Κάποιοι λένε πως η ιστορία δεν παίζει μπάσκετ, δεν… αθλείται γενικώς, άρα η επίκληση στα… έξι αστέρια είναι απρόσφορο μέσο. Ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να πάρει κάτι, κοιτάζοντας τον ουρανό του «Νίκος Γκάλης», αλλά παράλληλα όλοι πρέπει να αντιληφθούν πως την ιστορία τη γράφουν τα πρόσωπα. Κι η νίκη επί της Φενέρμπαχτσε μπορεί να μην γράφει ιστορία, δείχνει όμως τον δρόμο…
Ένας σύλλογος ΔΕΝ είναι μεγάλος λόγω του μπάτζετ του. Αλίμονο, αν τα κλαμπ ήταν… ελατήρια, τα οποία κάθε χρόνο αλλάζουν μέγεθος, ανάλογα με το πόσο κοστίζουν. Ένας σύλλογος είναι μεγάλος, λόγω νοοτροπίας, η οποία είναι ανεξάρτητη από το μπάτζετ. Η νοοτροπία της νίκης και του αποτελέσματος, είναι η διαφορά ενός μεγάλου σωματείου από ένα… μεσαίο. Οι μεσαίοι σύλλογοι έχουν αυτοσκοπό την προσπάθεια. Η καλύτερη δυνατή προσπάθεια, η μαχητικότητα, είναι σημαντικά κι από εκεί και πέρα το αποτέλεσμα μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, αρκεί να μην είναι καταστροφικό.
Οι μεγάλοι σύλλογοι, αποτελούνται από μεγάλους παίκτες, οι οποίοι μπαίνουν για να νικήσουν κι όχι απλά για να παλέψουν. Απαιτούν από τους εαυτούς τους τη νίκη και θέτουν τον πήχη πολύ ψηλά, ψηλότερα από το μπάτζετ τους. Έχουν όνομα βαρύ σαν ιστορία και το σέβονται, κυνηγώντας το αποτέλεσμα, ακόμα και όταν οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος τους.
Ο Παναθηναϊκός του Δημήτρη Γιαννακόπουλου είχε πολύ μικρότερο μπάτζετ από αυτό των μεγαθηρίων που αντιμετώπιζε (ΤΣΣΚΑ, Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, ΕφΈς, Φενέρ, Μακάμπι). Παρόλα αυτά δεν μπορούσε να διανοηθεί πως δεν θα έμπαινε σε κάθε ματς, για ένα μόνο αποτέλεσμα. Η ήττα, ακόμα και από το μεγαθήριο της ΤΣΣΚΑ των 45 εκατομμυρίων ήταν απαγορευμένη…. ως νοοτροπία.
Μία δήλωση, που θα υπονοούσε πως υπάρχει ικανοποίηση επειδή η ομάδα έφτασε κοντά στο σκορ, εναντίον οποιουδήποτε αντιπάλου, θα προκαλούσε αλυσιδωτές αντιδράσεις, διότι ο Δημήτρης ήξερε πως οι μεγάλοι σύλλογοι κυνηγούν ένα αποτέλεσμα. Δεν ήταν αφελής, αλλά γνώριζε πως για να μείνει η ομάδα μεγάλη, πρέπει οι στόχοι να είναι μεγάλοι.
Πριν την αναμέτρηση με τη Φενέρμπαχτσε διακρίναμε την απαρχή μίας νοοτροπίας, πως ο στόχος του Παναθηναϊκού είναι να παλεύει κι αν χάνει στις λεπτομέρειες υπάρχει… ικανοποίηση. Ο στόχος του είναι να μην τα παρατάει, να είναι ανταγωνιστικός, να μην χάνει πολύ.
Μετά το «αιώνιο ντέρμπι» ένιωσα την αίσθηση πώς υπήρξε ικανοποίηση επειδή ο Παναθηναϊκός έφτασε κάποια στιγμή στους 4 πόντους τη διαφορά, εναντίον ενός Ολυμπιακού του οποίου το μπάτζετ δεν είναι δα και δυσθεώρητο. Κάπου μπερδεύτηκα, είδα ξανά το σκορ για να αντιληφθώ ποιος κέρδισε και ποιος έχασε. Κακή νοοτροπία, για ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός.
Καταλαβαίνω ότι το κατέβασμα των προσδοκιών δρα προστατευτικά κάποιες φορές, όμως, αυτό το σκεπτικό «μικραίνει» τον Παναθηναϊκό. Η Ζαλγκίρις, με μικρότερο μπάτζετ, δεν… χάρηκε την ήττα από τη Βαλένθια, γι’ αυτό κι είναι στην κορυφή της βαθμολογίας. Και μην ξεχνάμε πως συμβόλαια 500-700.000 ευρώ, τα οποία υπάρχουν ακόμα σε κάποιους από τους παίκτες του Παναθηναϊκού, αποτελούν όνειρο θερινής νυκτός για τους Λιθουανούς.
Η Ζαλγκίρις δεν πήγε στο Φάληρο για να χάσει με λίγα από τον Ολυμπιακό, πήγε για να νικήσει και τα κατάφερε. Δεν παίζει ρόλο αν τελικά θα πάρει τις νίκες, αλλά δείχνει τον χαρακτήρα της, μη αποδεχόμενη πως είναι αρκετό το να είναι ανταγωνιστική.
Τα μπάτζετ δε παίζουν μπάσκετ. Η Μπάγερν και η Ζαλγκίρις έχουν μικρότερο μπάτζετ από τον Παναθηναϊκό, αλλά φιγουράρουν στις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας. Ο Παναθηναϊκός οφείλει να έχει αυτό σαν οδηγό και να διατηρήσει το ΠΡΕΠΕΙ γιατί ΜΠΟΡΕΙ. Και όχι μόνο το μπορεί, αλλά και το οφείλει στην ιστορία του. Και το μπορεί, επειδή το έδειξε κόντρα στη Φενέρμπαχτσε, όπου έπαιξε δίχως άγχος (και λόγω απουσίας του Παπαπέτρου), αλλά σαν… Panathinaikos.
