Υπάρχουν δύο παίκτες, ο Τζόι Γκάτζο κι ο Αντριάνο Τοπάλι, οι οποίοι αίφνης έχασαν το δικαίωμα να αγωνίζονται στο πρωτάθλημα της Α2. Αμφότεροι κατάγονται από την Αλβανία, έχουν ελληνική ταυτότητα, αλλά μετά την απόφαση για μη συμμετοχή κοινοτικού στην κατηγορία, λες και κάποιοι αποφάσισαν να βγάλουν όλα τα ρατσιστικά τους ένστικτα στην επιφάνεια. Μόνο που δεν είναι σημερινό το πρόβλημα. Αργήσατε φίλοι να αντιληφθείτε πως η ΕΟΚ λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο, εδώ και χρόνια.
Επειδή κάποιοι όψιμοι επαναστάτες, έχουν ανεβεί στα κάγκελα τώρα που η διοίκηση Βασιλακόπουλου μετρά τις τελευταίες της μέρες, να σημειώσουμε ότι υπήρχαμε λίγοι, που κάναμε πραγματική αντίσταση, όχι για τα μάτια του κόσμου. Κι εμείς οι λίγοι, φωνάζαμε, αλλά… στου κουφού την πόρτα.
Είχα γράψει πριν χρόνια άρθρο με τίτλο «Ρατσισμός στην ΕΣΚΑ», που είχε προκαλέσει μάλιστα επερώτηση του ΚΚΕ στη Βουλή. Τότε, η Ένωση της Αθήνας απαγόρευε να υπάρχουν στις εφηβικές ομάδες περισσότεροι των τριών παικτών, που δεν είχαν ελληνική ιθαγένεια. Ήταν η εποχή που περιοχές όπως η Κυψέλη είχαν (θαρρώ συνεχίζουν να έχουν) σημαντικό αριθμό μεταναστών.
Είχα αναρωτηθεί τότε, αν παιδιά 14-15 ετών, κάνουν παρέα με τους φίλους τους, αλλά ξαφνικά τους λένε «τώρα φεύγουμε γιατί έχουμε προπόνηση, από την οποία εσείς αποκλείεστε», δεν τους κόβεις τη χαρά του αθλητισμού, δεν τους οδηγείς στο περιθώριο, δεν τους γκετοποιείς, με όποια αποτελέσματα ήθελε υπάρξουν.
Λίγο καιρό μετά, το σύνολο του ελληνικού μπάσκετ, που αδιαφόρησε για την παραπάνω ιστορία, επέτρεψε την αδικία στη Μέλνικα, ήταν άλλη μια ηλιόλουστη μέρα, γιατί στην Ελλάδα δεν έκανε ποτέ κρύο. Μια σπουδαία παίκτρια, που θέλησε να εντάξει στο δυναμικό του ο Αθηναϊκός, μπορούσε να παίζει ως Ελληνίδα στον Αστέρα Εξαρχείων, όχι όμως να μεταγραφεί στην ομάδα του Βύρωνα. Σημείωση: Την ίδια στιγμή που η Μέλνικα δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής, ο αδερφός της έπαιζε κανονικά ως Έλληνας! Η ΕΟΚ του Βασιλακόπουλου.
Όταν καιγόταν το χωράφι του γείτονα όλοι κοίταζαν με απάθεια. Τώρα έφτασε η φωτιά στο χωράφι του αντρικού μπάσκετ κι όλοι τρέχουν να σωθούν, φωνάζουν, κουβαλάνε νερά. Βλέπετε το εφηβικό, ή το μπάσκετ γυναικών, έχουν περιορισμένο ενδιαφέρον.
Αν επιτρέψει την αδικία, αν δεν φωνάξεις, τότε θα συμβεί ξανά και ξανά.
Όταν οι παράγοντες παίρνουν ευκαιριακές (οπορτουνιστικές, για να χρησιμοποιούμε κι όρους πολιτικής) αποφάσεις, βλέποντας κοντόφθαλμα το εφήμερο συμφέρον, είναι βέβαιο ότι θα χαλάσει το πράγμα. Η ΕΟΚ λειτουργεί με έναν ιδιότυπα ρατσιστικό τρόπο, αγνοώντας τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, το ότι ο αθλητισμός μπορεί να συνεισφέρει στην ένταξη των μεταναστών, αλλά κυρίως ότι οφείλει να έχει την κουλτούρα του πανανθρώπινου, των ανοιχτών συνόρων.
Κάπως έτσι ο Γιάννης κι ο Θανάσης Αντετοκούνμπο δεν μπορούσαν να παίξουν ως Έλληνες στην Α1, κάπως έτσι ο Νίκος Χαρδαλιάς σταμάτησε την ενασχόλησή του με το μπάσκετ, κάπως έτσι επενδυτές όπως οι Ντάνοι κι ο Γιέσπερ Ουίκστρομ έφυγαν, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω τους. Κι αυτά είναι πρόσωπα αναγνωρίσιμα. Πόσα ταλέντα χάθηκαν, πόσα παιδιά απογοητεύτηκαν, πόσοι ένιωσαν αφιλόξενη τη χώρα μας;
Φανταστείτε ο διοικητικός ηγέτης της Ομοσπονδίας να μην θεωρούσε εαυτόν πολιτικό άνδρα και δη με καταβολή από την κεντροαριστερά και το ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή, αν τις τύχες της ΕΟΚ είχαν άνθρωποι με σοβινιστικές αντιλήψεις, τι χειρότερο θα συνέβαινε; Βεβαίως, για όλα αυτά δεν είναι αμέτοχοι οι παράγοντες της διπλανής πόρτας.
