Η Λία Γκουζίνη, μετρά πολλά χρόνια στα γήπεδα, τόσο ως αθλήτρια, όσο κι ως προπονήτρια, ρόλος στον οποίο συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια. Στο ενεργητικό της μετρά αρκετούς τίτλους, ενώ κατέχει και την πρωτιά ως γυναίκα σε πάγκο αντρικής ομάδας και μάλιστα στην Α1 (με τον Πανελευσινιακό, αρχικά ως γυμνάστρια και έπειτα ως βοηθός προπονητή).
Φέτος επιστρέφει και πάλι σε ανδρική ομάδα, σε αυτή του Αμαρουσίου, ως άμεση συνεργάτης του Γιώργου Σκαραφίγκα. Για τη Λία το μπάσκετ δεν χωρίζεται σε ανδρικό ή γυναικείο, η φιλοσοφία του αθλήματος είναι ίδια…
– Τι θεωρείς πως είναι πιο δύσκολο, να προπονείς γυναίκες ή άνδρες;
«Στη θεωρεία είναι πιο εύκολο να προπονώ γυναίκες, αλλά στην πράξη είναι λιγότερο δύσκολο με τους άντρες. Οι γυναίκες μπορεί να είναι πιο συγκεντρωμένες, οι άντρες, όμως, έχουν μεγαλύτερη ικανότητα εκτέλεσης».
– Ποιες είναι οι μεγαλύτερες διαφορές;
«Πιστεύω ότι το μπάσκετ είναι το ίδιο, και για τους άντρες, και για τις γυναίκες. Οι διαφορές έχουν να κάνουν με τον σωματότυπο των αθλητών, με την ταχύτητα και τη δύναμη, αλλά η φιλοσοφία μου για το μπάσκετ παραμένει κοινή».
– Σε έχουν αντιμετωπίσει με επιφύλαξη, λόγω φύλου;
«Παντού στην αρχή υπάρχει μια επιφύλαξη, αλλά με την καθημερνή τριβή αυτό εξαλείφεται».
– Συνεργάζεσαι ξανά, μετά από την Ελευσίνα και την Πεντέλη, με τον Γιώργο Σκαραφίγκα που είναι και σύζυγός σου. Υπήρξαν δεύτερες σκέψεις, πριν πάρεις την τελική απόφαση;
«Δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη. Μετά από τόσα χρόνια συνεργασίας κι έχοντας την ίδια μπασκετική φιλοσοφία, η συνύπαρξη είναι εύκολη, έχοντας ο καθένας τον δικό του ρόλο στο γήπεδο».
– Είναι δύσκολο για ένα ζευγάρι να βρίσκεται στον ίδιο επαγγελματικό χώρο; Αναλύετε συστήματα και στο σπίτι;
«Παντού υπάρχουν δυσκολίες, είτε είσαι ζευγάρι είτε όχι, σε κάθε επαγγελματικό χώρο οι συνεργασίες έχουν θέματα. Προσπαθούμε να έχουμε ισορροπημένη σχέση στο γήπεδο και στο σπίτι και δεν μεταφέρουμε προβλήματα από τον ένα χώρο στον άλλο. Στο σπίτι δεν υπάρχει μπάσκετ».
– Μεγαλύτερη πρόκληση για εσένα είναι να γίνεις head coach σε αντρική ή γυναικεία ομάδα;
«Η μεγάλη πρόκληση για μια γυναίκα είναι να γίνει head coach σε μια αντρική ομάδα, γιατί είναι ένας χώρος ανδροκρατούμενος. Είναι κάτι που -αν δεν κάνω λάθος- δεν έχει γίνει ποτέ στην Ελλάδα, σε υψηλό επίπεδο».
– Είναι άμεσος, ή απώτερος στόχος σου;
«Σίγουρα είναι στόχος μου, άμεσος ή απώτερος θα δρομολογηθεί από τις συνθήκες και τις καταστάσεις».
– Ποιες είναι φιλοδοξίες σας για το φετινό Μαρούσι;
«Θέλουμε να δημιουργήσουμε μια ανταγωνιστική ομάδα, που θα στηρίζεται σε νέα παιδιά με πρωτεύον στόχο την παραμονή και δευτερεύον τη δημιουργία ενός βασικού κορμού, ώστε στο μέλλον να μπορούμε να έχουμε μεγαλύτερες φιλοδοξείς».
– Με την εμπειρία που έχεις ως αθλήτρια και ως προπονήτρια, πιστεύεις πως τα νέα παιδιά έχουν αλλάξει τον τρόπο που προσεγγίζουν το άθλημα;
«Ο τρόπος ζωής των παιδιών έχει αλλάξει, οι υποχρεώσεις είναι μεγαλύτερες με αποτέλεσμα να χάνουν τον βασικό στόχο, που είναι η χαρά κι η ευχαρίστηση».
– Αν ναι, ποιος είναι ο ρόλος και η ευθύνη του οικογενειακού περιβάλλοντος σε αυτό;
«Οι γονείς είναι πολύ πιο κοντά στα παιδιά, σε σχέση με το παρελθόν και πολλές φορές η “βοήθεια” τους δημιουργεί αντίθετα αποτελέσματα».
