Σε μια εποχή, στην οποία τα πάντα είναι πρωτόγνωρα, δύσκολα μπορεί κανείς να ξεχωρίσει το σωστό από το λάθος, δύσκολα μπορεί να πει με βεβαιότητα τι είναι προς το συμφέρον των παικτών και τι όχι. Εξ ου κι η κάθετη δημόσια διαφωνία ανάμεσα σε πρωτοκλασάτους αθλητές, με αφορμή τη συμφωνία με την Ευρωλίγκα, αναφορικά με τη συνέχιση των αγώνων και τη μετατροπή των υφιστάμενων συμφωνιών.
Από τη μια ο Ντατόμε βγήκε και πανηγύρισε, αμέσως του την… έπεσαν (όχι σε προσωπικό επίπεδο, αλλά κατακρίνοντας τη συμφωνία) ο Τζέιμς με τον Τζάκσον, ο bυπερασπίστηκε την ELPA και πάει λέγοντας. Κι αυτοί είναι που έχουν καταθέσει δημόσια άποψη, στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις υπάρχουν αρκετές διαφωνίες και διαφορετικές απόψεις. Εν πολλοίς οι παίκτες είναι διχασμένοι. Κι ακόμα δεν έχουμε δει παρά την πρώτη φάση του έργου.
Φανταστείτε τι έχει να γίνει το επόμενο διάστημα, αν κι εφόσον οι αθλητές κληθούν να αγωνιστούν, τι θα συμβεί αν υπάρξει κάποιος ανεπιθύμητος τραυματισμός. Αλλά και τι μπορεί να συμβεί αν κι εφόσον δεν ξεκινήσουν οι αγωνιστικές εκδηλώσεις και δεν πάρουν οι παίκτες τα χρήματα, για τα οποία διαπραγματεύεται η Ένωσή τους. Μπάχαλο, με μία λέξη.
Αυτό είναι πρόδηλο ότι θα έχει αρνητικές επιπτώσεις, καθώς η διχόνοια ποτέ δεν βοήθησε ένα σύνολο. Κι οι παίκτες κρίνουν καθένας με τα δικά του «θέλω» και «πρέπει» και, παρότι είναι στο υψηλότερο επίπεδο, δεν έχουν όλοι τις ίδιες ανάγκες, ούτε παίρνουν τα ίδια χρήματα. Το ότι αγωνίζονται όλοι στην Ευρωλίγκα, δεν σημαίνει ότι όλοι έχουν λύσει το βιοτικό τους πρόβλημα, ότι όλοι έχουν λογαριασμούς με εκατομμύρια στην τράπεζα.
Το μόνο βέβαιο είναι πως δοκιμάζεται η ενότητα της ELPA κι αν οι διοικούντες δεν κατορθώσουν να πείσουν το σύνολο των παικτών για το ορθό των κινήσεων τους, σύντομα θα υπάρχουν αρνητικές εξελίξεις. Τι μας διδάσκει η ιστορία και δη η ελληνική;
Πριν χρόνια, όταν ο Λάζαρος Παπαδόπουλος κι η τότε ηγετική ομάδα του ΠΣΑΚ ξεκίνησαν κατά μέτωπο αντιπαράθεση, ο Σύνδεσμος κόπηκε στα δύο, καθώς πρωτοκλασάτοι αθλητές δεν ακολούθησαν, με αποτέλεσμα να μετατραπεί στην πορεία σε… σύλλογο φίλων του τσαγιού, απόλυτα εναρμονισμένο στις προσταγές του Γιώργου Βασιλακόπουλου, με κατά καιρούς απόλυτα ελεγχόμενες διοικήσεις.
Στις κρίσεις οι παίκτες, επειδή δεν έχουν κοινό σημείο αναφοράς, ταξική συνείδηση κι έχουν μάθει να διαπραγματεύονται καθένας βάσει ατομικού συμφέροντος, εύκολα σπάνε, εύκολα κλείνονται στον εαυτό τους και καθένας προσεγγίζει το πρόβλημα από διαφορετική οπτική γωνία. Αυτό εκμεταλλεύονται στο τέλος της ημέρας οι παράγοντες, που -σε αντίθεση με τους παίκτες- δείχνουν αξιοζήλευτα ποσοστά συσπείρωσης, στην αντιμετώπιση των κρίσεων.
Δεν είναι αγώνας για το ποιος θα νικήσει, ενδεχομένως πρέπει από κοινού να εργαστούν για να βγει το μπάσκετ από το τέλμα, που το απειλεί, όμως υπάρχει εξ ορισμού διαφορετική προσέγγιση και κυρίως διαφορετική αντίληψη ως πως το ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο…
