Καλή χρονιά με υγεία και δύναμη σε όλο τον κόσμο. Καλή χρονιά στους φίλους συναδέλφους προπονητές. Οι μεγάλοι κόουτς και οι δάσκαλοί μου, πάντα έλεγαν ότι το κόουτσινγκ απαιτεί κάτι πολύ δύσκολο: ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ!
Ξεκίνησε ένας καινούριος χρόνος και τα γεγονότα, εν μέσω πανδημίας μας ξεπερνούν. Δεν χρειάζεται να μιλήσω για ασχήμιες, περισσεύουν. Θα αναφερθώ στον δικό μας ρόλο, τον ρόλο των προπονητών.
Μεγαλώνοντας, στο μυαλό μου σχηματίζω τον ιδανικό προπονητή ως έναν εργάτη, που είναι μπροστά από την εποχή του, διδάσκει και οδηγεί μία ομάδα ανθρώπων. Είναι boss, μοιράζει ρόλους, είναι τίμιος κι ο ρόλος του ξεπερνά το τακτικό κομμάτι. Έχει και (κυρίως) επιδεικνύει χαρακτήρα.
Έτσι πορεύτηκαν κι έτσι έφτιαξαν σπουδαίες ομάδες, κι ανέδειξαν σπουδαίους αθλητές, οι κόουτς Ματθαίου, Ιωαννίδης, Ίβκοβιτς, Ομπράντοβιτς, Γιαννάκης, κ.α.
Είναι δύσκολο. Γι’ αυτόν τον λόγο η προπονητική έχει χάσει και την «ιερότητά» της. Το προϊόν υποστηρίζεται και καθοδηγείται από κριτικούς πάσης φύσεως. Αλλά ακόμα κι αυτοί, πρέπει να καταλάβουν, ότι ένας είναι ο δρόμος να έχουν κέρδος όλοι: Ο αυθεντικά προπονητικός. Από εκεί θα βγουν νέοι παίκτες, θα εξελιχθούν ομάδες.
Κλείνοντας όλα τα παραπάνω κι απευθυνόμενος σε συναδέλφους προπονητές, θα πω ότι ο αληθινός κόουτς, βρίσκει κι επινοεί το αληθινό νόημα στη διαδρομή του. Σίγουρα μοναχικό, μα απόλυτα γνήσιο. Αυτό προϋποθέτει συνεχή αναζήτηση της γνώσης, ωριμότητα και ανθρώπινη αλληλεγγύη.
Για του λόγου το αληθές, παραθέτω τι είπε πρόσφατα ο Λεμπρόν Τζέιμς για τον κόουτς Πόποβιτς: «…πολύ μορφωμένος, πολύ έξυπνος άνθρωπος. Αυτοπροσδιορίζεται ως κανονικός άνθρωπος, ο οποίος ξέρει τι είναι καλό για τη χώρα μας και σε ποιες προκλήσεις πρέπει να ανταπεξέλθουμε. Τον αγαπώ, όχι μόνο ως κόουτς, αλλά περισσότερο ως άνθρωπο».
Οι απαντήσεις δικές σας…
