Σε εποχή δίχως αγωνιστική δραστηριότητα, η μέρα είναι υπερβολικά γεμάτη από ειδήσεις, αλλά μάλλον καμία δεν έχει αισιόδοξες νότες. Το μπάσκετ στην Ελλάδα μοιάζει με… κινούμενη άμμο κι όποιος είναι πάνω βουλιάζει. Το γιατί μπορεί καθένας να το ερμηνεύσει διαφορετικά, αλλά σημασία τώρα έχουν τα γεγονότα. Κι είναι (σχεδόν σε όλα) κοινός ο παρονομαστής: Ο Παναθηναϊκός. Εδώ κι αν μιλάμε για… κινούμενη άμμο.
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος κρατά κλειστά τα χαρτιά του, κάτι που λογικά θα κάνει μέχρι τις 3 Ιουνίου, οπότε και θα παραχωρήσει συνέντευξη Τύπου, όπου θα ειπωθούν πολλά. Η πιθανότητα αποχώρησης από το μπασκετικό τμήμα είναι πλέον μέρος της ατζέντας των καθημερινών συζητήσεων, η αποτυχία του PAO ALIVE είναι σημείο αναφοράς, το να κρατήσει και τα δύο καρπούζια κάτω από μια μασχάλη (ΚΑΕ κι Ερασιτέχνη) μοιάζει πολύ δύσκολο. Αλλά αυτά θα τα δούμε εν καιρώ…
Οι Καταλανοί γράφουν ότι ο Νικ Καλάθης προβάρει τα «μπλαουγκράνα», δίχως να υπάρχει αντίδραση από την Αθήνα, παρότι ο παίκτης δεσμεύεται με συμβόλαιο. Αν και δια του Τύπου δεν γράφεται ιστορία (καταγράφεται), μοιάζει να είναι δεδομένο ότι ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί (περισσότερο από το «δεν θέλει») να κρατήσει παίκτη με τόσο βαρύ συμβόλαιο. Δεν είναι επιλήψιμο, αλίμονο, αλλά είναι μια πραγματικότητα.
Η απάντηση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στον Τζόρντι Μπερτομέου, η νέα «επίθεση» στην Ευρωλίγκα, δείχνει ότι είναι σε εξέλιξη μια μπασκετικά ακτιβιστική «πράσινη» ενέργεια. Ακτιβισμός δίχως σχέδιο, ή πλάνο για μετακίνηση στο Τσάμπιονς Λιγκ; Είναι πάγια η άποψη (και του γράφοντος) ότι δεν μπορεί ν’ ανθίσει το «τριφύλλι» στα χωράφια του BCL.
Δεν μπορείς από τα ντέρμπι με τη Ρεάλ να «βολεύεσαι» σε νίκη επί της Μανρέσα, από τις κόντρες με την Αρμάνι Μιλάνο να πηγαίνεις στα ματς με τη Σάσαρι, από τις μονομαχίες με τη Φενέρμπαχτσε και την Εφές, να θέλεις να υποτάξεις την Τουρκ Τέλεκομ και να ελπίζεις ότι θα πάει κόσμος να δει τον αγώνα με τη Στρασμπούργκ, ή τη Νίζνι, γιατί αυτός ο κόσμος έμαθε να νικά (ή να χάνει, αλλά να παλεύει) την ΤΣΣΚΑ Μόσχας.
Αν ο Παναθηναϊκός σκοπεύει να φύγει από την Ευρωλίγκα, προφανώς δεν χρειάζεται παίκτες σαν τον Καλάθη, για να παίξει στο Τσάμπιονς Λιγκ. Προσωπολάτρης ουδέποτε ήμουν, θεωρώ υπερβολικά τα χρήματα που παίρνει ο Νικ, αλλά αν θέλεις να συνεχίσεις στην Ευρωλίγκα χρειάζεσαι παίκτες σαν τον Καλάθη. Αν πρόκειται να φύγεις, αντιλαμβάνομαι την απαξίωση προς τον Μπερτομέου και τη διοργάνωση, αν όχι δεν καταλαβαίνω τη στρατηγική.
Την ώρα που η Basket League μοιάζει να βυθίζεται σε ανυποληψία, ο Παναθηναϊκός βάζει «βέτο» για να μην επιστρέψει ο Ολυμπιακός, παρότι είναι δεδομένο ότι δίχως τη δική τους κόντρα, το ελληνικό μπάσκετ δεν έχει κάτι να πουλήσει. Κι αλήθεια, είναι σημαντικότερη η διαμάχη των δύο, ή το μέλλον της λίγκας; Μην βιαστεί κανείς να μιλήσει για νομιμότητα και ποιος πρέπει να ανεβεί, όταν έχει ψηφιστεί το έκτρωμα, που θέλει τη βαθμολογία ισχυρή ως προς τον πρωταθλητή (και φαντάζομαι ως προς τις ομάδες που θα βγουν στο Τσάμπιονς Λιγκ) κι ανίσχυρη ως προς την ουρά του βαθμολογικού πίνακα, προκειμένου να διασωθούν Άρης και ΠΑΟΚ.
Την ίδια στιγμή, ο Παναθηναϊκός αποδέχεται την αύξηση των ομάδων σε 16, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι είναι ζήτημα αν υπάρχουν 10 σωματεία, που να μπορούν να σταθούν με αξιώσεις στην Α1. Κι αναφέρομαι στον Παναθηναϊκό, γιατί μοιάζει να ελέγχει την πλειοψηφία των ψήφων στον ΕΣΑΚΕ.
Πρωτάθλημα δίχως Ολυμπιακό, Ευρωλίγκα δίχως (αυτό είναι με πολλά ερωτηματικά) Παναθηναϊκό και Παναθηναϊκός δίχως Ευρωλίγκα, Basket League με 16 ομάδες δίχως έσοδα κι ενδιαφέρον, παίκτες από το πάνω ράφι που φεύγουν δίχως να γίνεται καν διαπραγμάτευση. Το ελληνικό μπάσκετ είναι σήμερα ασορτί με τον καιρό…
