Αυτές οι μέρες, που είτε είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι, είτε υπολειτουργούμε στη δουλειά, προσφέρονται για σκέψη, περισυλλογή και λήψη αποφάσεων. Έτσι τουλάχιστον το εκλαμβάνω και το παλεύω εγώ. Σε συνδυασμό με την ανάγκη για επικοινωνία, κάθομαι και γράφω τις πρώτες μου σκέψεις, για το αύριο του ελληνικού αθλητισμού, μέσα από το πρίσμα του κορωνοϊού.
Για ακόμα μια φορά, επιβεβαιώνεται το πόσο πιστή μικρογραφία της κοινωνίας είναι ο αθλητισμός και πώς όλες οι εκφάνσεις της έχουν άμεση σύνδεση και αντίκτυπο.
Δημόσια υγεία, το ύψιστο κοινωνικό αγαθό
Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να το ζήσουμε κι αυτό! Να μιλάμε για καραντίνα και δημόσια υγεία και να μην είναι από κάποιο βιβλίο, ή ταινία επιστημονικής φαντασίας, αλλά από την καθημερινότητά μας. Να μην ξέρουμε τί μας ξημερώνει και να αντιδρούμε μπροστά στο άγνωστο, σπασμωδικά, ενδεχομένως και καθ’ υπερβολή.
Οι ίδιοι άνθρωποι, με τους ίδιους ρόλους και τα ίδια μυαλά, αποδεχόμαστε χρόνια τώρα να υποβαθμίζεται καθημερινά η δημόσια υγεία και κατ’ επέκταση η προσωπική μας. Χωρίς να αντιδράσουμε για τα χάλια της, όταν τη… συναντήσαμε, είτε ως αθλητές, είτε ως φίλαθλοι. Νοσοκομεία, χωρίς συντήρηση κι υλικοτεχνική υποδομή, με ελεγχόμενη καθαριότητα, ασθενείς, επισκέπτες, ακόμα και το ιατρικό προσωπικό να παραβιάζει βασικούς κανόνες ασφαλείας, πολλές φορές να μην τηρεί ούτε βασικούς κανόνες υγιεινής!
Αλλά πριν φτάσουμε στο να… συναντηθούμε με το σύστημα υγείας, πόσοι από εμάς δεν έχουμε κάνει κάποιο άθλημα σε γήπεδα με ξεχασμένα μπάζα, με πατώματα που γλιστράνε κι έχουν επικίνδυνη κλίση, με αποδυτήρια που δεν μπορείς να σταθείς από την παλαιότητα και τη βρώμα;
Πόσοι από εμάς δεν έχουμε τρέξει στην αγαπημένη μας ομάδα, σε συνθήκες πολέμου, με σκάλες και κερκίδες από το πάλαι ποτέ, να τρέμουν ολόκληρες στην είσοδο του κόσμου και χωρίς καμία δυνατότητα να κάνουμε τη φυσική μας ανάγκη, δίχως υψηλό βαθμό επικινδυνότητας να γίνουμε δέκτες επικίνδυνων βακτηριδίων.
Μέριμνα για το αύριο
Το «αύριο» πολλές φορές είναι πιο κοντά από όσο νομίζουμε ή ακούγεται, κι όταν το αύριο γίνει «σήμερα», ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω για να προλάβουμε να μεριμνήσουμε. Μέχρι να το καταλάβουμε, έχει γίνει «χθες» κι εμείς προσπαθούμε να μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα.
Τώρα είναι η κατάλληλη ώρα να δούμε τα πλεονεκτήματα και τα αρνητικά και να σχεδιάσουμε για την κάλυψη των αναγκών και τη μετέπειτα ανάπτυξη. Εάν περιμένουμε να χτυπήσει ο επόμενος ιός, θα είναι αργά, δεν θα μπορούμε να δράσουμε, θα είμαστε σε αποκατάσταση γι’ αρκετό καιρό με άγνωστα αποτελέσματα.
Τα νέα παιδιά, τα προπονητικά προγράμματα, οι εγκαταστάσεις, η εκπαίδευση των επαγγελματιών κάθε αθλήματος κι η εφαρμογή όλων αυτών, είναι που πρέπει πάντα και καθημερινά να μας απασχολούν.
Εάν ο ιός χτυπήσει, ο χρόνος που θα χρειάζεται για να ανακάμψουμε θα είναι μεγαλύτερος, το κόστος επίσης, και πέρα από τη στείρα κι ίσως και χαμηλής ποιότητας παρουσία που θα έχουμε στον αθλητισμό, ο κόσμος θα νοσεί και σωματικά αλλά και πνευματικά. Αν τώρα δεν σχεδιάσουμε, θα υποχρεωθούμε μια ζωή να κυνηγάμε και να νιώθουμε κυνηγημένοι στο… φυσικό μας περιβάλλον. Δεν το θέλουμε αυτό.
Διαβίωση με κανόνες και νόμους
Χρόνια ακούω τα ίδια και τα ίδια, από κάθε υπεύθυνο φορέα, ή δημοσιογράφο, για την ύπαρξη αλλά μη τήρηση των νόμων. Καθημερινά γίνομαι μάρτυρας, ή πρωταγωνιστής του φαινομένου, σε μια κοινωνία όπου τα μέλη της προσπαθούν για το εύκολο, με σύμμαχο την πονηριά (όχι την εξυπνάδα) κι αντί να σκέφτονται τις επιπτώσεις των πράξεών τους, σκέφτονται τη δικαιολογία για την τέλεση αυτών, αν πιαστούν με τη… γίδα στην πλάτη.
Μόνοι μας πρέπει να πιστέψουμε και να πειθαρχήσουμε. Είμαστε ένα κομμάτι, ίσως μικρό, το οποίο όμως έχει επίδραση σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Η ασημαντότητα είναι ιδιαιτέρως σημαντική.
Μένουμε σπίτι και δεν κυκλοφορούμε άσκοπα, όχι γιατί είμαστε άρρωστοι ή επικίνδυνοι, αλλά γιατί μπορεί κολλήσουμε και να διασπείρουμε ένα ιό, πολύ επικίνδυνο και άκρως μεταδοτικό.
Συμφωνούμε και φτιάχνουμε καταστατικά και κανονισμούς παιδιάς και νόμους και προκηρύξεις, για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, όπου η ισχύς είναι αμερόληπτη προς όλους.
Υπάρχει, αλήθεια, άλλος δρόμος, όπου όποιος δεν θέλει δεν θα υπακούει κι ο πλουσιότερος – δυνατότερος θα προσαρμόζει τους νόμους στα μέτρα του; Αυτή τη στιγμή θαρρώ πως συμφωνούμε ότι ο δρόμος της αλληλεγγύης και της ειλικρίνειας είναι μονόδρομος.
Αυτάρκεια
Πόσο απαραίτητο είναι να έχεις κάποιο «χρόνο ζωής», στηριζόμενος στις δικές σου ανάγκες. Αυτό, σε συνδυασμό με τη συνεργασία και την αλληλεγγύη, μπορεί να επιφέρει θαυμαστά αποτελέσματα, αρκεί να μην είσαι αντίθετος σε αυτόν που κρατάει την πρώτη ύλη, ή βρίσκεται στο μέσο του δρόμου.
Εξηγούμαι ευθύς εξαρχής: Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα κι ίσως και κάποια που μπορούμε να έχουμε να μην είναι σε ποσότητες για πάντα, αλλά το τίποτα και το καθόλου είναι καταστροφικό. Όλες οι ενδιάμεσες καταστάσεις παλεύονται…
Οι ανάγκες για μάσκες και αντισηπτικά υπερπολλαπλασιάστηκαν, η ζήτηση των τροφίμων επίσης, ακόμα και η χρήση του διαδικτύου έχει φτάσει σε επίπεδα ρεκόρ. Σε έναν κόσμο που βρίσκεται σε κρίση, αν μπορείς να έχεις κάποια από αυτά, στηριζόμενος σε δικές σου δυνάμεις, ο χρόνος είναι σύμμαχος, αν όμως δεν έχεις δυνατότητα για τίποτα, τότε κάθε στιγμή που περνά κάνει το μέλλον δυσοίωνο.
Ελάτε τώρα στο δικό μας, αθλητικό περιβάλλον, όπου οι πόροι για το μικρότερο σωματείο μέχρι τη μεγαλύτερη ομοσπονδία προέρχονται (κακώς) από κρατικά χρήματα. Δεν υπάρχει πλάνο, ώστε να μετατραπεί ένα αδρανές σύνολο σε παραγωγική μονάδα, που θα μπορεί να αυτοδιαχειρίζεται τα έσοδα, τα οποία θα παράγει, με στόχο κατ’ αρχήν τον ισοσκελισμό με τα έξοδα και -γιατί όχι- την κάθετη κερδοφορία.
Την ώρα που η απόκτηση φθηνού ξένου εργατικού δυναμικού (ως προς το κομμάτι των παικτών) είναι εύκολη λύση, η πραγματική και βιώσιμη λύση είναι η επένδυση σε Έλληνες παίκτες νεαρής ηλικίας. Την ώρα που οι προπονητές μοιάζουν αναλώσιμα υλικά, η λύση είναι η εμπιστοσύνη στο πλάνο κι η επιλογή κόουτς, ο οποίος θα δουλέψει σε βάθος χρόνου με πρόγραμμα και πολυετές πλάνο.
Ακόμα και στο κομμάτι της… εμφάνισης, του αυτονόητου «θα φοράμε μια μπλούζα κι ένα σορτσάκι», η απουσία ελληνικής βιομηχανικής παραγωγής αθλητικών προϊόντων (μόνο κάποιες βιοτεχνίες ιματισμού αντιστέκονται και προτείνουν εναλλακτικές λύσεις) ενδέχεται να δημιουργήσει προβλήματα, λόγω κορωνοϊού στην ένδυση των ομάδων για τη νέα περίοδο.
Αλλά για το καθένα από αυτά θα μιλήσουμε τις επόμενες μέρες, διεξοδικά κι εμβαθύνοντας στο θέμα/πρόβλημα.
Ατομική ευθύνη
Η καναπεδάρα μπορεί να μας οδηγήσει σε μονοπάτια χωρίς γυρισμό, σε δρόμους με καιρό ανάποδο και πάνω στην μπόρα να κατηγορούμε θεούς και δαίμονες, χωρίς καθαρή ματιά και σκέψη. Δεν φταίει κανείς αν δεν πλένουμε τα χέρια μας σωστά, αν δεν τηρούμε τις αποστάσεις ασφαλείας κι αν δεν κλεινόμαστε σπίτι μας, για να προστατεύσουμε τον συνάνθρωπο μας, αλλά δεχόμαστε τον Μπόρις να μας χαρακτηρίζει «αγέλη».
Είναι αποκλειστικά δική μας ευθύνη να αγωνιστούμε σωστά, όποιος κι αν είναι ο στίβος τού καθενός, χωρίς δωροδοκίες διαιτητών, χωρίς τραμπουκισμούς και επίδειξη εξωαγωνιστικής δύναμης, αποστασιοποιημένοι κι επικρίνοντας την «ανοησία της αγέλης», επιβραβεύοντας το ευ αγωνίζεσθαι με ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους, υπό την καθοδήγηση των παλαιότερων. Βλέπετε πώς φαινομενικά άσχετα πράγματα, έχουν απόλυτη σύνδεση μεταξύ τους, καθώς αποτελούν εκφάνσεις μιας συνολικής συμπεριφοράς, ατομικής και ομαδικής;
Κάθε απόφαση που παίρνουμε μπορεί πραγματικά να επηρεάσει, να βρει συμπαραστάτες και να μεγαλώσει γεωμετρικά, όπως κι η εξάπλωση του ιού. Γιατί να μην είναι αποφάσεις με ειλικρίνεια, για το δημόσιο συμφέρον, αφού αν εσύ έχεις 100 αντισηπτικά και το ψυγείο σου γεμάτο, κάποιος που δεν έχει θα σε κολλήσει και θα αναγκαστεί να σε κλέψει γιατί πεινάει;
Ας σταματήσουμε να τα τρώμε όλα αμάσητα κι ας αντιδράσουμε για τη δημόσια υγεία, ας οργανώσουμε το αύριο, ας ακολουθήσουμε πρώτοι τους κανόνες, να αυξήσουμε τις πηγές εσόδων και παραγωγής κι αφού τα κάνουμε όλα αυτά -πρώτα εμείς, ο καθένας ξεχωριστά- μετά ας διεκδικήσουμε από το κράτος αυτό που δικαιούμαστε κι ας σιχτιρίσουμε την τύχη και τον απέναντί μας.
