Το αποτέλεσμα μετράει. H ΤΣΣΚΑ πέρασε από το ΣΕΦ την Πέμπτη, με τον Βατούτιν να αναπολεί (θαρρώ) τις εποχές, που θα μπορούσε να στείλει κάποιους από τους παίκτες του… διακοπές στη Γιακουτία, να σπάνε πάγο μέχρι να καταλάβουν ότι απαγορεύεται να χάσουν ξανά από τον Ολυμπιακό. Έναν Ολυμπιακό, ο οποίος ήταν απολύτως απογοητευτικός για ένα ημίχρονο κι απολαυστικός στο δεύτερο. Αν, μάλιστα, έμπαινε το τρίποντο του Πρίντεζη (πεταχτάρι παρακαλώ) θα ζούσε το deja vu της Κωνσταντινούπολης.
Οι «ερυθρόλευκοι» έχουν χάσει προ καιρού το τρένο της 8άδας, οπότε κάθε συζήτηση είναι αποσυνδεδεμένη από το αποτέλεσμα κι αυτό μας δίνει την άνεση να βλέπουμε -πέρα από αριθμούς- περισσότερο τις εικόνες. Τι περιμέναμε; Έναν Ολυμπιακό να παλεύει όσο του επέτρεπαν οι δυνάμεις, οι απουσίες, η ποιοτική διαφορά στα δύο ρόστερ.
Για 20 λεπτά βλέπαμε ένα κακέκτυπο, μια ομάδα άνευρη, αδιάφορη, με μόλις τέσσερα φάουλ (εκ των οποίων ένα επιθετικό), μια ομάδα… να μασάς κουκιά και να τη φτύνεις. Πώς μετατράπηκε το… ασχημόπαπο σε κύκνο; Ήταν η αξιοπρέπεια των παικτών, οι φωνές του Μπαρτζώκα στο ημίχρονο, το φιλότιμο των Ελλήνων, η… τρέλα του ΜακΚίσικ; Μικρή σημασία έχει.
Αυτόν τον Ολυμπιακό θέλουμε να βλέπουμε. Να πολεμά, ακόμα κι ανορθόδοξα, να μάχεται δίχως να κοιτά σκορ και ποιος είναι ο αντίπαλος, να σιχαίνεται να χάνει, να φτάνει τον απέναντι στα όρια του. Κι εν προκειμένω η ΤΣΣΚΑ έχει συνηθίσει να βρίσκεται σε αυτή τη θέση, παραλίγο να γράψει άλλη μια… ραψωδία.
Η υπόθεση πρόκριση έχει προ πολλού κριθεί, όμως αν κάποιοι θεωρούν ότι είναι ώρα για πρόωρες διακοπές, πρέπει να πάνε μόνιμες διακοπές. Ο Ολυμπιακός έχει DNA και κανείς δεν μπορεί να το αλλάζει. Το δεύτερο μισό του αγώνα με τη ρωσική ομάδα είναι πιλότος του τι οφείλουν να κάνουν και τι θέλουμε να βλέπουμε.
Η ιστορία -λένε- γράφεται από τους νικητές. Οι «ερυθρόλευκοι» δεν έχουν υποχρέωση νίκης, αλλά δεν πρέπει να χάνουν, ακόμα κι αν το αποτέλεσμα είναι αρνητικό γι’ αυτούς. Υπάρχει πάντα η ουσία (το αποτέλεσμα) κι η διαδικασία για να φτάσεις σε αυτό.
