Από χθες κυκλοφορούν κάποια δημοσιεύματα για ένα επεισόδιο που δημιουργήθηκε σε αναμέτρηση μεγάλων ομάδων του ελληνικού μπάσκετ. Το επεισόδιο αυτό δημιουργήθηκε γιατί ένας φίλος της αντίπαλης ομάδας έβρισε με χυδαίο τρόπο τον παίκτη της άλλης και την οικογένεια του. Και με αφορμή αυτό εγώ ήρθα να τοποθετηθώ.
Ως αθλήτρια και ως κόρη πρώην μπασκετμπολίστα και μεγαλωμένη στις κερκίδες των γηπέδων ποτέ δεν κατάλαβα το νόημα της λεκτική βίας στους αγωνιστικούς χώρους, και το τι σου προσφέρει αυτό, πως σε γεμίζει ως άνθρωπο. Τι φεύγοντας από το γήπεδο λες «Σήμερα είμαι πολύ περήφανος-η που μπόρεσα να αντιστρέψω την ψυχολογία της αντίπαλης ομάδας χλευάζοντας την» Ξέρω η βία στα γήπεδα και κυρίως η λεκτική είναι ένα βαθιά κοινωνικό φαινόμενο που συμβαίνει χρόνια. Αυτό που ξέρω επίσης είναι ότι αποτελεί ένα βαθιά κοινωνικό φαινόμενο με συγκεκριμένες αιτίες.
Καθημερινά βλέπουμε διάφορα κρούσματα βίας σε όλα τα γήπεδα της Ελλάδος ανεξαρτήτως κατηγορίας. Τα αίτια για αυτό είναι διάφορα και απόψεις διίστανται. Το παράξενο είναι πως έχουμε συνηθίσει αυτή την πραγματικότητα και αυτό τον χλευασμό στους αθλητικούς χώρους μεταφέροντας το από γενιά σε γενιά.
Δεν λέω η χώρα μας διανύει μια περίοδο μεγάλης οικονομικής δυσπραγίες και οι άνθρωποι ψάχνουν ένα μέσο για να μπορέσουν να εκτονωθούν. Εκτονωθούν; Πως εκτονώνεσαι ρίχνοντας κατάρες όπως «Εύχομαι να πεθάνεις;». Πως μπορείς και το λες αυτό ως άνθρωπος που αγαπάει τον αθλητισμό, όταν εσύ ο ίδιος πηγαίνεις στο γήπεδο για να δεις το ντέρμπι που σου προσφέρει αυτός ο αθλητής που βρίζεις;
Η έννοια του αθλητισμού έχει χαθεί και αυτό γιατί τη χαλάσαμε εμείς όπως και την έννοια της ανθρωπιάς! Ο αθλητισμός είναι ο χώρος της ευγενούς άμιλλας στο οποίο ο αθλητής γυμνάζει το σώμα, το μυαλό και καλλιεργεί δεξιότητες του σε διάφορα αθλήματα. Δεν έχει σχέση με την τυφλή βία, το έγκλημα, και την άνομη συμπεριφορά είναι δραστηριότητα η οποία προσδιορίζεται με τους κανόνες που θέτει το κοινωνικό σύνολο.
Βρισκόμαστε σε μία κοινωνία και συναναστρεφόμαστε με ανθρώπους που δεν γνωρίζουν και απελευθερώνουν τον εαυτό τους χωρίς να σκέφτονται τι μπορεί να προκαλέσουν στους υπόλοιπους οπαδούς που απλά είναι θεατές. Και κάπως έτσι μεταφέρουμε την λεκτική βία.
Το κακό με αυτό είναι ότι ο υπερβολικά φανατισμένος με την ομάδα του οπαδός, μόλις έρθει αντιμέτωπος με την ομάδα τον αγωνιστικό χώρο, το αθλητικό θέαμα έρχεται σε δεύτερη μοίρα αφού ο θύτης, γιατί θύτης είναι αυτός που το προκαλεί όλο αυτό ξεχνάει ότι έχει πάει για να υποστηρίξει την αγαπημένη του ομάδα η οποία θέλει να κερδίσει. Πιο το νόημα; Αφού εν τέλει δεν πας για τον σκοπό που πρέπει, γιατί πας; Γιατί να κάνεις ψυχολογικό πόλεμο στον αθλητή; Και αν χάσει η ομάδα σου από τα λάθη της θα σηκωθεί. Στο τέλος αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να κάτσεις και να τις χειροκροτήσεις και τις δύο! Και ας μην έχει κερδίσει η αγαπημένη σου ομάδα τουλάχιστον ξέρεις ότι πάλεψε και ξέρεις βλέποντας το παιχνίδι ότι η άλλη ομάδα άξιζε να πάρει την νίκη διότι έπαιξε καλύτερα από την δική σου.
Τα θύματα όμως;
Σε έναν αγωνιστικό χώρο εκτός από τους θύτες οι οποίοι είναι εκατομμύρια, υπάρχουν και πολλά θύματα. Άτομα τα οποία δεν δίνουν δικαίωμα τραβούν την προσοχή και στοχοποιούνται. Το πιο σημαντικό από όλα είναι η βία που δέχονται οι παίκτες της ομάδας, είτε αυτή είναι αντίπαλη ή η ομάδα που στηρίζουν οι θύτες. Θύμα όμως είναι και η ομάδα που χάνει πόρους και τιμωρείται. Στην πραγματικότητα θύμα είναι και ολόκληρη η ελληνική οικογένεια που θέλει να πάει στο γήπεδο και φοβάται. Όμως το μεγαλύτερο από όλα ‘’θύμα’’ είναι ο ίδιος ο δράστης αφού το μέλλον του είναι καταδικασμένο.
Πολλοί θα πείτε «Έχεις απόλυτο δίκιο αλλά την κερκίδα δεν μπορείς να την περιορίσεις. Ο αθλητής ο ίδιος αν θεωρείται επαγγελματίας πρέπει να δείξει το επίπεδο του, και να μην πέσει χαμηλά». Ο αθλητής όμως πάει να παίξει το άθλημα που λατρεύει γιατί αυτό τον γεμίζει είτε είναι επαγγελματίας είτε το κάνει για να περνάει καλά. Κανένας αθλητής δεν είναι υποχρεωμένος να δεχθεί τον χλευασμό του άλλου διότι δεν του αξίζει! Σε κανέναν δεν αξίζει είτε είναι ο καλύτερος παίκτης είτε είναι ο χειρότερος.
Τι παράδειγμα δίνουμε σαν κοινωνία στην νέα γενιά; Τι παράδειγμα δίνουμε σε αυτά τα μικρά παιδία που πηγαίνουν στο γήπεδο για να δουν τον αγαπημένος τους αθλητή και αντίστοιχα την αγαπημένη τους αθλήτρια κι ονειρεύονται μια μέρα να γίνουν σαν αυτούς; Σίγουρα όχι το σωστό, και αυτό πρέπει να αλλάξει!
Για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα λοιπόν θα πρέπει να σεβαστούμε τον αθλητισμό, τον αθλητικό χώρο που βρισκόμαστε εκείνη την στιγμή αλλά κυρίως τους αθλητές που παίζουν και μας χαρίζουν απλόχερα θέαμα. Οπότε την επόμενη φορά ας σκεφτούμε τι μπορεί να προκαλέσουμε και στους άλλους αλλά και στους ίδιους μας τους εαυτούς πριν μ
