Το τελευταίο που θα κάνουμε είναι να υποδείξουμε στον κόουτς Μπαρτζώκα πώς θα διαχειριστεί το υλικό, που έχει στα χέρια του. Ικανότατος είναι, εμπειρότατος, γνωρίζει καντάρια μπάσκετ. Ως εκ τούτου, ο δικός του λόγος μετράει. Εμείς, από την πλευρά μας, δεν μπορούμε παρά να καταγράψουμε δεδομένα, τα οποία μπορεί να είναι και… τυχαία, μπορεί κι όχι, οπότε τα όποια συμπεράσματα ενδέχεται να είναι κι αυθαίρετα.
Στον τελευταίο (χρονικά) αγώνα, κόντρα στην Αναντολού Εφές, ο Αταμάν έβλεπε τον Σέιν Λάρκιν να είναι ο… καλύτερος παίκτης του Ολυμπιακού. Αλλού πατούσε κι αλλού βρίσκονταν, αλλά δεν κουνήθηκε ούτε το τσουλούφι με τις ξανθιές ανταύγειες του Τούρκου προπονητή. Αποφάσισε ότι «θα ζήσει ή θα πεθάνει» με τον ηγέτη του. Κι ω του θαύματος, ο Λάρκιν με τρίποντα εκτός λογικής, πήρε το ματς.
Κανείς άλλος δεν έχει το ελεύθερο να κάνει ό,τι του καπνίσει, από την άλλη αν πρέπει να πάρεις ένα τρελό τρίποντο, τον Λάρκιν θέλεις να το επιχειρήσει. Ο Αταμάν δικαιώθηκε εξ αποτελέσματος, θα μπορούσε να ήταν ανάποδα τα πράγματα, σε κάθε περίπτωση έβαλε προτεραιότητα να κερδίσει τον σταρ του κι ας χάσει το ματς.
Ερχόμαστε στον Ολυμπιακό. Είναι δεδομένο (παραβιάζουμε ανοιχτές πόρτες) πως σημασία έχει με ποιον τελειώνεις το παιχνίδι, όχι με ποιον ξεκινάς, ειδικά αν είναι κλειστό κι η νίκη δεν έχει διαλέξει τον έναν από τους δύο αντιπάλους. Από τις έξι ως τώρα παρουσίες του στην Ευρωλίγκα, στις 2 έχει τελειώσει το ματς με τον Κώστα Σλούκα στην πεντάδα, με τον Σπανούλη να είναι στον πάγκο. Σε άλλες 2 αναμετρήσεις έχει τελειώσει με τον Βασίλη Σπανούλη και τον Σλούκα εκτός πεντάδας. Στο Μόναχο ήταν κι οι δύο στον πάγκο, ενώ κόντρα στην Εφές ήταν κι οι δύο μέσα.
Αλήθεια, με αυτή την κατανομή χρόνου και ρόλου, ποιος είναι ο ηγέτης; Να το γράψω πιο σωστά: Υπάρχει ηγέτης; Λέμε ότι ο Σλούκας δεν παίρνει τις προσπάθειες, που περίμενε κανείς να πάρει, αλλά δεν πήρε και τα κλειδιά, τα οποία σε κάθε περίπτωση δεν είναι στο τσεπάκι του Σπανούλη.
Ο Ολυμπιακός του Ίβκοβιτς έφτασε στην κορυφή όχι γιατί είχε υπερομάδα (το αντίθετο), αλλά επειδή είχε ξεκάθαρους ρόλους. Ο Μπαρτζώκας έχει να διαχειριστεί νέα δεδομένα, θέλει τον χρόνο του, αλλά πρέπει να μοιράσει ρόλους και να το κάνει με τρόπο ξεκάθαρο και πειστικό. Δεν γίνεται να κάνουν όλοι όλα, πρέπει να ποντάρει σε κάποιον κι ας χάσει. Άλλο να μην μπορεί να είναι ηγέτης (που αλίμονο, ο Ολυμπιακός έχει παίκτες γι’ αυτόν τον ρόλο), αλλά να μην του δίνεις το… ερέθισμα.
Αντί επιλόγου: Τη στιγμή που ο 12ος παίκτης είναι κατά κανόνα «διακοσμητικός», τη στιγμή που η περιφερειακή άμυνα… μπάζει από παντού, γιατί μένει ανενεργός ο Αντώνης Κόνιαρης, που αν μη τι άλλο έδειξε δείγματα αμυντικής γραφής και πέρυσι στην Ευρωλίγκα;
