Ο Έλληνας πρώην διεθνής μπασκετμπολίστας, Σοφοκλής Σχρορτσανίτης, μίλησε στον Over FM 104.9 και την εκπομπή Overplay με τους Νίκο Παπαδογιάννη και Γιάννη Ψαράκη για το τέλος της καριέρας του αλλά και για όλη αυτήν την μπασκετική διαδρομή.
Για τη δήλωσή του όσον αφορά το τέλος της καριέρας του ανέφερε:
«Ισχύει άπλα δεν ήθελα να κάνω μεγάλες δηλώσεις. Ήταν η στιγμή για έμενα και πιστεύω πως δε θα υπάρχει πισωγύρισμα. Η Μακάμπι είναι μια ομάδα στην οποία είχα παίξει και ο κόσμος με αγάπησε. Δεν υπήρχε κάποιο πλάνο να το πω σε ισραηλινό Μέσο, απλά έτυχε».
Σε μια αναδρομή στο παρελθόν και στην πορεία του δήλωσε πως:
«Κάθε φορά όταν τελειώνεις κάτι σκέφτεσαι πως θα μπορούσες να το κάνεις καλύτερα. Εγώ όμως είμαι χαρούμενος για τον κόσμο που γνώρισα και για τις ομάδες που έπαιξα. Έχω μόνο θετικά από αυτήν την καριέρα και αυτό είναι το κάλο. Υπάρχουν πολλά όπου μπορούσα να κάνω καλύτερα. Θα μπορούσα κάλλιστα να ήμουν πολύ πιο σταθερός επαγγελματικά όσον άφορα το μπάσκετ και να δουλέψω πολύ καλύτερα. Πολύς κόσμος με ρωτάει αν θα μπορούσα να πάω πιο ψηλά όπως στο NBA. Αυτό είναι πολύ σχετικό. Είχα την ευκαιρία. Δε θα άλλαζα όμως με τίποτα το πάθος και την ένταση που υπάρχει στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Δεν είναι ότι δε μου άρεσε το NBA,άπλα δεν ήταν για μένα. Πότε δεν ήμουν αυτός που θα έκανε κάτι διαφορετικό μόνο και μόνο για τα χρήματα. Την πρώτη φορά που πήγα ήμουν μικρός και ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Το 2003 ήταν πολύ δύσκολο για μένα δεν μπορούσα να προσαρμοστώ. Το έχω σκεφτεί άλλα προτίμησα να παραμείνω στην Ελλάδα και στον Ολυμπιακό. Για να είμαστε ειλικρινής είχα πάρα πολλές προτάσεις».
Όσον αφορά το σχόλια του κόσμου για την εξάσκησή που πραγματοποιούσε όσο αγωνιζόταν τόνισε πως:
«Για κάποιο λόγο ο κόσμος πιστεύει ότι δε δούλευα. Είναι αστείο να είσαι σε επαγγελματικό επίπεδο και να μη δουλεύεις. Οι περισσότεροι που βρίσκονται μέσα στο χώρο με βλέπανε που δούλευα και ήξεραν τι μπορώ να κάνω. Υπάρχουν πολλά γύρω από το όνομα μου. Οι συζητήσεις δε με ενοχλούν, με ενοχλούν όμως οι ιστορίες. Στη ζωή μου υπάρχουν πέντε άτομα που μπορεί να ξέρουν που θα είμαι. Δεν είμαι ιδιαίτερα ανοιχτός άνθρωπος».
Για το πρώτο του παιχνίδι δήλωσε:
«Το πρώτο παιχνίδι που έπαιξα στον Ηρακλή ήταν σοκ. Ούτε εγώ δεν περίμενα ότι θα παίξω, αλλά ήμουν καλός».
Όσον αφορά την ιστορική αναμέτρηση με τις ΗΠΑ στη Σαϊτάμα ανέφερε:
«Το παιχνίδι στην Ιαπωνία είχε πάρα πολλές στιγμές. Είναι κάτι το οποίο μ’ αρέσει να ξαναβλέπω και όχι επειδή έχω παίξει καλά. Είναι ένα παιχνίδι που είχε πάρα πολύ άγχος, ήταν μια νίκη που θέλαμε πάρα πολύ να την κάνουμε. Θυμάμαι συγκεκριμένα μου είχαν πει μην κάνεις βλακεία. Μου έλεγε ο Θοδωρής «όποτε πάρεις την μπάλα τρέχα, εξαφανίσου». Στο δικό μου μυαλό όταν έτρεχα σκεφτόμουν πως θα γυρίσω το κεφάλι μου μόνο όταν φτάσω στο τρίποντο».
Για τη σχέση του με τον Θοδωρή Παπαλουκά είπε:
«Με τον Θοδωρή είχα μιλήσει πάρα πολύ. Είναι πολύ κάλος μου φίλος, είναι από τους λίγους στο άθλημα που έχουμε κρατήσει καλή σχέση και εκτός γηπέδου. Θυμάμαι πάντα τον Θοδωρή να μου λέει <<πρέπει να μαζευτείς λίγο, μην ξεφεύγεις>>. Σαν μεγάλος αδερφός. Θυμάμαι στο Ολυμπιακό χωριό κυνηγιόμασταν, εγώ με ένα ποδήλατο και εκείνος με ένα πατίνι. Οποίος έπιανε τον άλλο θα του έριχνε φάπα. Μάλλον έχω φάει πιο πολλές από ότι εκείνος. Θυμάμαι στο Ισραήλ τον είχα δει να μιλάει με τον Μπλατ και άρχισα να τρέχω. Τότε μου είπε ο Μπλατ πως δεν έχω τρέξει πότε έτσι».
Για τις φιλίες στο χώρο του μπάσκετ τόνισε πως:
«Πάντα έχω ένα δισταγμό στη λέξη φίλος. Υπάρχουν πολλά παιδιά στο μπάσκετ που έχουμε περάσει καλά. Υπάρχουν άτομα που με έχουν στηρίξει με κάθε τρόπο, όμως το άτομο που με έχει υποστηρίξει πάντα και είναι μαζί μου είναι η γυναικά μου. Ήμουν τυχερός που τη γνώρισα και ακόμη πιο τυχερός που μου έκανε την τιμή να γίνει γυναικά μου. Σε όλο αυτό το δρόμο που έχω κάνει στην καριέρα μου είμαι τυχερός που μου έχει δώσει και δύο παιδιά».
Όσον αφορά την ιστορία με την κλινική που επισκέφθηκε στην Ελβετία επισήμανε πως:
«Υπάρχουν πολλά πράγματα πάνω στο συγκεκριμένο κομμάτι. Χάρις τους προέδρους τους κ. Αγγελόπουλος δεν έγινε ιδιαίτερα γνωστό και τους ευχαριστώ γι’ αυτό. Δεν πήγα στην Ελβετία μόνο για το θέμα κιλών. Άρχισα να έχω θέματα περισσότερο ψυχολογικά, οπότε είχα την ευκαιρία να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Δούλεψα πέρα από τους γυμναστές αρκετά και με ψυχολόγους. Όσο ήμουν εκεί ήμουν πολύ ήρεμος. Ήταν η καλύτερη επιλογή και ευχαριστώ πολύ που μου δώσανε αυτήν την επιλογή γιατί δεν ξέρω πόσο θα έπαιζα ακόμα αν δεν πήγαινα εκεί. Ήμουν 21-22 και δεν μπορούσα να διαχειριστώ όλη αυτή τη συζήτηση πίσω από μένα».
Όσον αφορά το μέλλον του ανέφερε χαρακτηριστικά:
«Δεν ξέρω αν το μέλλον μου θα έχει καμιά σχέση με το μπάσκετ. Αυτή τη στιγμή έχω αλλάξει θέση με τη γυναίκα μου. Τώρα προσπαθεί να ξαναβρεί τον δικό της δρόμο και είμαι εγώ με τα παιδιά. Παλιά μου ήταν εύκολο. Τώρα γίνονται ομηρικές μάχες με τα παιδιά. Οι ιστορίες για το μπάσκετ είναι για τα εγγόνια μου. Τα παιδιά μου μπορούν να με ρωτήσουν ευθέως ότι θέλουν».
Κλείνοντας, για το πρόβλημα που αντιμετώπισε με την αγοραφοβία ανέφερε:
«Όπως είπα πριν, στο μπάσκετ πέρα από τα ωραία υπήρχαν και τα άσχημα. Είμαι σε ένα επίπεδο αγοραφοβίας. Μπορεί σε ένα δωμάτιο με 10 άτομα που τρώνε να νιώσω άγχος και σε ένα γήπεδο με 10.000 άτομα να νιώθω πιο ωραία».
