Για διάφορα θέματα καθώς και για την κατάκτηση του Κυπέλλου Κόρατς το 1997 μίλησε ο Λευτέρης Σούμποτιτς, ο οποίος, τότε, ως κόουτς είχε οδηγήσει τον Άρη στην συγκεκριμένη μεγάλη επιτυχία.
Συγκεκριμένα είπε στην εκπομπή του AllAboutARIS TV:
“Ήταν αξέχαστα χρόνια αυτά στον ΑΡΗ. Το συζητάω με τον γιο μου που είναι προπονητής και ακόμη δεν μπορώ να το περιγράψω ακριβώς. Δεν μπορώ να περιγράψω εκείνη την ομάδα και εκείνη την ατμόσφαιρα. Όσα ζήσαμε.
Εγώ έγινα νικητής όσο ήμουν στον ΑΡΗ. Σε αυτή την ομάδα μπήκε το μικρόβιο του νικητή μέσα μου.”
Για το παιχνίδι με την Μπενετόν:
“Ήμασταν σίγουροι για την νίκη. Δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε την ήττα. Όταν παίζεις στον ΑΡΗ, ακόμη και κόντρα στους Μπόστον Σέλτικς θα έλεγα πως θα κερδίζαμε. Ήμασταν σίγουροι. Έτσι είναι ο ΑΡΗΣ. Ο Θεός του πολέμου πρέπει πάντα να είναι στην κορυφή.
Όλοι όσοι είναι δίπλα στον ΑΡΗ είναι σίγουροι πριν κάθε ματς. Είμαστε νικητές. Ανεξάρτητα από το πως είναι τα πράγματα σήμερα, με τις δυσκολίες.”
Για το πρώτο νταμπλ:
“Το πρώτο νταμπλ στον ΑΡΗ θα το θυμάμαι για πάντα. Τις πορείες, τα ταξίδια, τις μεγάλες νίκες.”
Για το τι είπε στους παίκτες εν όψει του δεύτερου τελικού με την Τόφας:
“Δεν υπήρχε στιγμή, σε εκείνο το διάστημα, που εγώ και οι συνεργάτες μου, οι παίκτες, δεν πιστέψαμε πως αυτοί είναι καλύτεροι από εμάς. Λέγαμε όλοι το ίδιο. Αυτή η ομάδα δεν είναι καλύτερη από εμάς.
Έπαιξε ρόλο ίσως στο πρώτο παιχνίδι πως η ομάδα ήταν απλήρωτη. Είχα όμως παίκτες προσωπικότητες και ήθελαν το ευρωπαϊκό. Το ήθελαν πολύ, το θέλαμε πολύ όλοι. Είχαμε δίψα. Αυτό ήταν που μας κράτησε μετά το πρώτο παιχνίδι και μας έδωσε ώθηση για την ανατροπή. Είδαμε και ξαναείδαμε όλο το παιχνίδι. Ο Σάκλεφορντ σηκώθηκε εκεί που βλέπαμε το παιχνίδι και φώναξε πως αυτή η ομάδα δεν είναι καλύτερη μας. Όλοι το πιστέψαμε.”
Για το “Πίξι”:
“Το Πίξι βγήκε από τον συμπαίκτη μου τον Τσόνσιτς, έλεγε πως το όνομά μου είναι μακρύ. Μου έδωσε λοιπόν το παρατσούκλι αυτό και έμεινε.
Σε μια συζήτηση με τον Ιωαννίδη, είπε πως δεν υπάρχει άλλο όνομα, Πίξι κλπ. Θα με φώναζαν Λευτέρη από εκείνη την στιγμή.”
Για την νίκη στην Ισπανία απέναντι στη Μπαρτσελόνα:
“Σε εκείνο το παιχνίδι δεν ήμουν πολύ καλός. Στο τέλος μπήκαν τα σουτ όμως. Αυτό εχει σημασία.
Η διαιτησία ήταν εναντίον μας. Η ομάδα όμως πήρε την πρώτη νίκη ελληνικής ομάδας σε ισπανικό έδαφος.”
Για την μη κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών:
“Αν είχαμε τον Φάνη Χριστοδούλου πιστεύω πως θα παίρναμε μια Ευρωλίγκα. Ή έστω, θα παίζαμε σε έναν τελικό. Ήταν ένας παίκτης που έπαιζε σε όλες τις θέσεις και θα μας ξεκούραζε πολύ αν τον είχαμε σαν μια παραπάνω λύση. Ήταν εξοντωτικά τα παιχνίδια ανά εβδομάδα. Δεν είχαμε στήριξη, να αλλάξει δηλαδή το πρόγραμμα, λόγω των ευρωπαϊκών. Θυμάμαι μετά από παιχνίδι στο Ισραήλ, καπάκι παιχνίδι με Πανιώνιο και Παναθηναϊκό. Και αυτό κρατούσε χρόνια. Παίζαμε σε πολλά ματς με πιτσιρικάδες.”
Για τον ΑΡΗ του σήμερα:
“Βλέπω την τωρινή ομάδα, ενημερώνομαι. Φέτος μένουμε στην κατηγορία, όμως είναι κρίμα. Εχω τύψεις όταν μιλάμε για σωτηρία. Είναι ντροπή. Θα έπρεπε να μιλάμε για πλέι οφ κλπ. Εμείς είχαμε μάθει στις νίκες και στους τίτλους. Τώρα΄όμως Έγιναν λάθη δυστυχώς και πρέπει να λυθούν όλα. Χρέη και δυσκολίες. Για να ξαναπάει η ομάδα μπροστά.”
Για το αν σκέφτεται την επιστροφή:
“Με τρώει πολύ. Δεν είναι σωστό όμως να απαντήσω για την θέση του προπονητή. Ο ΑΡΗΣ έχει πολύ καλό προπονητή τον Σάββα Καμπερίδη. Με δύσκολες συνθήκες, με περιορισμένες επιλογές για παίκτες κα πολλή και σκληρή κριτική.
Θα ήθελα όμως κάποτε να τελειώσω την καριέρα μου ως προπονητής στον ΑΡΗ. Ακόμη και να μην γίνει όμως αυτό εγώ θα είμαι για πάντα ΑΡΗΣ.”
Για τον κόσμο:
“Βγάζω το καπέλο στον κόσμο μας, που παρά την πανδημία κάνει sold out και στηρίζει. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει ποτέ. Δεν γιατρεύεται το μικρόβιο του ΑΡΗ. Πουθενά δεν υπάρχει αυτή η αγάπη. Όλες οι ομάδες έχουν φιλάθλους, όμως ο ΑΡΗΣ είναι τρόπος ζωής.”
Για τις παλιές δόξες του Αυτοκράτορα και τον ρόλο τους:
“Και τον Παναγιώτη και εμένα μας έμαθαν στην Ευρώπη με τον ΑΡΗ. Όλα τα παιδιά της εποχής είναι ακόμη στο μπάσκετ λόγω του ΑΡΗ. Θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε την ομάδα αν μας ζητηθεί. Σε πολλές ομάδες γίνεται αυτό στο εξωτερικό.
Δεν είναι στο χέρι μας όμως να βοηθήσουμε. Όποτε μας ζητηθεί θα είμαστε εκεί, για να φέρουμε την ομάδα εκεί που πρέπει.”
Για το γήπεδο:
“Θα ήταν σωτηρία για τον σύλλογο το να πάρει το γήπεδο. Θα μπορούσε να το εκμεταλλευτεί με πολλούς τρόπους. Είναι κρίμα ο ΠΑΟΚ και ο Ηρακλής να έχουν το δικό τους γήπεδο. Ο ΑΡΗΣ είναι ακόμη σε γήπεδο που το πληρώνει. Είναι κρίμα να συνεχίζεται αυτό.”
Για την είσοδο του Γιαννάκη στο Hall of Fame:
“Χάρηκα πολύ για τον Παναγιώτη. Έπρεπε να γίνει πολύ πιο νωρίς. Χάρηκα επίσης και για τον Νικ. Είμαστε σαν αδέρφια, ήμασταν συμπαίκτες. Τότε μαζί οι οικογένειες μας ζούσαν μαζί σαν γροθιά. Για κάθε επιτυχία των παιδιών χαίρομαι πολύ και δεν ανέχομαι να ακούσω το παραμικρό αρνητικό για αυτούς.”
Για το γεγονός πως ο ΑΡΗΣ είχε ενώσει όλη την Ελλάδα:
“Είχα καταλάβει πως ενώσαμε την Ελλάδα όταν κατέβηκα μόνος στην Αθήνα και ένας ταξιτζής μου είπε πως εκείνος και τα παιδιά του έκλειναν τα πάντα τις Πέμπτες και έβλεπαν ΑΡΗ. Τότε κατάλαβα τι σημαίνει αυτό το πολύ σημαντικό επίτευγμα. Ήμασταν ενωμένοι όλοι.”
