Έχουμε 28 Μαΐου κι ήδη, όσοι κάνουμε ρεπορτάζ, αναρωτιόμαστε τι θα γίνει καλό… Ιούλιο. Το μπάσκετ ζει πρωτόγνωρα δύσκολες καταστάσεις κι όποιος θεωρεί πως γι’ αυτό φταίει η πανδημία κι η επικείμενη οικονομική κρίση, είτε δεν έχει ασχοληθεί ποτέ με το σπορ, είτε ανήκει στο οικογενειακό περιβάλλον του Γιώργου Βασιλακόπουλου. Οι κατηγορίες διαλύονται, οι ομάδες αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τα οξυμένα προβλήματα κι η διοίκηση της ΕΟΚ ξιφουλκεί με τον… αέρα.
Πάμε στα γεγονότα. Είναι κοινό μυστικό ότι ο Κωστής Ζομπανάκης είναι προβληματισμένος, αναφορικά με το αν θα συνεχίσει στο Ρέθυμνο. Για την ώρα είναι αναποφάσιστος, κοιτάζοντας περισσότερο την πόρτα της εξόδου και λιγότερο το πορτοφόλι του, για να δει αν και πόσα χρήματα υπάρχουν για να ξοδευτούν. Και μιλάμε για μια εξαιρετικά νοικοκυρεμένη ομάδα.
Ο Πανιώνιος, που αν ισχύσουν τα γηπεδικά κριτήρια πρέπει να βρει (και) στέγη, έβαλε πωλητήριο, που έγινε αφορμή «χαρτοπόλεμου» ανάμεσα σε διοίκηση κι Ερασιτέχνη. Μηδέν εις το πηλίκον, ενώ την ίδια στιγμή η οικογένεια Μπούμπουρα κρατά κλειστά τα χαρτιά της, αναφορικά με το μέλλον του Ήφαιστου. Ο Ιωνικός είναι κι αυτός σε μεταβατικό στάδιο, δίχως να έχει διασφαλιστεί η συμμετοχή του.
Στον Άρη ακόμα ψάχνουν τον Γουλιέλμο, για να δουν τι θα κάνουν με τις μετοχές, στον ΠΑΟΚ για την ώρα επικρατεί σιωπή ασυρμάτου, ο Κολοσσός αν κατεβεί θα έχει μόνο Έλληνες παίκτες στη σύνθεσή του, είναι αμφίβολο αν μπορεί να τα βγάλει πέρα ο Διαγόρας, ενώ κι από το Λαύριο δεν είναι καλά τα μαντάτα.
Στην Α2 ο Απόλλων Πατρών είναι προς πώληση, αλλά ο πρώτος που ενδιαφέρθηκε έφυγε… τρέχοντας. Η διοίκηση της Δάφνης Δαφνίου «χαιρέτησε» επισήμως, δίχως να είναι γνωστό αν υπάρχει διάδοχη κατάσταση. Σε Τρίτωνα, Κόροιβο, Αμύντα υπάρχει πολύ λίγα χρήματα (η ομάδα της Αμαλιάδας μοιάζει να είναι στη χειρότερη κατάσταση), ενώ κι οι υπόλοιπες ομάδες… βράζουν στο ζουμί τους.
Πρόδηλο είναι πως το όλο σκηνικό δεν συνδέεται με την πανδημία, ότι το πρόβλημα προϋπήρχε κι απλά τώρα εκδηλώνεται, βοηθούσης της επικείμενης κρίσης. Το πρόβλημα προϋπήρχε. Τι έχει κάνει γι’ αυτό η διοίκηση Βασιλακόπουλου; Κι αλήθεια, πώς εικάζουν αυτάρεσκα οι διοικούντες ότι είναι πετυχημένοι, τη στιγμή που η δική τους «μεγάλη» κατηγορία έχει μικρύνει σε βαθμό… κακουργήματος; Τι έχει κάνει γι’ αυτό η απολύτως ευθυγραμμισμένη με τα «θέλω» του Βασιλακόπουλου διοίκηση του ΕΣΑΚΕ; Απολύτως τίποτα.
Σε μια προσπάθεια να σταματήσει η κατρακύλα, ανακοινώνονται μέτρα πρόληψης, απέναντι στους μπαταχτσήδες της επόμενης μέρας, αλλά κι αυτό δεν προσφέρει βιώσιμη λύση. Θα οξύνει το πρόβλημα (ποιος θα βάλει 200.000 ευρώ μέχρι το τέλος του επόμενου μήνα), χωρίς αυτό να είναι αναγκαία κακό. Όπως και να ‘χει, το μοντέλο του μπάσκετ, έτσι όπως το γνωρίσαμε, μοιάζει παρωχημένο κι αν δεν αλλάξει άμεσα (κυρίως σε υψηλό διοικητικό επίπεδο) το άθλημα θα οδηγηθεί σε πλήρη αποσύνθεση.
