την Ευρωλίγκα. Έτσι, τοποθετήθηκε αναλυτικά και για τα δυο ζητήματα, ενώ αναφέρθηκε και στην Εθνική Ελλάδας. Όπως υπογράμμισε χαρακτηριστικά ο έμπειρος τεχνικός, είναι κομβικό ζήτημα μα λήξη η αντιπαράθεση μεταξύ της Euroleague και της FIBA.
Τέλος, όπως χαρακτηριστικά είπε ο κόουτς Δούκας δεν βρίσκει κάποια διαφορά στο να προπονεί κάποια Εθνική Ομάδα, ή Σύλλογο. Συγκεκριμένα σχολίασε ότι όπως και να χει εκπροσωπείς ένα κομμάτι κόσμου και ως εκ τούτου, η τιμή είναι μεγάλη.
Έχετε καθόλου άποψη από το ελληνικό πρωτάθλημα φέτος;
«Ναι παρακολουθώ πάρα πολύ το ελληνικό πρωτάθλημα. Φέτος μάλιστα στα κενά μου διαστήματα παρακολουθώ από κοντά τις προπονήσεις μιας ομάδας και ενός προπονητή που μου αρέσει πάρα πάρα πολύ δουλειά του.
Είναι ένας από αυτούς δηλαδή που θαυμάζω. Αυτός είναι Έλληνας. Υπάρχουν ομάδες οι οποίες δείχνουν μία σταθερότητα, αλλά το πιο σημαντικό είναι οι ομάδες να βγάζουν υγεία στην Ελλάδα. Ξέρεις τι γίνεται με τα χρέη και με όλα αυτά…
Το γεγονός ότι υπάρχουν ομάδες οι οποίες βγάζουν υγεία κι έχουν αρχίσει τον εξορθολογισμό των εσόδων και εξόδων τους, είναι πάρα πάρα πολύ σημαντικό».
Θα θέλατε να μας σχολιάσετε την πορεία Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού στην Euroleague;
«Παρακολουθώ πολλά χρόνια την Ευρωλίγκα. Την πορεία των ομάδων θα τη χαρακτήριζα ως κάτι το οποίο είναι πάρα πολύ φυσιολογικό. Ο Ολυμπιακός έχει σταθερότητα στο παιχνίδι του, ασχέτως αν μέσα στη χρονιά υπάρχουν σκαμπαναβάσματα.
Όσο για τον Παναθηναϊκό, έλειπε αυτό που φωνάζουν όλοι ότι χρειαζόταν. Με βάση αυτά τα απαραίτητα που δεν έχουν γίνει στην ομάδα, θα το χαρακτήριζε πάρα πολύ φυσιολογικό. Τα αποτελέσματα που έχει φέρει μέχρι τώρα θα μπορούσε να ήταν λίγο καλύτερα, αλλά δεν λέει κάτι μια ή δυο νίκες παραπάνω. Πλέον ενισχύθηκε με τον Γιόβιτς σε αυτή τη θέση που το είχε τρομερή ανάγκη οπότε ελπίζουμε να βελτιωθεί η κατάσταση και να δείξει ένα καλύτερο πρόσωπο».
Τι πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει στην Εθνική Ελλάδας προκειμένου να βαδίσει και πάλι το δρόμο των επιτυχιών;
«Τον επιστρέψει στο δρόμο των επιτυχιών είναι πολλές φορές και θέμα timing. Να τελειώσει έχει διαμάχη με τη Euroleague για τη FIBA. Nα μπορούν οι παίκτες πρώτης γραμμής να επιστρέψουν αυτοί που αγωνίζονται σε συλλόγους ώστε να είναι πάλι ένα ανταγωνιστικό σύνολο. Ώστε να ξαναμπεί η Εθνική Ομάδα στον δρόμο των επιτυχιών. Το τι άλλο πρέπει να γίνει το ξέρει καλύτερα το ξέρει η Ομοσπονδία.
Αυτή είναι υπεύθυνη, αυτοί θα έχουμε τα γένια αυτοί έχουν τα ηνία. Αν δεν αρχίσουν να παρασύρονται σε διάφορα άλλα παιχνίδια από μάνατζερ και από οτιδήποτε άλλο γύρω-γύρω από το χώρο νομίζω ότι μπορούμε να ξαναγράψουμε ιστορία».
Τι σας γεμίζει περισσότερο; Να προπονείτε συλλόγους ή εθνικές ομάδες;
«Δεν έχω πρόβλημα είτε είναι Εθνική Ομάδα είτε είναι σύλλογος. Είναι τελείως διαφορετικές δουλειές.
Η κάθε δουλειά έχει και τις δυσκολίες της έχει τις καλές και τις κακές στιγμές της. Σίγουρα υπάρχει μία υπερηφάνεια όταν εκπροσωπείς ένα Έθνος και φοράς ένα εθνόσημο υπάρχει ένα ειδικό βάρος.
Αλλά ακριβώς το ίδιο πράγμα ισχύει και για τους συλλόγους. Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Αισθάνεσαι ότι κάνεις κάτι που σε γεμίζει. Ότι εκπροσωπείς ένα κομμάτι κόσμου ένα σύλλογο που έχει μία ιστορία. Θέλεις να πετύχεις, να δουλέψεις σκληρά.
Όπως καταλαβαίνεις δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάτι από τα δύο έχοντας και στα δύο εμπειρία. Αλλά με σιγουριά μπορώ να σου πω ότι αν είσαι επαγγελματίας και αγαπάς αυτό που κάνεις, το κάνεις και τις δύο περιπτώσεις το ίδιο καλά και προσπαθείς».
