Ο Ελάιζα Μήτρου – Λονγκ μίλησε στην Cosmote TV για την απόφαση του να έρθει στην Ελλάδα και τον ΠΑΟΚ, αποκαλύπτοντας τον μεγάλο ενθουσιασμό της Ελληνίδας Μητέρας του όταν το έμαθε. Παράλληλα, αποκάλυψε ότι όνειρο του είναι να αγωνιστεί με την φανέλα της Εθνικής Ελλάδας, τονίζοντας ότι για αυτό είπε όχι στον Καναδά.
Αναλυτικά όσα δήλωσε στην εκπομπή «Pick n Roll»:
Tι σου είπε η μητέρα σου, όταν αποφάσισες να έρθεις στον ΠΑΟΚ και να παίξεις στην Ελλάδα. Πόσο ενθουσιασμένη ήταν;
Ήταν τρομερά ενθουσιασμένη φίλε. Το γεγονός ότι παίζω ουσιαστικά εκεί που έζησε και μεγάλωσε… Αυτό που γνώριζε μέχρι την ηλικία των εννέα ή δέκα ετών, δεν το πίστευε. Μου είχαν πει ότι θα ήθελαν να παίξω για την εθνική ομάδα της Ελλάδας. Αλλά δεν ήξερε ότι θα έπαιζε για έναν σύλλογο στην Ελλάδα. Το γεγονός πως έμαθε ότι θα μπορούσα να παίξω στην Ελλάδα και θα μπορούσε να επιστρέψει εδώ μια μέρα…
Στα παλιά της μέρη, σημαίνει τα πάντα για αυτή. Νομίζω ότι προσπάθησε να το κρύψει, αλλά συγκινήθηκε και συγκράτησε τα δάκρυα της. Γεννήθηκε στη Σπάρτη, νομίζω ότι έφυγαν όταν ήταν εννέα ή δέκα ετών. Προφανώς λόγω της οικογενειακής της κατάστασης και ποτέ δεν επέστρεψε. Δεν ήταν δική της απάντηση, ήταν περισσότερο θέμα συνθηκών όταν μεγαλώναμε.
Δεν είχε πολλά χρήματα και το να επιστρέψει εδώ προφανώς δεν είναι κάτι φτηνό. Αλλά πέραν αυτού σίγουρα θα ήθελε να επιστρέψει πίσω και θέλω να την κάνω χαρούμενη.
Είδες το φιλμ με τους Σπαρτιάτες ή όχι;
Ναι, ναι το είδα, όταν κλωτσάει τον τύπο στην τρύπα. Νοιώθεις σαν ένας από αυτούς; Όχι, όχι ακόμα. Δώστε μου λίγο χρόνο και θα νοιώσω. Η μητέρα μου μαγείρευε κοτόπουλο σουβλάκι. Και θα σας πω ότι ναι μεν το μαγείρευε, αλλά δεν είναι το ίδιο με εδώ. Γιατί δεν είχε τα κατάλληλα υλικά εκείνη την εποχή.
Αλλά προσπαθούσε να κάνει το καλύτερο που μπορούσε. Πάντα μας έλεγε για κάποια γλυκά που υπάρχουν εδώ. Τα τρίγωνα ήταν ένα από τα γλυκά που λάτρευε εδώ.
Πέρα από αυτά μας μιλούσε λίγο, έλεγε κάποια πράγματα, λέξεις όπως «έλα», «σταμάτα». Και αυτό που έλεγε στο μεγαλύτερο αδερφό μου ήταν «θα φας φάπα».
Ποτέ, όμως, δεν μας πίεσε για κάτι, ο Καναδάς είναι μια πολυπολιτισμική κοινωνία. Δεν τρώω χοιρινό, δεν τρώω μοσχάρι, αλλά τρώω παστίτσιο. Το παστίτσιο με κάνει να ξεπερνώ τα όρια μου, θα το φάω όποτε μπορώ.
Πέραν αυτών όμως, είμαι του κοτόπουλου. Κοτόπουλο φιλέτο, σουβλάκι, λατρεύω τη χωριάτικη σαλάτα, τρώω κάθε μέρα με κλειστά τα μάτια. Δεν δοκιμάζω, όμως, πολλά άλλα πράγματα, γιατί όταν μεγάλωσα ήμουν χορτοφάγος.
Έτσι είμαι κάπως επιλεκτικός σε όσα τρώω και έτσι ήμουν πάντα. Αυτή τη στιγμή ακόμα βρισκόμαστε στη διαδικασία έκδοσης.
Προφανώς οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ κάνουν καλή δουλειά σε αυτό μαζί με τη μητέρα μου. Ο αδερφός μου θα πάρει σύντομα το δικό του διαβατήριο και μόλις αυτό συμβεί θα είναι πιο εύκολο να το πάρω κι εγώ. Νομίζω ότι και η γραφειοκρατία λόγω του COVID-19 έχει μεγαλύτερες καθυστερήσεις. Αλλά μόλις συμβεί αυτό θα είμαι έτοιμος.
Η εθνική του Καναδά με κάλεσε μου έστειλε πρόσκληση την προηγούμενη εβδομάδα και την απέρριψα. Όχι γιατί δεν θέλω να παίξω για αυτούς, προφανώς και ο Καναδάς είναι στην καρδιά μου. Αλλά το όνειρο και ο στόχος μου ήταν να παίξω στην εθνική Ελλάδας. Και για τους δυο μας, για τη μαμά μου, για μένα. Και όχι για εμάς του δύο, αλλά για όλη την πλευρά της οικογένειας της μητέρας μου.
Ο παππούς μου που είναι ακόμα μαζί μας και προφανώς μιλάει μόνο ελληνικά, δεν ξέρει πολλά αγγλικά. Ζει στο Μόντρεαλ αλλά προφανώς θα είναι πολύ ωραίο για αυτόν και περισσότερο για τους θείους μου. Ο θείος Κώστας λατρεύει το μπάσκετ, λατρεύει εμάς και αυτό θα τον ευχαριστήσει πολύ. Αυτό…
Αυτό θα είναι κάτι ιδιαίτερο. Δεν ξέρω αν μπορείς να το πεις θαύμα, προφανώς όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο… Αλλά αυτό είναι κάτι που δεν έχω ποτέ σκεφτεί.
Είναι μια πολύ ωραία ερώτηση. Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Και αυτό θα είναι κάτι, μια ομάδα που θα είναι πολύ ιδιαίτερη. Όχι μόνο εξαιτίας των τεσσάρων μας.
Προφανώς υπάρχουν πολλοί καλοί Έλληνες παίκτες. Είναι, όμως, γεγονός το ότι να υπάρχουν δύο ζευγάρια από αδέρφια στην ίδια ομάδα… Με διαφορετικό υπόβαθρο, αλλά με την ίδια εθνικότητα να μας φέρνει όλους μαζί…
Θα είναι σαν θαύμα. Και θα είναι μια στιγμή που θα μείνει, όχι μόνο για το τώρα αλλά για ολόκληρη τη ζωή όλων μας.
