Έμοιαζε να είναι επί… ξύλου κρεμάμενος, έμοιαζε να χάνει τις ελπίδες του και να περιμένει ένα θαύμα. Κι αν αυτό ήρθε με τη μορφή… πανδημίας, στον Άρη δεν έχουν κανέναν λόγο να πανηγυρίζουν, γιατί ακόμα δεν έχουν πετύχει τίποτα. Ακόμα κι αν το πρωτάθλημα δεν συνεχιστεί, ακόμα κι αν δεν υποβιβαστεί κανείς (σύμφωνα με το επικρατέστερο -για την ώρα- σενάριο), τα προβλήματα δεν εξαφανίστηκαν, λύσεις δεν υπάρχουν και το «αύριο» μοιάζει πιο δύσκολο από το «σήμερα»…
Ο Χάρης Παπαγεωργίου ανέλαβε αποστολή σωτηρίας. Κάθισε… προσωρινά στην ηλεκτρική προεδρική καρέκλα και το… «για λίγο» έγινε τριετής παραμονή. Κι αν αυτή τη στιγμή νιώθει να πατά πιο γερά στην Basket League από κάθε άλλη στιγμή στη φετινή περίοδο, γνωρίζει ότι το σανίδι είναι σαθρό, το έδαφος κάθε άλλο παρά στέρεο.
Ο Άρης έχει πολλά οικονομικά προβλήματα κι αν δεν βρεθεί επειγόντως χρηματοδότης, αν δεν βρεθεί «επενδυτής», η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει παρά μόνο προς το χειρότερο. Αν κάτι είναι θετικό, πέραν της επικείμενης παραμονής στην κατηγορία, είναι πως σχεδόν όλοι οι παίκτες θέλουν να παραμείνουν. Ο Άρης τούς θέλει;
Είναι θετικό ότι πληρώθηκαν, παρά τις δυσκολίες, γι’ αυτό και θέλουν να συνεχίσουν σε μια ομάδα, όπου παίρνουν τα χρήματά τους, έχει κόσμο στην εξέδρα, έχει ιστορία και (για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας) κάνουν περισσότερα απ’ όσα ορίζει η σχέση τους. Θα ήταν βαρύ να γράψουμε «κάνουν ό,τι θέλουν», αλλά φέτος πέρασε κυρίως το δικό τους, ακόμα και σε στιγμές που έπρεπε να φύγουν κακήν κακώς.
Είναι δεδομένο ότι αρκετοί εξ αυτών, στον καλό Άρη, δεν θα περνούσαν ούτε έξω από την πόρτα. Αλίμονο, δεν μπορούν να πιστωθούν τη σωτηρία της ομάδας, η δική τους προσπάθεια έφερε τον σύλλογο ουραγό στην Basket League, ως εκ τούτου ο «Αυτοκράτορας» θέλει παίκτης πρώτης γραμμής. Όμως…
Πρέπει πρώτα να ξαναμπούν σε καθεστώς ρύθμισης, σε μια σειρά από χρέη, να κάνουν συμφωνίες για να γλιτώσουν τα καταστροφικά για τον σύλλογο ΒΑΝ, να βρεθούν χρήματα για μεταγραφές. Όσο παλεύει ο Χάρης με… σφεντόνα και το πάθος του, όσο στραγγίζει τα αποθέματα των φίλων του Άρη, δεν θα υπάρχει λύση. Πρέπει να βρεθούν χρηματοδότες, να συνδράμουν ουσιαστικά στο έργο του, πλην όμως για την ώρα δεν υπάρχει κανείς. Και δεν υπάρχει και μεγάλη αισιοδοξία ότι θα βρεθεί κάποιος, που θα διασφαλίσει ότι του χρόνου δεν θα περάσουν ανάλογη αγωνία.
Αυτό που γνωρίζουν όλοι στον Άρη είναι πως ακόμα και λυχνάρι να είχαν στα χέρια τους, δεν μπορούν να το τρίβουν συνέχεια κι ότι του χρόνου το αφήγημα περί «βαριάς φανέλας», ιστορίας κτλ., δεν θα βρει κανέναν να ενδιαφερθεί να το ακούσει.
