Είμαστε φανατικά υπέρ του ελέγχου, αλλά πρέπει πάντα να ιεραρχούμε τις ανάγκες μας, κάτι που ο Βαγγέλης Γαλατσόπουλος κι όσοι μαζί του παίρνουν τις αποφάσεις για τον ΕΣΑΚΕ, μάλλον δεν καταφέρνουν να πράξουν. Ας δούμε τι έκανε ο πρόεδρος της λίγκας και τι έπρεπε να κάνει, ώστε να δώσει ανάσα σ’ ένα πρωτάθλημα, το οποίο παραπαίει, το οποίο είναι στα πρόθυρα της διάλυσης και σε κάθε περίπτωση είναι απολύτως αναξιόπιστο, στα μάτια του μέσου φίλαθλου.
Ο κ. Γαλατσόπουλος (σ.σ. εδώ να σημειώσουμε ότι η ευθύνη είναι συλλογική κι όχι ατομική, όμως αυτός ως προεδρεύων -κι όχι κατ’ ανάγκη πρόεδρος- έχει την πρωτοκαθεδρία) έφτιαξε Επιτροπή, η οποία έχει βασικό μέλημα να… κόβει εκείνες τις ομάδες, που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις. Μου θυμίζει το αξεπέραστο τραγούδι, με την εκπληκτική μουσική του αείμνηστου Θάνου Μικρούτσικου, που ερμήνευσε μοναδικά ο Γιώργος Νταλάρας και σε κάποια αποστροφή λέει «… την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα».
Αν ήθελε να αποτελέσει μέρος της λύσης κι όχι του προβλήματος, όφειλε να δημιουργήσει Επιτροπές Ενημέρωσης για τους νέους παράγοντες. Με την εμπειρία λαθών των προηγούμενων παραγόντων, θα μπορούσε να περιορίσει τις ζημιές, να τους βοηθήσει να αποφύγουν επαναλαμβανόμενα λάθη. Να δώσουμε ένα παράδειγμα, δίχως να είναι αυτό το κύριο πρόβλημα του ελληνικού μπάσκετ.
Παράγοντας ομάδας πλήρωσε σε δύο χρόνια περίπου 50.000 ευρώ, για έξι εισιτήρια με προορισμό το Λας Βέγκας. Εκεί κάθε καλοκαίρι γίνεται ένα μπασκετικό… νυφοπάζαρο, μόνο που αυτά τα δύο χρόνια η ομάδα του έπαιρνε παίκτες, οι οποίοι αγωνίζονταν χρόνια στην Ευρώπη. Δεν είναι ένας, είναι πολλοί. Αλήθεια, γιατί ξοδεύτηκαν αυτά τα χρήματα, στην προοπτική ανακάλυψης ενός παίκτη – φαινομένου;
Αν δεν περιοριστούν τα περιττά (για την κατάσταση, που βρίσκεται το ελληνικό μπάσκετ, για τη μικρή αγορά, που δεν μπορεί να καλύπτει τέτοιου είδους δαπάνες) έξοδα, οι παράγοντες θα φεύγουν τρέχοντας. Κι είπαμε, αυτό είναι το λιγότερο. Τα χρήματα, που δίνονται στον βωμό της προστασίας από κακές διαιτησίας, είναι μια τεράστια μαύρη τρύπα. Χρήματα, που πολλές φορές χάνονται στον δρόμο, χρήματα έτσι κι αλλιώς χαμένα.
Οι προπονητές έχουν ένα εργαλείο (Synergy), που έχει χαρακτηριστεί ως η… βίβλος των κόουτς. Και μπράβο στον ΕΣΑΚΕ, που τους βοήθησε. Δεν έπρεπε ένα αντίστοιχο εργαλείο να έχουν οι παράγοντες; Δεν έπρεπε να προστατεύονται από επιτήδειους, από μάνατζερ της κακιάς ώρας, από προπονητές επιρρεπείς σε σπατάλες, από ενδιάμεσους, που τάζουν την μπασκετική Εδέμ εν Ελλάδι;
Δεν έπρεπε να φτιαχτούν και μία, και… 21 επιτροπές, ώστε να λένε σε αυτούς που μπαίνουν στον χώρο, που έχουν άγνοια κι ενθουσιασμό (κακός συνδυασμός, όταν απέναντι υπάρχουν σαρκοφάγα), τι ΔΕΝ πρέπει να κάνουν, τι να αποφύγουν, πώς να σώσουν χρήματα, πώς να περιορίσουν εκείνες τις δαπάνες, οι οποίες στο τέλος θα τους κάνουν να νιώσουν και λίγο μαλάκες, που πλήρωσαν και δεν πήραν αντίκρισμα;
Αυτά έπρεπε να κάνει ο πρόεδρος κι αφού είχε κάνει όλα αυτά, να δημιουργήσει και μία, και 21 επιτροπές ελέγχου κι όποιος παραβιάζει τους κανόνες του παιχνιδιού να αποβάλλεται. Αλλά, δυστυχώς, δεν έκανε κάτι για να βοηθήσει τους νεόκοπους παράγοντες, οι οποίοι δεν είναι ότι φεύγουν, αλλά φεύγοντας αποτελούν τους βασικότερους δυσφημιστές του χώρου…
