Ένα ντέρμπι αιωνίων μόλις δεύτερο ευρωπαϊκό ματς της σεζόν, αρχές Οκτώβρη δεν είναι δυνατόν να μας κάνει σοφότερους ούτε να βοηθήσει για ξεκάθαρα συμπεράσματα.
Δείχνει πάντως μία δυναμική που θα αποτελέσει τον φάρο για Μπαρτζώκα και Βόβορα ενόψει της συνέχειας. Μίας περίεργης, είναι η αλήθεια, συνέχειας στην Ευρωλίγκα όπου οι ισορροπίες διαταράσσονται από τη μία στιγμή στην άλλη λόγω του κορονοϊού. Δεν αποκλείεται δηλαδή στο τέλος της κανονικής περιόδου να δούμε… τέρατα στη βαθμολογία, ακόμη και… καλά για τις ελληνικές ομάδες που κακά τα ψέματα, με βάση τα ρόστερ και τις προοπτικές αυτών έχουν ως ταβάνι την πρόκριση στα πλέι-οφ.
Κλείνει η παρένθεση, επιστροφή στα του πρώτου ντέρμπι.
Ο Ολυμπιακός νίκησε για τους λόγους που θεωρείτο φαβορί πριν το τζάμπολ. Μεγαλύτερος κορμός παικτών από την περσινή σεζόν, άρα καλύτερη χημεία αυτή τη χρονική περίοδο. Και αυτή έκανε τη διαφορά. Ο Πρίντεζης των τριών πρώτων δεκάλεπτων που έδειξε πως η μπογιά του περνάει ακόμη και μπορεί να συνεχίσει να… διδάσκει κινήσεις στο ποστ απέναντι σε μαθητούδια.
Ο Βεζένκοβ που ήρθε από τον πάγκο του Μπαρτζώκα και έβαλε πολύτιμους πόντους. Ο Σπανούλης της τελευταίας περιόδου που μπορεί να μην έβαλε καθοριστικούς πόντους, έδωσε όμως ηρεμία μετά τη… θάλασσα του νευρικού Σλούκα στο φινάλε της 3ης περιόδου. Αν θέλετε ακόμη και ο Έλις με τον ΜακΚίσικ, όντας από την περσινή σεζόν και υπό τον Coach B είχαν μπει στο πετσί του ρόλου τους και προσέφεραν τα μέγιστα.
Η νίκη αυτή δεν δίνει τίποτε παραπάνω από ψυχολογία στον Ολυμπιακό που την πρώτη διαβολοβδομάδα θα δώσει μεν δύο εντός έδρας ματς, απέναντι όμως σε ομάδες με υψηλές βλέψεις, σπουδαίους προπονητές και παίκτες με προσωπικότητα όπως η Αρμάνι Μιλάνο και η Μακάμπι.
Ο Παναθηναϊκός έχασε για τον προφανή λόγο της έλλειψης οργανωτή. Ενός κενού που “φωνάζει” από τα φιλικά. Ναι, έλλειψε ο τραυματίας Μποχωρίδης και άλλαξε άρδην τα πλάνα του Βόβορα, αλλά ας μην υπερβάλουμε όσον αφορά τη χρησιμότητα του ταλαντούχου γκαρντ.
Έκανε μισό καλό ματς στη Μόσχα όπου στο 2ο ημίχρονο ήταν καθοριστικός, αλλά για να θεωρηθεί αναντικατάστατος πρέπει να φάει πολλά… ψωμιά ακόμα. Ο Νέντοβιτς πήρε μηδέν στη δημιουργία, ο Σαντ-Ρος το επαναλαμβάνω για μία ακόμη φορά, έχει επωμιστεί περισσότερους ρόλους από αυτούς που πραγματικά μπορεί να φέρει εις πέρας και σίγουρα δεν είναι οργανωτής του παιχνιδιού (και δεν πιστεύω ότι μπορεί να γίνει) ενώ ο Σάικς πήρε περισσότερο χρόνο απ’ ότι θα περίμενε κανείς για παίκτη με προπονήσεις που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Οι πράσινοι έδειξαν τσαγανό στην 3η περίοδο με το ξύπνημα του Παπαγιάννη αμυντικά (ο οποίος όμως στο 1ο μέρος έχασε κατά κράτος όλες τις μάχες της ρακέτας) και τον ηρωϊκό Παπαπέτρου που μόνο σέντερ δεν έπαιξε αλλά στην τελευταία περίοδο βιάστηκαν να γυρίσουν το ματς με τις κάκιστες επιλογές τους (1/11 σουτ και 2 λάθη στα πρώτα 6,5 λεπτά της περιόδου).
Δεν πιστεύω ότι άξιζαν κάτι παραπάνω, όμως το ότι δεν παράτησαν το ματς στο -15 και πάλεψαν με όσες δυνάμεις είχαν για ένα ματς που έμοιαζε από νωρίς χαμένο είναι στα συν και παρακαταθήκη για τη συνέχεια.
