Αν δει κανείς σήμερα τον Παναθηναϊκό μοιάζει με ένα μπουκάλι, που οδηγείται προς τον… λαιμό. Στενεύει το πέρασμα, ζορίζει η κατάσταση κι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος πρέπει να πάρει δύσκολες αποφάσεις. Δεν μπορεί να κάνει πίσω, μοιάζει να μην μπορεί να ελιχθεί, είναι πλέον σε μια κατάσταση, που η όποια απόφαση θα έχει… πόνο.
Ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού δεν είναι… συνηθισμένος άνθρωπος. Εκεί που θεωρείς ότι αντιλαμβάνεσαι τον τρόπο σκέψης του, μπορεί να σε εντυπωσιάσει. Ως εκ τούτου, όποιος επιχειρήσει να στοιχηματίσει για την επόμενη κίνησή του, ας είναι φειδωλός. Εκεί που θεωρείς ότι όλα είναι καλά, μπορεί να τα ανατρέψει και να δημιουργήσει ταραχή, εκεί που λες είναι στα σχοινιά, μπορεί να βγει από πάνω, δίχως να τσαλακωθεί.
Αυτή τη στιγμή μοιάζει να είναι στα σχοινιά. Με την Ευρωλίγκα μπήκε σε συγκρουσιακή διαδικασία και δεν μπορεί κάθε φορά να απειλεί με αποχώρηση. Όταν έφτασε ένα βήμα πριν να ηχήσουν οι σειρήνες του πολέμου, αποσύρθηκαν τα στρατεύματα πριν το καταλάβουμε. Μπορεί να γίνει και σήμερα αυτό; Όχι, δίχως να τραυματιστεί το προφίλ του, όχι δίχως να θεωρηθεί ότι υπαναχώρησε και σίγουρα ΟΧΙ, δεν μπορεί να παίξει ξανά το χαρτί «φεύγω». Άρα εδώ είναι υποχρεωμένος να πολεμήσει σε ανοιχτό χώρο κι όχι να κάνει… κλεφτοπόλεμο.
Με το PAO ALIVE μοιάζει να μην έπεισε. Ανέβασε ψηλά το θέμα, θεωρώντας ότι θα έχει την αποδοχή και σίγουρα κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει τα λίγα χρήματα, που πολλοί φίλοι του συλλόγου έδωσαν από το υστέρημά τους. Τα μεγάλα πορτοφόλια δεν άνοιξαν, το 1/20 που ενδέχεται να καλύψει δεν κρύβει την παραμικρή επιτυχία, οπότε αν το προσπεράσει κακώς το είχε αναδείξει ως μείζον ζήτημα πριν έναν χρόνο, αν επιμείνει πρέπει να παραδεχθεί ότι οι επιφανείς φίλοι του Παναθηναϊκού δεν τον στήριξαν. Και σαφέστατα δεν είναι δική του η ευθύνη.
Η κόντρα με τους οργανωμένους αποτελεί άλλη μια ανοιχτή πληγή, η οποία κακοφόρμισε στο κλειστό του «Αγίου Θωμά», τη στιγμή που η ομάδα του βόλεϊ πανηγύριζε έναν τίτλο μετά πολλών βασάνων και χρόνων. Δείγμα του ότι υπάρχει ανοιχτό μέτωπο. Και ποτέ ένα τέτοιο μέτωπο δεν φέρνει ευτυχία, όποιος κι αν νικήσει, όποιος κι αν έχει το δίκιο με το μέρος του.
Προσθέστε το ζοφερό οικονομικό περιβάλλον, τις προβλέψεις για εξαιρετικά μειωμένα έσοδα, την ασάφεια ως προς το αν θα μπορεί (και κατά πόσο) να γεμίσει το «Νίκος Γκάλης», συμβόλαια – βαρίδια, όπως αυτό του Φριντέτ και -όπως εξελίσσεται- του Καλάθη, τη φθορά του χρόνου, το ότι από το 2012 και μετά δεν έχει καταφέρει να δει την ομάδα εκεί που ονειρεύεται.
Αν ήταν άλλος στη θέση του, ίσως να είχε φύγει ήδη. Μπορεί κι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος να έχει φύγει και να το ανακοινώσει στις 3 του Ιούνη. Μπορεί και να επιχειρήσει μόνος του, κόντρα σε όλους και όλα, να σηκώσει τη σημαία ψηλά και να προχωρήσει δίχως να… μετρά εχθρούς και φίλους, δίχως οικονομικές μελέτες, σε πείσμα της λογικής των αριθμών.
Αν ο Παναθηναϊκός επιλέξει το Τσάμπιονς Λιγκ υποβαθμίζει την προοπτική της επιστροφής στα υψηλά στρώματα της Ευρώπης. Όχι πως είναι εύκολο να το πετύχει στα αμέσως επόμενα χρόνια. Το να επιλέξει να κατεβεί επίπεδο, ακόμα κι αν κατακτήσει (όπως η ΑΕΚ) τον τίτλο, θα είναι περιορισμένης αξίας και σημασίας, αλλά την ίδια στιγμή θα απολέσει τη δυνατότητα επιλογής παικτών από τα πάνω ράφια. Το γνωρίζει κι ο ίδιος.
Άνευ Ολυμπιακού, η κατάκτηση των εγχώριων τίτλων είναι μια εντελώς αδιάφορη πράξη, ουδείς εκ των φίλων του συλλόγου θα το… γιορτάσει. Ως εκ τούτου, αν δεν είναι στην Ευρωλίγκα μπορεί να μειώσει το λειτουργικό κόστος, αλλά θα εκμηδενίσει το ενδιαφέρον. Όλα αυτά, φυσικά, τα έχει σκεφτεί και τα γνωρίζει καλύτερα από εμάς. Τι θα αποφασίσει, το ξέρει μόνο εκείνος. Όμως είναι δεδομένο πως βρισκόμαστε μπροστά από το πιο κρίσιμο σταυροδρόμι του συλλόγου, από τον 1991 και μετά…
