Τον καιρό της απόλυτης κατάρρευσης, η πανδημία ήρθε να δώσει λύση. ΝΑΙ, όπως το διαβάζετε. Δεν πρόσθεσε άλλο ένα πρόβλημα, ήρθε ως το πρόβλημα των προβλημάτων να κρύψει κάτω από το χαλάκι τις ακαθαρσίες δεκαετιών κι εντέλει να λειτουργήσει ως η κολυμβήθρα του Σιλωάμ για το ελληνικό μπάσκετ. Κι αν δεν καταλαβαίνετε κάτι απ’ όλα αυτά, ας παρακολουθήσουμε παρέα τι συμβαίνει στην Α2 κατηγορία.
Γίνεται εδώ και καιρό λόγος για το αν πρέπει να ανοίξουν ξανά τα πρωταθλήματα μικρότερων κατηγοριών, με πρώτο και καλύτερο αυτό της Α2, της δεύτερης μεγαλύτερης κατηγορίας στη χώρα. Οι παίκτες θέλουν και μέσω του ΠΣΑΚ το φωνάζουν. Οι προπονητές, άλλοτε ενεργώντας μέσα από τις γραμμές του ΣΕΠΚ, άλλοτε μοναχοί τους μέσα από τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης κι άλλοτε ως «προπονητές Α2» ζητούν να ανοίξουν τα γήπεδα, για να μπορέσουν να ζήσουν.
Εδώ αρχίζουν τα ωραία. Σαφέστατα κι είμαστε 100% υπέρ του αιτήματος να διεξαχθεί το πρωτάθλημα. Αλλά για ποιο πρωτάθλημα μιλάμε; Επαγγελματίες άνθρωποι, δηλώνουν δημόσια ότι δεν τους δίνεται η δυνατότητα να δουλέψουν, αλλά ελάχιστοι εξ αυτών έχουν συμβόλαια. Βλέπετε, η κατηγορία είναι ερασιτεχνική! Μα αν είναι ερασιτέχνες, τότε περιορίστηκε το χόμπι, όχι η επαγγελματική τους δραστηριότητα.
Προδήλως είναι επαγγελματίες οι προπονητές κι οι παίκτες που μετέχουν στο πρωτάθλημα της Α2. Άλλωστε, πολλοί εξ αυτών θα μπορούσαν να είναι στην Α1, ή στις καλύτερες ομάδες της Β’ εθνικής, οι διαφορές δεν είναι τεράστιες. Όσοι μετέχουν στις… κορυφαίες ομάδες της Α2, δεν απέχουν από εκείνους που αγωνίζονται στις ομάδες της Α1, οι οποίες ξεκινούν για να σταθούν στην κατηγορία και το ίδιο συμβαίνει στα χαμηλά στρώματα της Α2, με τα ψηλά της Β’ εθνικής.
Είναι υποχρεωμένοι να κινηθούν στα όρια της παρανομίας, να αποδεχθούν ότι μετέχουν σε ερασιτεχνικό πρωτάθλημα, έχοντας επαγγελματική σχέση και προσέγγιση. Σχεδόν τις ίδιες υποχρεώσεις με τους επαγγελματίες συναδέλφους τους στην Α1, όσον αφορά τις ώρες εργασίας, τους κινδύνους του επαγγέλματος κτλ. Κανένα δικαίωμα εξασφαλισμένο, καθώς οι περισσότεροι είναι στον αέρα.
Φταίνε οι παίκτες, οι προπονητές, ο ΠΣΑΚ, ο ΣΕΠΚ. Ενδεχομένως έχουν μερίδιο ευθύνης, όμως η ΕΟΚ έχει επιβάλλει αυτό το μεσοβέζικο καθεστώς, με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία να συμφωνεί. Ενδεχομένως αυτό το περίεργο πράγμα, με τις ομάδες που υποβιβάζονται να παραμένουν Ανώνυμες Εταιρίες, για τουλάχιστον έναν χρόνο, τις ομάδες που έρχονται από τη Β’ εθνική να είναι ερασιτεχνικά σωματεία κι όσες είναι μεταξύ των μόνιμων θαμώνων της κατηγορίας να είναι ερασιτέχνες!
Δεν ανακαλύψαμε την Αμερική, αλλά εν έτη 2021 αυτό το καθεστώς αποτελεί αφενός προσβολή της νοημοσύνης μας, αφετέρου είναι κινούμενη άμμος γι’ ανθρώπους, που ζουν τις οικογένειές τους από το μπάσκετ. Κι ενόψει εκλογών, πρέπει να μπει ένα τέλος σε αυτή την αηδία. Η Α2 είναι (ή πρέπει να είναι) επαγγελματική κατηγορία.
Καλή η αγροτική πολιτική, καλά τα ψηφαλάκια, αλλά αν θέλετε να συμβάλλετε στο μπάσκετ, πρέπει να δείτε τη μεγάλη εικόνα. Κάθε αφραγκίδης γίνεται πρόεδρος, έχει ελάχιστες συνέπειες, κάνει τσάμπα φιγούρα, αφήστε που μπορεί να βγάζει και μεροκάματο μέσω στοιχήματος. Αν αυτό είναι το μπάσκετ που ονειρεύεστε, να το χαίρεστε.
Αντί να έχουμε 18-20 ομάδες, που θεωρούν ότι αντέχουν να βρίσκονται στην Α2, καλύτερο είναι να δημιουργηθεί μια κατηγορία, απολύτως επαγγελματική, με 8-10 ομάδες, ώστε να υπάρχουν κριτήρια, προϋποθέσεις, εργασιακές σχέσεις, όλα όσα κάνουν αξιόπιστο ένα πρωτάθλημα.
