Όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι τα διάφορα σπορ είναι συγκοινωνούντα δοχεία και πως ο αθλητισμός είναι αδιαίρετος, ανεξάρτητα από τις διαφορετικές εκφάνσεις του, απλά βλέπει τη μικρή εικόνα και χάνει όχι μόνο τη μεγάλη, αλλά και την ουσία. Και για να μην σας κουράζω με αμπελοφιλοσοφίες, το Γουίμπλεντον δείχνει τον δρόμο στο μπάσκετ, αποτελεί τον καλύτερο σύμμαχο των μπασκετμπολιστών, στη συζήτηση που έχει φουντώσει αναφορικά με τις περικοπές.
Υποστηρίζει ο ΕΣΑΚΕ, αλλά κι εκείνοι που είτε τα πρωταθλήματα διακόπηκαν οριστικά, είτε είναι στον αέρα (όπως για παράδειγμα η Ευρωλίγκα) ότι λόγοι «ανωτέρας βίας» τούς υποχρέωσαν να κατεβάσουν ρολά κι ως εκ τούτου δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους απέναντι στους παίκτες. Και κάπου εδώ, έρχεται το Γουίμπλεντον και εισπράττει 140.000.000 ευρώ, λόγω της ακύρωσης του τουρνουά.
Οι ιθύνοντες έχουν ασφαλίσει τη διοργάνωση, για «κατάσταση ανωτέρας βίας», έχοντας ξοδέψει πάνω από 30 εκατομμύρια την τελευταία 15ετία και τώρα αποζημιώνονται, βάζοντας στην τσέπη (έχοντας δηλαδή αφαιρέσει τα χρήματα που έδωσαν στην ασφαλιστική εταιρία) πάνω από 100.000.000 ευρώ.
Αλήθεια, θα τα μοιραστεί το Γουίμπλεντον αυτά τα χρήματα με τους κορυφαίους τενίστες; Η απάντηση είναι προδήλως ΟΧΙ. Ως εκ τούτου, η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» δεν μπορεί να αποτιμηθεί ως μοίρασμα της ζημιάς και τα κέρδη στα χέρια των προνοητικών. Αν υποστεί ζημιά η Ευρωλίγκα, ας είχε προνοήσει να ασφαλίσει το πρωτάθλημα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να την πληρώσουν οι παίκτες.
Αυτή η εξέλιξη αποτελεί κι ένα εξαιρετικό διαπραγματευτικό χαρτί και δείχνει πως η όποια συμφωνία ήθελε προκύψει είναι ατομική (ανά σωματείο, ενδεχομένως και ξεχωριστά ανά παίκτη) κι όχι συνολική (της λίκγας). Οι παίκτες βρήκαν ένα πολύ δυνατό χαρτί για να ρίξουν στο τραπέζι, καθώς όσο περνούν οι μέρες τόσο φαίνεται ότι η αρχική ρητορική υποχωρεί. Δεν είναι τυχαίο πως οι Ισπανοί (κι όχι μόνο) θέλουν να συνεχιστούν τα πρωταθλήματα, καθώς βλέπουν ότι δύσκολα θα γλιτώσουν χρήματα, μεταφέροντας το βάρος της πανδημίας στους παίκτες.
