Υπάρχει κάτι που δύσκολα καταλαβαίνει ένας παίκτης, ειδικά αν είναι από άλλη χώρα, έχει διαφορετική κουλτούρα κι αντιμετώπιση στα σπορ. Κάποιοι άνθρωποι δεν κοιμούνται όταν χάνει η ομάδα τους, κάποιοι κλαίνε όταν ο Παναθηναϊκός (εν προκειμένω) εμφανίζεται ως κακέκτυπο της κληρονομιάς του, κάποιοι περιμένουν μια καλή εμφάνιση για να νιώσουν όμορφα. Κι αυτό οφείλουν όλοι, ακόμα κι αν είναι… περαστικοί, να το σέβονται.
Χθες οι «πράσινοι», παρότι ξόδεψαν ένα ημίχρονο, το σεβάστηκαν και με το παραπάνω. Όχι επειδή νίκησαν, θα μπορούσαν να είχαν ηττηθεί, αν 2-3 ελεύθερα τρίποντα των Ιταλών έβρισκαν διχτάκι. Το σεβάστηκαν επειδή πάλεψαν. Αυτό είναι το ζητούμενο, κάθε φορά που εμφανίζονται στο παρκέ: Να παλεύουν.
Ειδικά ο Παπαγιάννης ήταν συγκλονιστικός, όχι μόνο γιατί στην επίθεση έμοιαζε να παίζει απέναντι σε παίκτες… εφηβικού, όχι μόνο γιατί πέτυχε καθοριστικά καλάθια, όχι μόνο γιατί μοίρασε πάσες, πήγε σε όλα τα ριμπάουντ, αλλά κυρίως επειδή στην άμυνα έμοιαζε να προβάλλεται στον χώρο και να βρίσκεται παντού.
Με αυτή την εμφάνιση (λάθος: και με αυτή την εμφάνιση) ο «Big Papa» έδειξε πως είναι ψευδεπίγραφο το δίλημμα «7 footer, ή mobile center, προκειμένου να μπορώ να παίζω με αλλαγές»; Θα μου πείτε πως είναι πιο εύκολο να βρεις έναν κοντύτερο ψηλό, ο οποίος να μπορεί να υπηρετήσει το παιχνίδι των αλλαγών στην άμυνα, παρά έναν Παπαγιάννη, καθώς δεν υπάρχουν πολλοί τέτοιοι. Η απάντηση είναι απλή: Δούλεψε πάνω του και δημιούργησέ τον, ώστε να κάνεις τη διαφορά.
Όπως και να ‘χει, για να γυρίσουμε στο προκείμενο, ο Παναθηναϊκός… γλύκανε λίγο το φινάλε μιας… πικρής σεζόν. Αλλά υπάρχουν 2-3 στοιχεία, που πρέπει να σημειώσουμε, από τη χθεσινή νίκη επί της Αρμάνι:
– Ο Κάτας δεν είναι ο προπονητής, που θα οδηγήσει τον Παναθηναϊκό την επόμενη μέρα.
– Όταν ο Παπαπέτρου παίζει για το σύνολο κι όχι για τα στατιστικά του είναι απολαυστικός.
– Ο Μακ μπορεί να ήταν εξαιρετικός στην παράταση, αλλά ήταν μακράν ο χειρότερος παίκτης στην επίθεση του Παναθηναϊκού. Όχι γιατί δεν έμπαιναν τα σουτ, αλλά γιατί δεν είδε ούτε μία φορά τον Παπαγιάννη, που έπαιζε… βόλεϊ απέναντι στους κοντύτερους αντιπάλους του.
– Ο Χεζόνια ήταν μετριότατος, αλλά έδειξε ότι είναι ηγέτης, καθώς πήρε τη δύσκολη επίθεση κι από τον αριστερό διάδρομο, που δεν είναι ο αγαπημένος του.
