Αν ο Παναθηναϊκός έχανε από την Μπάγερν, πολλά θα ήταν διαφορετικά. Σε μια σεζόν, που τα πάντα μπορεί να συμβούν, που η Βιλερμπάν ζευγαρώνει τις νίκες της «ταπεινώνοντας» την Μπαρτσελόνα, που ο Ολυμπιακός εκτροχιάζεται πριν το τζάμπολ, «χτυπημένος» από την πανδημία, που η Μακάμπι έχει χάσει 5/6 αγώνες με διαφορά ενός σουτ, κάθε νίκη είναι σημαντική.
Ο Γιώργος Βόβορας έστησε καλά την ομάδα κι ας έχασε στην πορεία τη μάχη του πάγκου από τον Τρινκιέρι, ο οποίος έκανε τρυκ δίχως απάντηση, όμως αυτό που μετράει είναι τι δείχνει ο πίνακας του σκορ. Κυρίως, όμως, έπεισε τους παίκτες του να ξεκινήσουν από το πίσω μέρος του γηπέδου κι αυτό ήταν που είχαμε επισημάνει εδώ και μέρες.
ταν οι «πράσινοι» κατεβάζουν σε λογικό σκορ τον αντίπαλο (όχι να δέχονται κοντά 90 πόντους), μπορούν να νικήσουν οποιονδήποτε. Επιτέλους είδαμε τον Καλαϊτζάκη. Μακρύς, με άνοιγμα χεριών, μπορεί να πιέσει, είναι κρίμα να μην βρίσκει ρόλο.
Βεβαίως, ούτε η παρουσία του νεαρού, ούτε η νίκη, καλύπτουν την απουσία πόιντ γκαρντ, καθώς ο Μακ είναι «2άρι» εγκλωβισμένο σε κορμί «άσου», ενώ ο Σαντ-Ρος είναι εξαιρετικός παίκτης, που κάνει πολλά στο παρκέ, αλλά πλέι μέικερ δεν είναι. Μιλήσαμε για εικόνες από τα παλιά, καθώς ο Παναθηναϊκός βούτηξε στο DNA του.
Είναι αταίριαστη η εικόνα του εξαιρετικού χθες Νέντοβιτς, να επιχειρεί ένα εξεζητημένο φλότερ, τη στιγμή που οι γηπεδούχοι έπρεπε να κρατήσουν την μπάλα και να παίξουν με τον χρόνο. Το ότι κατέληξε η μπάλα στο καλάθι είναι λεπτομέρεια, στην οποία δεν πρέπει να σταθούμε.
Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά να μην την πάθουμε όπως αρκετοί φίλοι του Ολυμπιακού, που μετρούσαν τους πόντους (ενδεχομένως δίχως πλήρη αγωνιστική εικόνα) του Μπόλντγουιν. Σχεδόν τα… έβαψαν μαύρα, για τον παικταρά που χάθηκε. Η εμφάνιση του Αμερικανού στο «Νίκος Γκάλης» ήταν εξήγηση γιατί δεν τον κράτησαν οι «ερυθρόλευκοι».
Παίκτης με 4/14 σουτ, 7 λάθη, πολλές κακές αποφάσεις και σχεδόν εκτός ελέγχου, δεν μπορεί να σταθεί σε ομάδες όπως οι δύο ελληνικές. Μπορεί σε 2-3 χρόνια να μεγαλουργεί στο ΝΒΑ, μπορεί να γίνει παίκτης του… εκατομμυρίου, όμως αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να σταθεί σε υψηλό επίπεδο, δεν μπορεί να είναι πρωταγωνιστής.
Κι αυτό το σημειώνω όχι γιατί έχουμε χωράφια να μοιράσουμε, αλλά γιατί ενθουσιαζόμαστε κι απογοητευόμαστε γρήγορα. Αντί επιλόγου: Αυτή η Εθνική δεν μπορεί να κριθεί, γιατί δεν είναι Εθνική. Τα παιδιά προσπάθησαν, κανείς δεν μπορεί να τους κακίσει.
Η ευθύνη για την εικόνα ανήκει κατά 80% σ’ εκείνους που πιστεύουν ότι μπορούν εν μέσω Ευρωλίγκας και λοιπών ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, με τους παίκτες του ΝΒΑ να είναι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, να ανοίγουν παράθυρα και 20% στον Γιώργο Βασιλακόπουλο, που μετέτρεψε την «επίσημη αγαπημένη» σε… μπουλούκι.
