Όσοι θυμούνται τα… παιδικά παραμύθια, οι ήρωες είχαν την ευκαιρία να τρίψουν μέχρι τρεις φορές το μαγικό λυχνάρι. Στον Παναθηναϊκό είχαν μια τεράστια ευκαιρία, βρίσκοντας την Αναντολού Εφές δίχως τον Λάρκιν και τον Ντάνστον, αλλά στην ουσία και χωρίς τον Μπομπουά, ο οποίος πρόλαβε να παίξει 1.09’’. Αν δεν κερδίσεις με αυτές τις συνθήκες την αρμάδα του Αταμάν, πότε θα την κερδίσεις; Κι όταν η ήττα έρχεται από έναν παίκτη, όχι κάποιον που δεν περίμενες, αλλά αυτόν που υποχρεωτικά θα πήγαινε η μπάλα, τότε έχεις αποτύχει στο διαγώνισμα γιατί απλά δεν… διάβασες.
Αν έβγαζε ο Τούρκος κόουτς λαγούς από το καπέλο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι κάποιος μπήκε στα… παπούτσια του Λάρκιν. Ο ίδιος παραδέχθηκε μετά το τέλος της αναμέτρησης ότι ο Μίσιτς ήταν και… Μίσιτς, και Λάρκιν, και Μπομπούα. Και μην σου πω και… Κάρι μαζί. Αλλά όταν ο παίκτης που περιμένεις ότι θα σηκώσει το επιθετικό φορτίο τελειώνει με 33 πόντους, τότε πρέπει να βρεις τι έκανες λάθος.
Αν πάλι, η «πράσινη» επίθεση ήταν σε ύπνωση, θα συζητούσαμε για κακή βραδιά. Μα ο Γιώργος Παπαγιάννης θα μπορούσε να αναρωτηθεί «τι άλλο να κάνω, σπαθιά να καταπιώ;». Μέχρι τρίποντο έβαλε κι ίσως να μπορούσε να μείνει και λίγο παραπάνω στο παρκέ. Ο Σέλβιν Μακ έκανε εξαιρετικό ντεμπούτο, ήταν οικονομικότατος κι εξαιρετικά εύστοχος, έδειξε χαρακτήρα, ειδικά όταν είχε απέναντί του τον Μίσιτς. Αλλά κι ο Ουάιτ διαρκώς ανεβαίνει, κι ο Σαντ-Ρος ήταν πολύ πιο ουσιαστικός, κι ο Παπαπέτρου παρότι άστοχος από την περίμετρο είχε καλές στιγμές.
Πού είναι το λάθος; Οι «πράσινοι» όφειλαν να εξαντλήσουν τον Μίσιτς. Στοχεύοντάς τον ασταμάτητα στην επίθεση, όπως μόνο ο Μακ έκανε με συνέπεια. Να τον αναγκάσουν να παίζει και στις δύο πλευρές του γηπέδου, να τον φθείρουν με φάουλ, να τον αναγκάσουν να κάνει κι αυτός φάουλ, να τον κουράσουν. Δεν το έκαναν κι αυτό τους κόστισε μια νίκη, που δύσκολα τη βρίσκεις ξανά.
Η προσέγγιση έπρεπε να ξεκινά από την άμυνα κι όχι από την επίθεση κι ήταν στιγμές που οι γηπεδούχοι έμοιαζαν να θέλουν να αντιπαρατάξουν το ταλέντο τους, απέναντι στο ταλέντο των παικτών της Εφές και μοιραία γνώρισαν την ήττα. Και ναι, δεν θα διαφωνήσουμε παλεύουν ως το τέλος, αρνούνται να παραδοθούν, αλλά στο τέλος της ημέρας το να χάνεις στις… λεπτομέρειες δεν καταγράφεται στον βαθμολογικό πίνακα. Και την ιστορία τη γράφουν οι νικητές.
Ο Παναθηναϊκός στην αρχή της περιόδου, δεν μπορούσε να ξεκινά με πρόθεση να κυκλώσει τον συγκεκριμένο αγώνα. Με τη διαφοροποίηση των συνθηκών όφειλε να το κάνει, ώστε να μην κρατά το καλό πρώτο δείγμα του Μακ, τη σαφή βελτίωση του Ουάιτ, την εκτόξευση του Παπαγιάννη. Κάτι είναι κι αυτό, αλλά σημασία έχει πόσες νίκες βάζεις στο σακούλι.
