«Με αγνόησαν στο μέσο μιας πανδημίας και ταυτόχρονα εξοργίστηκαν που έκλεισα μόνος το εισιτήριο κι επέστρεψα σπίτι μου; Πώς μπορεί να φέρονται έτσι στους ανθρώπους; Ο πρόεδρος ενοχλήθηκε και μίλησε με τον μάνατζερ μου, αλλά θα τους πάμε στα δικαστήρια. Ήμουν στην ομάδα επί δύο μήνες, πήγα σε όλες τις προπονήσεις. Είναι εξοργιστικό ότι έπρεπε να πληρώσω το εισιτήριό μου, χωρίς να έχω πάρει χρήματα κι ενώ υπήρχε ο κορωνοϊός». Ο Ντέβιν Σουίτνι πνέει μένεα κατά του Πανιωνίου και κάνει διεθνώς ρεζίλι το ελληνικό μπάσκετ. Με το δίκιο του, αν ισχύουν τα μισά από αυτά…
Ο πρώην παίκτης του Πανιωνίου αποκαλύπτει πως έπρεπε να κλείσει ο ίδιος τα εισιτήρια της επιστροφής στην Αμερική, εν μέσω της κρίσης με τον κορωνοϊό, από τη στιγμή που η διοίκηση του Πανιωνίου είχε εξαφανιστεί, πολύ καιρό πριν. Όπως γράφει το Sportando επί 48 ώρες προσπαθούσε να επικοινωνήσει με τον πρόεδρο, ή τον τζένεραλ μάνατζερ της ομάδας, αλλά κανείς δεν απαντούσε.
Σήμερα, κι ενώ ο ίδιος έχει επιστρέψει στην οικογένειά του, έδωσαν σημεία ζωής, αλλά ο μάνατζέρ του τους ενημέρωσε πως θα προσφύγουν στη FIBA, για να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα των δύο μηνών, που έμεινε στην ομάδα.
Ο ίδιος ο παίκτης δήλωσε πως «δεν ήταν μόνο για τα χρήματα που μας οφείλουν, αλλά ήταν θέμα ασφάλειας. Δεν μπορούσα να μείνω «κολλημένος» στην Ελλάδα, χωρίς χρήματα και χωρίς να γνωρίζω αν θα είχα τη δυνατότητα να επιστρέψω σπίτι, τους δύο επόμενους μήνες. Έπρεπε να αγοράσω μόνος τα εισιτήριά μου και να επιστρέψω στην πατρίδα μου, αφού με αγνοούσαν όλοι. Αρχικά ήμουν σε επικοινωνία με τον GM, όταν όμως ξέσπασε ο ιός άρχισαν οι δικαιολογίες, για να υπάρξει στο τέλος παντελής αδιαφορία.
Δεν μπορεί να φέρονται στους παίκτες με αυτό τον τρόπο. Έχει να κάνει με την ασφάλειά μας. Έκλεισα τα εισιτήρια τη Δευτέρα κι έφυγα την Τρίτη. Ήταν απολαυστικό να παίζω στην Ελλάδα, αλλά ο τρόπος που μου συμπεριφέρθηκαν ήταν απαράδεκτος».
Ο Σουίτνι συμπλήρωσε: «Είναι τρελό, είμαι 32 χρονών κι είμαι επαγγελματίας παίκτης επί δέκα χρόνια. Αν δεν είχαν τα χρήματα, έπρεπε να το πουν. Δεν μπορεί να καθόμαστε εκεί και να είμαστε σκλάβοι τους. Κάθε εβδομάδα ο πρόεδρος μας έλεγε κάτι διαφορετικό.
Όλοι οι Αμερικανοί έχουν φύγει, ήμουν ο τελευταίος. Κι αυτός δεν απαντούσε. Το λιγότερο, θα έπρεπε να έχουμε μια επικοινωνία, κατά τη διάρκεια αυτής της παγκόσμιας κρίσης. Δεν ήταν σωστό. Δεν μπορεί να μου φέρεσαι με αυτό τον τρόπο και να θεωρείς ότι είναι εντάξει.
Ανεξάρτητα από την οφειλή των χρημάτων και των πριμ, πρόκειται για την υγεία και την ασφάλειά μας. Για μένα ήταν πρώτη προτεραιότητα να επιστρέψω σπίτι και να είμαι με τον γιο και την οικογένειά μου, αυτές τις συγκλονιστικές στιγμές που ζούμε. Είναι πάνω από το μπάσκετ όλο αυτό. Θεωρούσα πως μια διοργάνωση αυτού του επιπέδου έπρεπε να ενδιαφερθεί για τους ξένους παίκτες, για το πώς θα επιστρέψουν σπίτι τους».
