Ο τρόπος διεξαγωγής των εκλογών της ΕΟΚ, θυμίζει περισσότερο τον αμερικάνικο τρόπο επιλογής ενόρκων, παρά δημοκρατικές διαδικασίες. Οι δημοκρατικές διαδικασίες είναι ο τύπος κι όχι η ουσία, που είναι η ίδια η δημοκρατία, κάτι το οποίο -από ότι φαίνεται- δεν απασχολεί κανέναν, για το πώς θα ικανοποιηθεί σαν αίτημα.
Όταν η Γενική Συνέλευση της Ομοσπονδίας συγκροτείται από άτομα, που δεν ελέγχουν το Δ.Σ. για τα πεπραγμένα του, και να εγκρίνουν ή να απορρίψουν προγράμματα που προτείνονται, τότε μετατρέπεται σε εκδήλωση δημοσίων σχέσεων, όπου το σύνθημα που επικρατεί είναι «άντε να τελειώνουμε, γιατί έχουμε κι… επαρχιώτες».
Η Γενική Συνέλευση έπρεπε να αποτελείται από:
• Τα σωματεία των εθνικών κατηγοριών (πρέπει να συγκροτούνται με βάση τη λογική κι όχι ψηφοθηρικά), που ελέγχουν το Δ.Σ. για την πολιτική του στη διαιτησία, την οργάνωση των πρωταθλημάτων ευθύνης του, τη χρηματοδότηση, την ανάπτυξη του χώρου, την πολιτική για τη διαμόρφωση βιώσιμου οικονομικού περιβάλλοντος, της ίσης μεταχείρισης.
• Οι Ενώσεις αναλογικά με τη δύναμή τους, με μέτρο μία ψήφος ανά 21 σωματεία, που ελέγχουν το Δ.Σ. για τη χρηματοδότηση τους και το αναπτυξιακό του πλάνο.
• Αντιπρόσωποι της Ομοσπονδίας Διαιτητών και Κριτών, με μία ψήφο, αντίστοιχα.
• Αντιπρόσωπος του Συνδέσμου των Προπονητών.
• Αντιπρόσωπος του Συνδέσμου των Αθλητών.
Αντιπρόσωποι με δικαίωμα ψήφου:
• Τακτικοί κι αναπληρωματικοί, αποκλειστικά από μέλος του προεδρείου (Πρόεδρος, Αντιπρόεδρος, Γενικός Γραμματέας) του σωματείου, ή της Ένωσης.
• Μέλος του Δ.Σ. μετά απόφασή του, κοινοποιούμενος 15 ημέρες προ των εκλογών, χωρίς το δικαίωμα αντικατάστασής του, αν έχει δηλωθεί ως τακτικός από το προεδρείο, στο διάστημα μέχρι τις εκλογές.
Με ποια λογική μετέχουν τα σωματεία των τοπικών κατηγοριών, από τη στιγμή που δεν ζουν την καθημερινότητα της Ομοσπονδίας και δεν μπορούν να έχουν άποψη επί αυτών των θεμάτων, που κρίνεται το Δ.Σ.;
Συγχρόνως, αποδυναμώνουν και τη δυναμική της τοπικής Ένωσης, που δεν έχει τη δυνατότητα να εκφράσει την κριτική της και την πολιτική της συνολικά, ευνοώντας με αυτό το σύστημα τον συγκεντρωτισμό. Τα σωματεία των Ενώσεων ελέγχουν το Δ.Σ. στις εκλογές της περιφέρειάς τους, για τους ίδιους λόγους που αναφέρθηκαν για την Ομοσπονδία. Αυτό -φυσικά- δεν περιορίζει το δικαίωμα του εκλέγεσθαι, του οποιουδήποτε θέλει να βάλει υποψηφιότητα, απ’ όλο το φάσμα του μπάσκετ, για το Δ.Σ. της ΕΟΚ.
Λαϊκίστικοι βερμπαλισμοί, του τύπου «συμμετοχική δημοκρατία», ή «να ψηφίζουν όλοι» και τα λοιπά, δημιουργούν την αίσθηση του εμπαιγμού. Τι είδους συμμετοχική δημοκρατία είναι να ψηφίζουν εξουσιοδοτημένοι εκπρόσωποι, που δεν γνωρίζουν καν που βρίσκεται το σωματείο για το οποίο ψηφίζουν, ή να μην υπάρχει χρόνος τοποθέτησης και κριτικής;
Σύμφωνα με το πλήθος των 600 σωματείων, που συνήθως μετέχουν, θα έπρεπε η Γ.Σ. να κρατά τρεις -τουλάχιστον- ημέρες, για να μπορούν να πάρουν τον λόγο οι ενδιαφερόμενοι και να ασκήσουν κριτική, ή να προτείνουν κάτι.
Φυσικά και το μητρώο αθλητικών σωματείων είναι μια χονδροειδής απόπειρα ελέγχου των εκλογών, παντελώς απαράδεκτη. Μητρώο για τα κριτήρια επιχορήγησης ενός σωματείου έχει -ίσως- λογική, αλλά σε καμία περίπτωση για αποκλεισμό συμμέτοχής στην εκλογική διαδικασία. Θυμίζει την τακτική Μπους στη Φλόριντα, που στερούσαν το δικαίωμα της ψήφου σε κάποιους, επειδή δεν είχαν πληρώσει μια κλήση για παρκάρισμα.
Σωματεία που μετέχουν σε πρωταθλήματα, δεν είναι δυνατόν να μην έχουν αθλητική αναγνώριση κι αυτό μπορεί εύκολα να διαπιστωθεί από τα φύλλα αγώνων.
Αν ίσχυαν κριτήρια οικονομικής διαχείρισης στην πολιτική, τότε ορισμένα κόμματα δεν θα είχαν δικαίωμα συμμετοχής στις εκλογές.
