Επί Διαμαντίδη υπήρχε μια αγαπημένη έκφραση στον Παναθηναϊκό. «Όλα τα δάχτυλα του χεριού δεν είναι ίσα». Πάντα, σε όλους τους συλλόγους, υπάρχουν κάποιοι που βγαίνουν μπροστά και που κατ’ αντιστοιχία παίρνουν πολλά. Κατά κανόνα… δικαιωματικά, καθώς οι πετυχημένες ομάδες στηρίζονται σε «μεγάλους» παίκτες. Αρκεί να στηρίζονται. Στον Παναθηναϊκό το «δίδυμο» Καλάθη – Φριντέτ κοστίζει ακριβά, δίχως να φέρνει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.
Οι δυο τους παίρνουν το 40% των χρημάτων που δίνονται για το αγωνιστικό. Ως εκ τούτου, ένα μπάτζετ διόλου ευκαταφρόνητο, δεσμεύει σχεδόν το μισό ποσό για δύο παίκτες. Και θα ήταν λογικό, αν μιλούσαμε για το δίδυμο Λάρκιν – Μίτσιτς, ή για τον Μίροτιτς, για τον Ντούμπλιεβιτς και πάει λέγοντας. Στο «τριφύλλι» ο Καλάθης μπορεί να συνεχίζει χωρίς ανάσα, χωρίς διακοπή, με τα (πολλά) καλά και τα στραβά του, αλλά ο Φριντέτ έφτασε να είναι 10ος παίκτης.
Γιατί αναφερόμαστε ειδικά σε αυτούς τους δύο; Πέραν του προφανούς, ότι είναι από μόνοι τους μια κατηγορία, παίρνουν τα περισσότερα χρήματα, είναι τα δύο ακριβότερα συμβόλαια, έχουν αμφότεροι συμβόλαιο και για του χρόνου. Κι αν για τον Καλάθη είναι μάλλον κοινή η επιθυμία να συνεχίσει, δεν ισχύει το ίδιο για τον Φριντέτ, ο οποίος όμως έχει το πάνω χέρι και τον πρώτο λόγο, στην όποια διαπραγμάτευση ήθελε υπάρξει.
Ο Παναθηναϊκός πλήρωσε πέρυσι το 10% για προπονητές, κάτι που δεν πρόκειται να γίνει φέτος. Τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν, θα δώσουν το δικαίωμα στην απόκτηση ακριβότερων παικτών, αλλά αυτό είναι μικρό κέρδος, αν δεν κατορθώσουν να απαλλαγούν από τον βραχνά του Φριντέτ. Αν δεν αποδεσμευτεί σχεδόν το 20% του μπάτζετ, για να δοθεί σε παίκτη που να… βγάζει τα λεφτά του, που να δικαιώνει τη δαπάνη, τότε ο σχεδιασμός θα είναι προβληματικός.
Η μείωση της φορολογίας, η εξοικονόμηση χρημάτων από τη λύση της συνεργασίας με τον Ρικ Πιτίνο, ενδεχόμενη οικονομία από παίκτες που πήραν χρήματα αλλά δεν είχαν ανάλογη απόδοση (π.χ. Τζόνσον), επιτρέπουν στη νέα τεχνική ηγεσία να «χτίσει» εξ αρχής την ομάδα, αρκεί να μην υπάρχει το 20% παρκαρισμένο στον πάγκο, ανίκανο να βοηθήσει ουσιαστικά στην επίτευξη των στόχων.
Αντί επιλόγου: Ο Καλάθης ανταποκρίνεται στο υψηλό του συμβόλαιο, δίχως πλέον να είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη η παραμονή του. Στη μετά Διαμαντίδη εποχή, ο Παναθηναϊκός χρειάζονταν έναν Έλληνα παίκτη, για να πάρει στα χέρια του τη σημαία και να γίνει σημείο αναφοράς. Με τον αλτρουισμό στο παιχνίδι του, κράτησε και το «πράσινο DNA». Πλέον, ο Καλάθης είναι ένας παίκτης που παίρνει πολλά και προσφέρει πολλά. Τίμια σχέση, που είναι επωφελής και για τα δύο μέρη.
