Ποιος είμαι εγώ να κρίνω τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς; Ο… κανένας. Όμως, έχω ένα ελάττωμα: δεν με ψήνουν τα ονόματα, αλλά η δουλειά. Όπως με τον λατρεμένο (όχι άδικα) Ρικ Πιτίνο, έτσι και με τον θρύλο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, Σέρβο κόουτς, έχω ενστάσεις και συγνώμη, αλλά οφείλω να τις καταγράψω. Θα ήταν άδικο, όταν ασκούμε κριτική σε προπονητές της σειράς, σε παιδιά που παλεύουν να χτίσουν όνομα, να αφήνουμε στο απυρόβλητο εκείνους, οι οποίοι έχουν «ονοματάρα», οι οποίοι κάνουν… γκελ στον κόσμο.
Από τη στιγμή που έφυγε από την Κωνσταντινούπολη, δίχως να έχει ανακοινωθεί η επέκταση της συνεργασίας, ήταν εμφανές ότι τέλειωσε από τη Φενέρμπαχτσε. Αν δεν το είχαμε γράψει, αν δεν είχαμε αφήσει υπονοούμενα, αν δεν το είχαμε πει με όλους τους δόκιμους τρόπους, τώρα δεν θα είχαμε το δικαίωμα να το υποστηρίξουμε. Από την άλλη, όταν τα ρεπορτάζ από την Τουρκία βγάζουν βεβαιότητα, δεν μπορούμε να κάνουμε τους παντογνώστες.
Δύο φορές τον «ανανέωσαν» οι Τούρκοι συνάδελφοι κι ακολούθησε ο πλανήτης. Κάποιοι προχώρησαν και πιο μακριά, κλείνοντας μαζί με τον Ζοτς τον Σλούκα στη Φενέρ, αλλά αυτά θα έχουμε τον χρόνο να τα συζητήσουμε. Το 2020 λέει κανείς ότι δεν είναι 2012; Για τον Ομπράντοβιτς ο χρόνος δεν έχει… κυλήσει.
Σαν τώρα θυμάμαι τον κόσμο του Παναθηναϊκού να φεύγει δακρυσμένος και συνάμα ευτυχισμένος, παρά την απώλεια τίτλου από τον «αιώνιο» αντίπαλο στο ΣΕΦ, επειδή ο Ζοτς (με τη… μεταφραστική ευφυΐα του Δημήτρη Ιτούδη) είχε αφήσει να εννοηθεί ότι θα συνεχίσει στο τιμόνι της ομάδας. Ακολούθησαν σκληρές διαπραγματεύσεις, για όλους και για όλα, με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο να του δίνει αρχικά «γη και ύδωρ», στη συνέχεια μέχρι και τα κλειδιά της ομάδας. Αντ’ αυτού, όταν ο Σέρβος κόουτς αρνήθηκε να συνεχίσει, έκανε λόγο για… έλλειψη σεβασμού.
Ήταν πρόδηλο ότι δεν ήθελε να ρισκάρει, από τη στιγμή που έγινε (χάρη ΚΑΙ στα χρήματα, που αφειδώς ξόδεψε η οικογένεια Γιαννακόπουλου) μύθος στην Ευρωλίγκα. Περίμενε να βρεθεί ομάδα, η οποία θα του εξασφάλιζε συνθήκες, γεμάτο πορτοφόλι, δυνατότητα απόκτησης όποιου παίκτη επιθυμούσε, ώστε να συντηρήσει τον θρύλο του. Η Φενέρμπαχτσε πέταξε αρκετά εκατομμύρια δολάρια στον Βόσπορο, ο μαθητής (Ιτούδης) πλήγωσε τον δάσκαλο (Ομπράντοβιτς), για να προσθέσει κι άλλο δαχτυλίδι και να λογίζεται ως ο απόλυτος άρχοντας των δαχτυλιδιών.
Τώρα, που η Φενέρ έπαψε να έχει open στο μπάτζετ, τώρα που πρέπει να δοκιμαστεί, επιλέγει εκείνο που διάλεξε και το 2020: Να ξεκουραστεί, να κάνει… μπρέικ. Δικαίωμά του, αλλά δικαίωμά μας να λέμε πως ένας προπονητής πρέπει να δείχνει ότι είναι κορυφαίος κι όταν οι συνθήκες είναι… δυσμενείς. Και μην γυρίσουμε στο 2014 και την Μπανταλόνα, δεν έχει ουσία.
Τσάμπα οι… αγκωνιές στο αεροδρόμιο, τα χαμόγελα. Ο Αλί Κοτς νιώθει… Δημήτρης Γιαννακόπουλος στην τοποθεσία Κωνσταντινούπολη, θα μπορούσε να είναι το διαδικτυακό επιμύθιο της ιστορίας κι ο Ζοτς «σημαδεύει» το επόμενο μεγάλο deal. Μαγκιά του…
