Δεν ήταν απλά ένας προπονητής. Δεν ήταν απλά ένας άνθρωπος που επηρέασε την εξέλιξη του μπάσκετ. Δεν ήταν απλά ένας Coach που ανέδειξε αθλητές και έδωσε υπεραξία σε ομάδες. Ήταν η επιτομή του όρου «ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ».
Ήταν «boss»,απόλυτα αφοσιωμένος, ενημερωμένος, αυθεντικός στους λογαριασμούς του, δεν επέτρεπε εκπτώσεις, αλλοιώσεις , παρεμβάσεις. Είχε αυστηρές αρχές, αξίες και οδήγησε πολλούς αθλητές στο ΝΒΑ. Έτσι πορεύτηκε στη ζωή του, αυτό αφήνει πίσω του. Αυτό αφήνει ως παρακαταθήκη και ως συνεχιστής των Ζεράβιτσα και Νίκολιτς.
Εμείς ως Προπονητές του Basketball,που εμπνευστήκαμε από το έργο του, συνεργαστήκαμε, μάθαμε, αυτό να θυμόμαστε ως παράδειγμα που δείχνει το δρόμο της προόδου, της εξέλιξης και της αυθεντικότητας.
Αυτός είναι ο δρόμος και της προσωπικής καταξίωσης και του προσωπικού προορισμού και του δρόμου που πρέπει να ξαναοδηγηθεί το μπάσκετ: To μπάσκετ του προπονητή ( χωρίς αστερίσκους) και των Δασκάλων του Basketball.
Αντί επιλόγου: θα παραθέσω 2 μικρά γεγονότα, με αρκετό νόημα:
Το πρώτο, την τελευταία φορά που βρεθήκαμε και μιλήσαμε με τον Coach ήταν όταν ήταν στην Efes.Όταν αναφερθήκαμε στη πτώση του Basketball της Θεσσαλονίκης, χαρακτήρισε την… μπασκετομάνα και τους ανθρώπους που κινούν τα νήματα της «άδειο σακί».
Το δεύτερο διαδραματίστηκε πριν περίπου έναν χρόνο στο Μέτσοβο, όταν είχαμε μία σύντομη συνομιλία με τον Βασίλη Σπανούλη. Συμφωνήσαμε, ότι άμα δεν υπήρχαν κόουτς σαν τον Ίβκοβιτς, όλη η σύγχρονη γενιά Ελλήνων αθλητών, μπορεί να μην υπήρχε ποτέ.
Καλό ταξίδι Coach ,
Σου είμαστε ευγνώμονες
