Αν μιλάμε για την προσωπικότητα, την προσφορά, την αγάπη για την ομάδα, ο Φραγκίσκος Αλβέρτης κι ο Δημήτρης Διαμαντίδης είναι (και θα είναι) στο απυρόβλητο. Από την άλλη, όμως, δεν μπορούμε να κρίνουμε αυτούς που επιλέχθηκαν να κάνουν τη δουλειά (και δεν την έκαναν) και να μην συζητήσουμε για εκείνους που τους διάλεξαν. Σας τιμάμε, όσο ελάχιστους, αλλά πλέον πρέπει να το καταλάβετε: Δεν παίζετε. Πρέπει να διοικήσετε…
Η διοίκηση του Παναθηναϊκού κλήθηκε να διαχειριστεί μια δύσκολη και συνάμα πρωτόγνωρη κατάσταση, με μειωμένο μπάτζετ. Το καλοκαίρι διάλεξε για πρώτο προπονητή τον μέχρι τότε βοηθό, ο οποίος δεν είχε καμία εμπειρία (ως άνθρωπος που κάθονταν στην άκρη του πάγκου), επειδή ήταν… καλό παιδί κι ενδεχομένως φίλος τους. Πρώτο βοηθό πήραν τον κολλητό του προπονητή, ο οποίος δεν είχε καμία εμπειρία από Ευρωλίγκα. Ο δεύτερος βοηθός (κι αυτός καλό παιδί και κολλητός των διοικούντων) επίσης δεν είχε καμία εμπειρία από το κορυφαίο πρωτάθλημα της Ευρώπης. Τρίτος βοηθός, ο φίλος των προέδρων.
Αναγκάστηκαν να διακόψουν τη συνεργασία με τον Γιώργο Βόβορα και πήγαν αρχικά στον Πρίφτη, που τον είχαν στον Παναθηναϊκό, είναι φίλοι, όμως δεν έχει κι αυτός εμπειρία Ευρωλίγκας, ως πρώτος προπονητής. Και μην μπερδεύεστε, σε αυτό το επίπεδο, έχει τεράστια απόσταση ο πρώτος από τους συνεργάτες του. Αφού δεν βρέθηκε άκρη με τον κόουτς της Ούνιξ, πηγαίνουν σε λύση ενός κόουτς, επίσης φίλου και γνωστού από τα παλιά, που δεν έχει καμία εμπειρία στην Ευρωλίγκα, αλλά και καμία επιτυχία τα τελευταία χρόνια.
Το «αυτούς ξέρουμε, αυτούς εμπιστευόμαστε» δεν ισχύει για το επίπεδο της Ευρωλίγκας, ειδικά αν αυτοί που… ξέρουμε, δεν ξέρουν τις απαιτήσεις της λίγκας. Και προφανώς δεν χρεώνω πρόθεση, αλλά η διοίκηση σε μια τόσο μεγάλη ομάδα, με σταθερά μεγάλους στόχους και απαιτήσεις, δεν ασκείται με φιλίες.
Ακριβώς επειδή πλέον ο Παναθηναϊκός δεν διαθέτει στο παρκέ προσωπικότητες όπως ο Διαμαντίδης κι ο Αλβέρτης, ο Καλάθης, ο Τσαρτσαρής, ή ο γαλαξίας των αστέρων από το εξωτερικό, που οδήγησε το «τριφύλλι» σε έξι κατακτήσεις τροπαίων, στον πάγκο έπρεπε να υπάρχουν μπαρουτοκαπνισμένοι κόουτς.
Ήθελαν τον Βόβορα γιατί πίστεψαν (κι εγώ τον πιστεύω) στο ταλέντο του; Έπρεπε να τον πλαισιώσουν με έμπειρους προπονητές, συνεργάτες υψηλού επιπέδου, ώστε να υπάρχει ελεγχόμενο ρίσκο. Κι αυτό δεν ήταν δεδομένο ότι θα οδηγούσε σε θετικό αποτέλεσμα, αλλά είχαν μια ελπίδα. Το πόσο κακό έκαναν οι επιλογές των «φίλων» και στον Παναθηναϊκό, και τον Βόβορα, φάνηκε απόψε. Γιατί αυτό που είδαμε δεν ήταν Παναθηναϊκός, ήταν… σκιές στο «Νίκος Γκάλης», παίκτες απρόθυμοι να παλέψουν.
Το ότι οι «πράσινοι» εμφανίστηκαν στο γήπεδο, όταν στην πεντάδα μπήκαν οι φιλότιμοι Κασελάκης και Μποχωρίδης, όταν δόθηκε λίγος χρόνος και μπάλα στον Μήτογλου, δείχνει πόσο κακή ήταν η συνολική εικόνα κόντρα στη Ζενίτ.
